Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 16

DRENGURINN SEM VAR
ALINN UPP HJA OPUM
Sagan af John sem lifði í þrjú ár ífrumskóginum
á þessa litlu veru sem gaf frá
sér sömu hljóð og aparnir,
hreyfði sig eins og þeir, en leit
út eins og lítill strákur. Kon-
urnar, sem allar voru hjátrúar-
fullar, flúðu eins og þær hefðu
séð Satan sjálfan.
Þær hlupu heim
í þorpið og náðu í
karlmennina og
nokkrum mínút-
um síðar ráku þeir
apana burt með
kylfum og prikum.
Konurnar, sem nú
voru hugrakkari,
umkringdu litlu
undarlegu veruna
sem grét af
hræðslu og klifraði
upp í tré. Brátt var
hún umkringd og
átti sér enga und-
ankomuleið. Kon-
urnar læddust að
trénu. Ein þeirra
potaði í hana með
priki og hrökklað-
ist svo óttaslegin
til baka. Hún trúði
ekki sínum eigin
augum. Apinn var
í raun og veru lítill
strákur! „Hún gat
ekki hugsað sér að
snerta hann,“ segir
Milly. „Það var
hræðilegt að sjá
hann. Líkami hans var þakinn
örum og sárum.“ Drengurinn
var viti sínu fjær af ótta þegar
fólkið náði honum loks niður
úr trénu og flutti hann með
sér heim í þorpið.
Milly Sebba horfði
skelkuð á litlu,
óhrjálegu veruna
sem stóð í skugga trjánna,
urraði á hana og kastaði í
hana trjásprekum. Milly býr í
Afríku og var, ásamt fleiri
konum úr ættbálknum, í skóg-
inum að safna eldiviði. Pær
höfðu verið að stugga við
öpum sem héldu sig í skógar-
rjóðrinu þegar þær komu auga
John litli var nú aftur meðal
fólks og á næstu vikum og
mánuðum skýrðist saga apa-
barnsins. Nú er hann þrettán
ára eðlilegur og heilbrigður
táningur. Hann á margt að
þakka þeim Paul og Milly
Wasswass sem reka munaðar-
leysingjahæli og tóku hann að
sér.
Hann er hreykinn þegar
hann situr fyrir á mynd í vesti
og skyrtu og með fínt bindi
um hálsinn. Fötin eru gjöf frá
Kevin og Joönnu Relfe, ensk-
um hjónum sem komust við
þegar þau heyrðu söguna af
litla apastráknum. John er allt
annar í dag en fyrir sjö árum
þegar hann var tekinn frá apa-
fjölskyldunni sem ól hann upp
í þrjú ár.
„Þegar við fundum hann gat
hann ekki gengið,“ segir Milly.
„Hann neitaði að borða með
fólkinu. Strákarnir í þorpinu,
sem héldu að hann væri að
hálfu maður og að hálfu dýr,
hentu matnum fyrir fæturna á
honum.“
Paul, sem rekur skóla og
munaðarleysingjahæli rétt fyr-
ir utan Kampala, höfuðborg
Úganda, heldur frásögninni
áfram:
„Pegar ég sá hann
fyrst var hann í engu
frábrugðinn apa.
Hann gat ekki talað, í
stað þess notaði hann
sömu hljóðin og ap-
arnir til þess að tjá sig.
Öllum fannst ólíklegt
að hann gæti nokkru
sinni talað. Rakel, dóttir mín,
var skelfingu lostin í hvert
sinn sem hún sá hann. Eg
reyndi að útskýra fyrir henni
að í raun og veru væri þessi
skrítna vera venjulegur, lítill
strákur."
Fólkið í nágrenninu var
ekki síður hrætt við apabarn-
ið. Eftir árin í frumskóginum
líktist það í engu mannlegri
veru. Maður einn í þorpinu
leysti ráðgátuna um hver hann
væri. Hann sagði að strákur-
inn héti John Ssebunnya og
hefði horfið fyrir u.þ.b. þrem-
ur árum, þegar hann var
þriggja ára gamall. Þá hefði
faðir hans einnig horfið og
móðir hans fundist myrt.
Milly segir frá því hvernig
þau höfðu upp á föður Johns
og sögðu honum að sonur
hans væri á lífi: „Drengurinn
þekkti föður sinn samstundis.
En faðirinn sagði: „Drengur-
inn lítur út eins og hann sé við
dauðans dyr. Ég get ekki tekið
hann með mér.“ Hann yfirgaf
son sinn og nokkrum vikum
seinna var hann dáinn, enn
eitt fórnarlamb ástandsins
sem ríkti í Úganda snemma á
áttunda áratugnum."
16 Vikan