Vikan - 13.07.1999, Blaðsíða 47

Eftir Gloriu Murphy. Þórunn Stefánsdóttir pjddi.
aðlaðandi?
Vegna þess að njósnararn-
ir okkar völdu þig.
Njósnarar, sagði Roxanna
og hló. Hvers konar njósn-
arar?
Fólk sem við ráðum til
þess að finna viðeigandi við-
skiptavini. Með „viðeig-
andi“ á ég við aðlaðandi,
huggulega, gáfaða, metnað-
arfulla...
Roxanna skellti upp úr.
Það getur varla verið auð-
velt að finna marga slíka!
Á landsvísu eru þeir
heilmargir, svaraði Viktoría
rólega.
Hvað kostar að vera með?
Mér er illa við að ræða um
peninga í símann, en ég full-
vissa þig um að þú hefur
efni á því. Og þér gefst tæki-
færi til þess að skoða mynd-
bönd af viðskiptavinum
okkar áður en þú ákveður
þig-
Hvernig veistu að ég hef
efni á því að vera með?
Viktoría hló. Njósnararnir
okkar vinna heimavinnuna
sína vel.
Roxanna hikaði. Fæ ég að
hitta njósnarann sem valdi
mig?
Því miður, það er á móti
reglunum.
Ég skil. Verða margir á
fyrsta fundinum?
Já. Tvær aðrar konur hafa
verið valdar út hér í Bradlay
og ég geri ráð fyrir að þær
komi.
Roxanne flissaði aftur.
Þær eru líklega báðar jafn
aðlaðandi, huggulegar og
gáfaðar og ég.
Viktoría merkti við nafnið
í bókinni. Hún átti eftir að
hringja í tvær í viðbót og
þær yrðu eflaust auðveldari
viðfangs en Roxanne. Á
menntaskólaárunum hafði
Roxanna haft orð á sér fyrir
að vera ævintýragjörn og
frökk, en heimsk var hún
ekki.
Þrjár flugur í einu höggi.
Hún yrði að kaupa smákök-
ur til þess að bera fram með
ávaxtapúnsinu.
Rusty hlakkaði til þess að
hitta Rae í hádeginu en
samt lá illa á honum meðan
hann beið eftir henni á veit-
ingahúsinu. Það var ekki
bara þetta með Viktoríu,
það var allt.
Hann var búinn að sækja
um að fá leyninúmer og
hann fengi það eftir nokkra
daga. Hann pantaði sér bjór,
settist niður og beið eftir
Rae.
Halló, er langt síðan þú
komst?
Hann leit upp þegar hún
settist á móti honum. Bara
nokkrar mínútur.
Það lítur út fyrir að þú vit-
ir nú þegar það sem ég ætla
að segja þér, sagði hún. Ég
er búin að hringja í Maxine,
vinkonu Bobbys í Connect-
icut, og ég hringdi líka í gall-
eríið sem ætlar að sýna
myndirnar hans. Enginn
hefur hugmynd um hvar
hann er. Ég er orðin virki-
lega hrædd um hann.
Ég held að það sé kominn
tími til þess að hafa sam-
band við lögregluna, sagði
Rusty. Við getum farið á
lögreglustöðina þegar ég er
búinn að vinna í kvöld.
Rae kinkaði kolli. Ég skal
láta fjölskyldu hans vita.
Söru frænku finnst þetta
kannski óþarfi en ég er sam-
mála þér. Hún leit rannsak-
andi á hann. Það er eitthvað
fleira sem er að angra þig,
ekki satt? Þú lítur ekki beint
glaðlega út.
Hann andvarpaði og gat
ekki fengið sig til þess að
segja henni frá uppákom-
unni í svefnherbergi Viktor-
íu.
Þetta er bara ekki minn
dagur, sagði hann.
Allan fyrri hluta dagsins
hafði Agnes Mills setið í
litlu stofunni sinni og skoð-
að myndir af Rósalíu. Frá
því hún var ungbarn, lítil
stelpa, táningur...
Nú var hún á leiðinni
heim úr matvöruversluninni
með tvo stóra innkaupa-
poka og ennþá var hún að
hugsa um Rósalíu.
Frú Salino hefði aldrei átt
að samþykkja það að Rósa-
lía flytti ein til New York.
Hún hafði sagt sína skoðun
á málinu en enginn hafði
hlustað hana. Ef bara Alex
hefði verið á lífi... Hann
hefði aldrei látið Rósalíu
fara. Hann hefði þorað að
viðurkenna að hún væri ekki
í standi til þess að sjá um sig
sjálf.
En það var of seint að iðr-
ast. Rósalía hafði farið, hún
hafði látið breyta andliti
sínu og nú trúði hún því sjálf
að hún væri ekki lengur
Rósalía.
Má bjóða þér far?
Agnes sneri sér að bláa
vörubílnum. Ungi maðurinn
sem sat við stýrið brosti til
hennar. Ég veit ekki hvort
þú manst eftir mér, sagði
hann. Ég er Rusty Erlich.
Við hittumst heima hjá
Viktoríu.
Hún kinkaði kolli.
Þessir pokar líta út fyrir
að vera þungir, svo ef þú vilt
sitja í...
Kærar þakkir, sagði hún.
Ef það er ekki úr leið fyrir
þig-
Ekkert mál. Hann stökk
út úr bílnum og hjálpaði
henni með pokana. Hvar
býrð þú núna? spurði hann
þegar hann var aftur sestur
undir stýri.
Rétt hjá Viktoríu. Hún
horði á hann forvitnilega.
Hvað ertu gamall, ungi
maður?
Tuttugu og fjögurra.
Gekkst þú í menntaskóla
hér í bænum?
Já, hvers vegna spyrðu?
Ég held að ég hafi séð þig
fyrr.
Það passar. Ég þekkti þig
aftur þegar við hittumst
heima hjá Viktoríu. Þú hafð-
ir búið í húsinu í mörg ár,
var það ekki? Þegar Rósalía
Salino bjó þar.
Þekktir þú Rósalíu.
Ég get nú ekki sagt það,
en einu sinni var ég í veislu
hjá henni.
Allt í einu mundi Agnes
eftir veislunni og hún áttaði
sig á því hvers vegna hún
mundi eftir unga manninum.
Hann hafði komið síðastur
af klíkunni og hún hafði
fylgt honum niður í leikher-
bergið. Það var hann sem
Rósalía talaði svo oft um.
Rósalía hafði svo lengi lát-
ið sem hún ætti vini að frú
Salino hafði trúað henni. En
Agnes vissi betur. Hún hafði
reynt að forða því að frú
Salino héldi afmælisboðið
fyrir Rósalíu, en ekki tekist.
Og þrátt fyrir að Rusy
hafi komið, Rusty sem
Rósalía var svo hrifin af,
hafði veislan endað hræði-
•ega.
Vikan 47