Vikan


Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 46

Vikan - 17.05.1999, Blaðsíða 46
smasam hámarki. Ég er viss um að Ma- son hélt þá og heldur kannski enn að hann sé hinn fullkomni elskhugi. En það hefur hann aldrei verið, blessaður. En hann hefur alltaf verið góður við mig og nærgætinn og veitti mér þær allar heimsins lystisemdir sem konur dreymir í raun um að eig- inmennirnir veiti þeim. Það var á því ógnarári þegar heilu skipsfarmarnir af ungum rnönnum voru sendir á vígvellina í Evrópu, eða færðir Japönum sem sláturdýr, sem það gerðist. Þá vorum við Mason nýlega gift og vorum að koma okkur fyrir í glæsihúsinu sem síðan hefur ver- ið heimili okkar. Mason þurfti ekki að hafa áhyggjur af því að vera kvaddur í herinn. Hann og rekstur fyrirtækisins þeirra feðga var of mikilvægur til þess að að- alstjórnandinn yrði sendur á víg- völlinn. Hann þurfti hins vegar oft að þeytast á rnilli borga til þess að líta eftir útibúum eða hvað það var kallað. Og þar sem við vorum ung og hann ástfanginn af mér fannst honum sjálfsagt að ég fylgdi honurn í þessar ferðir. Ég hafði heldur ekkert á rnóti því. í>að var til- breyting að koma á nýja staði, kynnast nýju fólki og heyra um það sem var að gerast í fyrirtæk- inu. Við ferðuðumst oftast með lestum. Þótt Mason ætti fleiri en eina glæsibifreið var stundum um svo miklar vegalengdir að ræða að ekki var hægt að fara akandi og flugferðir voru hvorki eins langar og tíðar eins og síðar hefur orðið. Að auki veit ég vel að Mason rninn er flughræddur og jafnvel enn þann dag í dag finnur hann sér ástæður til að komast hjá því að fljúga. Lestarferðirnar voru li'ka ágætar. Við fengurn venjulega einkaklefa þar sem við gátum rnatast, hvílst og jafnvel sofið og þurftum ekki að hafa meiri sam- skipti við aðra farþega en við kærðum okkur um. Mason sagði líka stundum að það væri betra en nokkurs staðar annars staðar að elskast í lest. Við höfðum farið um langan veg í heimsókn til eins útibúa fyrirtækisins. Ætlunin var að standa þar við í tvo eða þrjá daga, en það voru einhver vandamál í rekstrinum og því talið nauðsynlegt að Mason yrði í viku til tíu daga. Þetta setti allar áætlanir okkar úr skorðum. HeiII her iðnaðarmanna var að laga nýja húsið okkar og bæði vildum við fylgjast með því hvað þar væri að gerast. Ég man að Ma- son, sem annars skipti sjaldan skapi, bölvaði og ragnaði eins og skólastrákur þegar þetta varð ljóst. Ég var hins vegar rólegri og kom strax með þá tillögu að ég færi heim og yrði þar húsbóndi á heimilinu uns hann kæmist til baka. Og eftir að hafa hugsað rnálið góða stund féllst Mason á það. Við settumst niður og skrif- uðum langan lista yfir það sem ég átti að gera og hann ráðlagði mér að vera bæði stjórnsöm og hörð við iðnaðarmennina. Mason fylgdi mér á lestarstöð- ina. Skoðaði klefann sem hann hafði pantað fyrir mig og sagði glottandi að það væri verst að ég þyrfti að vera ein á heimleiðinni og hefði ekki þá skemmtun sem ég væri vön að hafa á slíkum ferðum. Ég sat við gluggann þegar lestin brunaði af stað og horfði á manninn minn sem stóð á brautarpallinum og veifaði. Síðan fjarlægðist hann og hvarf. Ég verð að viðurkenna að þegar heimferðin var hafin kom yfir mig tilfinning sem ég hafði ekki fundið lengi. Hún var eitt- hvert samband af kvíða, Ieiða og einmanakennd. Ég hafði bækur og tímarit með mér og reyndi að lesa en festi ekki hugann við það. Ég lagðist upp í rúm og reyndi að láta mér renna í brjóst. Taldi bitana í loftinu en þeir voru svo fáir að ekki dugði það til að dreifa huganum. Þegar komið var fram á kvöld ákvað ég að fara fram í veitinga- vagninn og fá mér að borða. Ég gat svo sem hringt bjöllunni og látið færa mér matinn og það hafði Mason ráðlagt mér að gera, en mér fannst einhvern veginn að ég yrði að sjá fólk og heyra í því. Það voru fáir í veitingaklefan- um. Þjónn vísaði mér til borðs og fékk mér matseðiiinn. Meðan ég var enn að glugga í hann varð ég vör við að maður sem setið hafði einn við borð í klefanum stóð á fætur og gekk að borðinu mínu. Hann bauð mér kurteis- lega gott kvöld og þegar ég leit upp sá ég að hann var svolítið vandræðaleg- ur. Þetta var hávaxinn, myndarlegur maður, sem bauð af sér góðan þokka. Ég tók strax eftir því að hann hélt á lítilli tösku. Hana hafði hann skorðað í hægri hand- arkrikanum og hélt að auki um hana með vinstri hendi. Það var einna líkast því að hann geymdi einhvern fjársjóð í töskunni og vildi vera viss um að hann yrði ekki af honum tekin. „Ég bið þig afsökunar," sagði hann. „Mér leiðist og ég vona að þér þyki það ekki óafsakanleg framhleypni, þótt ég spyrji þig hvort ég megi sitja við borðið þitt, rneðan ég fæ mér eitthvað að borða. Mig langar að spjalla við einhvern." Ég leit í kringum mig. Fólk sat við nokkur borð og þarna voru margir þjónar. Það hlaut að verða hættulaust að leyfa mann- inum að setjast við borðið mitt. Kannski var þó ástæðan fyrir því Það var komin nótt og þetta var nóttin sem mér lærðist að það var rétt sem Mason minn sagði, að óvíða er betra að elskast en i lestarklefa. að ég benti honum á bekkinn andspænis mér einmitt sú sama og hann hafði nefnt. Mig langað til þess að spjalla við einhvern. Við pöntuðum okkur mat og vín. Ég tók eftir því að hann valdi sér bæði ódýra rétti og ódýrt vín og það varð til þess að ég breytti minni pöntun og fékk mér ekki það sem ég hafði ætlað að fá mér. Um leið og þjónninn var farinn byrjaði maðurinn að tala. í fyrstu var hann óstyrkur, fitlaði án afláts við glasið sitt, sneri því á alla kanta og bar það upp að vörum sér, þótt tómt væri. Þegar ég horfði í augun á honum leit hann alltaf undan. Satt að segja var hann eins og feiminn skólastrákur. Þegar hann sagði mér hvað hann héti var hann svo óskýr- mæltur að ég heyrði ekki hvað hann sagði og gat ómögulega verið að hvá. Síðan byrjaði hann að tala um daginn og veginn, um fréttirnar í blöðunum, um stríðið og hvernig það þróaðist. Ég lét mér nægja að hlusta, skaut að orði og orði þegar við átti. Það vakti þó athygli mína að hann spurði mig einskis, ekki hvað ég héti, hver ég væri og á hvaða ferðalagi ég væri, en það voru spurningar sem maður heyrði alltaf við slík tækifæri. Ég fann fljótt að hann var að fara í kringum eitthvað sem lá honum á hjarta. Og svo mikill mannþekkjari var ég að ég vissi að ef ég færi að spyrja hann væri eins líklegt að hann myndi hverfa inn í sjálfan sig. Miklu lík- legra væri að hann segi það sem hann þurfti að segja ef ég léti hann ráða ferðinni. Og þess var heldur ekki lengi að bíða að hann kæmi sér að efninu. Hann þurfti einfaldlega að tala um sjálfan sig og það sem fram und- an væri hjá honum. Það var stríðið. Hann hafði verið kvaddur í herinn og átti að fara til Evrópu. Hann varð svo- lítið skjálfraddaður þegar hann 46 Vikan
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.