Vikan - 24.05.1999, Side 55

liggjandi á gólfinu, hágrátandi
og berjandi allt sem fyrir var.
Honum létti stórlega. Sorgin
var að byrja að brjótast út.
Daginn eftir komst ég að hjá
sálfræðingi sem reyndist mér
sérlega góður. Ég fór að leyfa
ættingjum og vinum að hjálpa
mér að ganga í gegnum sorg-
ina. Ég fór að gera mér grein
fyrir að sonur minn væri dáinn
en ég lifði. Ég sá líka að ég var
ekki sú eina í heiminum sem
syrgði. Það væri fjöldinn allur
af fólki sem hefði líka upplifað
mikla sorg, ekki bara ég. Ég
hafði verið svo upptekin af eigin
sorg að ég sá ekki hvað maður-
inn minn kvaldist. Hann missti
líka son. Foreldrar okkar
misstu barnabarn sitt, systkini
okkar frænda sinn og svo mætti
lengi telja. Ég hafði einblínt á
mína sorg.
í dag eru liðin fjögur ár og ég
grátið og talað um son minn.
Get meira að segja brosað
þegar einhver rifjar upp
skemmtilegan atburð sem átti
sér stað með honum. Sem
betur fer áttaði ég mig á eigin-
girni minni í tíma og sá hversu
heppin ég var að eiga svona
yndislegan og skilningsríkan
eiginmann. Ég hefði ekki af-
borið að missa hann líka.
Minningin um son okkar lifir
með okkur. Ég verð dugleg að
segja litlu systur hans frá stóra
bróður þegar hún hefur vit til að
skilja að bróðir hennar breyttist
í engil.
í kirkjunni og fólk tók utan um
mig var mér svo heitt að ég var
að kafna. Ég hörfaði líka und-
an öðru hvoru þegar mér var
farið að líða virkilega illa.
Um leið og ég kom heim fór
ég inn í barnaherbergi og
ákvað að pakka dótinu hans
niður í kassa. Maðurinn minn
kom undrandi inn á eftir mér og
bað mig að bíða aðeins með
þetta. Ég gekk þegjandi út úr
herberginu og reif niðurfallega
nafnskiltið hans sem ég hafði
útbúið á hurðina. Ég vonaði að
það myndi brotna í þúsund
mola. Strax daginn eftir pakk-
aði ég öllu dótinu hans niður og
afmáði öll ummerki um að barn
hefði átt þetta herbergi. Sem
betur fer henti ég ekki kössun-
um heldur sendi manninn með
þá út í geymslu. Maðurinn minn
sagði ekkert við þessu, leyfði
mér að fá útrás á þennan hátt.
Eftir á upplýsti hann mig um að
seinna um kvöldið hefði hann
farið í geymsluna og týnt upp úr
kössunum myndir og annað
sem honum fannst við hæfi
að halda eftir.
Dagarnir á eftir liðu hægt.
Ég fór á hverjum degi upp í
kirkjugarð og sat við leiðið.
Ég gat ekki hætt að hugsa
um hvers vegna sonur minn
hefði verið tekinn í burtu? Af
hverju hann? Ættingjar og vinir
voru duglegir að koma í heim-
sókn og þegar frá leið fór ég að
heyra athugasemdir eins og"líf-
ið heldur nú áfram" og "þú ert
ung og getur eignast fleiri
börn". Ég þoldi ekki að heyra
þetta en lét á engu bera. Dofn-
aði ef eitthvað var. Hvað átti
annað fólk með að segja mér
hvernig mér ætti að líða og
hvernig ég ætti að takast á við
lífið? Ég þoldi ekki að sjá að
maðurinn minn gat brosað og
jafnvel hlegið innan um annað
fólk. í hvert skipti sem hann
nefndi nafn sonar okkar gekk
ég í burtu.
Ég öskraði á hann og
sagði honum að
hunskast heim og
verahjámér.
Eg fann að ég var ekki tilbúin
að fara að vinna. Ekki strax.
Einn daginn þegar maðurinn
minn hringdi til að segja mér
að hann þyrfti að vinna lengur,
brotnaði ég saman. Ég öskraði
á hann og sagði honum að
hunskast heim og vera hjá
mér. Ég þyrfti á honum að
halda. Mælirinn var orðinn full-
ur og tilhugsunin um að fá
hann ekki strax heim gerði úts-
lagið. Hann kom auðvitað
strax heim og sá konuna sína
lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
meö okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þinu? Þér er velkomið að
skrífa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.

Hcimilislangii) er: Vikan
- „Lífsrcyn.slusaj>a“, Scljas cgur
'l()l Reykjavík,
Ncffang: vikan@frodi.is