Vikan


Vikan - 13.07.1999, Blaðsíða 54

Vikan - 13.07.1999, Blaðsíða 54
BARIIA RONGUM FORSENDUM Átján ára dóttir mín kom að heimsækja mig í gær. Hún kom til þess að segja mér aðhún ætti von á barni. Ég get ekki sagt að ég hafi eingöngu glaðst yfir fréttunum. Átján ára stúlka gerir sér erfitt fyrir með því að eignast barn svo ung að árum. En það er svo sem ekki mikið sem ég get sagt við hana dótt- ur mína. Einu sinni stóð ég sjálf í sömu sporum. s g er alin upp í stór- um systkinahópi. Heimilislífið var eins ömurlegt og það mögulega gat verið. Pabbi drakk mikið og undantekningarlaust hvarf hann að heiman í nokkra daga eftir að hafa fengið launin sín greidd. Pað var útilokað fyrir mömmu að fara út á vinnumarkaðinn frá stórum barnahópi þannig að oft var þröngt í búi og lítið um mat á borð- um. Ég hef oft, eftir að ég sjálf varð fullorðin, dáðst í huganum að henni mömmu minni hvernig henni tókst að koma okkur öllum systkinunum til manns. Líklega var ég við- kvæmust okkar systkinanna. Mér varð bókstaflega illt þegar ég sá pabba illa drukkinn og rifrildin sem fylgdu í kjölfarið þegar hann skilaði sér heim eftir langa drykkju ollu mér miklu hug- arangri. Það verður að segj- ast eins og er að ég á ákaf- lega erfitt með að grafa upp góðar endurminningar frá æskuárum mínum. Ég var ekki nema sautján ára þegar ég hitti Arnar. Hann kom sjálfur úr stórum systkinahópi, fjölskylda hans bjó úti á landi og hann bjó hjá gamalli frænku sinni meðan hann stundaði nám í Reykjavík. Fyrr en varði var ég farin að verja meiri tíma hjá Arnari en heima hjá mér og það má segja að herberg- ið hans hafi orðið mitt ann- að heimili. Heima hjá gömlu frænku leið mér vel. Hún bjó í gömlu timburhúsi, þar var hreint og snyrtilegt og friðurinn á heimili hennar var mér nýlunda. Það var hægt að ræða við hana um alla hluti og hún var vön að segja að hún hefði ekkert á móti því að við Arnar svæf- um saman, en við yrðum að lofa henni því að gæta þess að ég yrði ekki ófrísk. Það væri alls ekki tímabært. En það var einmitt það sem gerðist. Eftir á að hyggja held ég að ég hafi vísvitandi gleymt að taka pilluna. Ég tengdi saman barn og betri tilveru. Ég ímyndaði mér að ef ég eign- aðist barn með Arnari þá gætum við búið saman að ei- lífu, helst heima hjá gömlu frænku í gamla friðsæla hús- inu hennar. Ég get ekki sagt að hún móðir mín hafi tekið frétt- unum um tilvonandi barna- barn af mikilli gleði. Mamma hafði alltaf lagt mikla áherslu á það að við systkinin menntuðum okkur, að við yrðum sjálfstæðir ein- staklingar sem ættu betra líf í vændum en hún hafði átt. Hún var hrædd um að barn- ið yrði til þess að ég hætti í menntaskólanum. Hlutir eins og nám og framtíð höfðu ekki verið til í mínum huga þegar ég ákvað að verða ófrísk. Ekkert skipti mig máli á þeirri stundu annað en að hafa réttmæta ástæðu til þess að flytja end- anlega frá fjölskyldu minni. Ég átti eftir að komast að því að mamma var ekki sú eina sem gladdist ekki yfir fréttunum um tilvonandi af- kvæmi. Ég hafði aldrei hitt foreldra Arnars en nú gerð- um við okkur ferð til þeirra út á land. Þar mætti mér annað viðmót en hjá gömlu frænku. Foreldrar hans voru af allt öðru sauðahúsi. Mamma hans er af „gamalli fjölskyldu“ úr höfuðborg- inni og telur sig þeirra hluta vegna svolítið hátt yfir marga hafin þó að sjálf hafi hún lítið unnið sér til ágætis. Pabbi hans gegndi ábyrgðar- stöðu í plássinu og það verð- ur að segjast eins og er að þessi ágætu hjón eru talsvert snobbuð. Þeim þótti ekki mikið til þessarar drykkju- mannsdóttur koma og voru ekki reiðubúin að taka henni opnum örmum og bjóða hana velkomna í fjöl- skylduna. Móttökur þeirra urðu ekki til að auka sjálfs- mat mitt, sem fyrir hafði ekki verið upp á marga fiska. Það var kannski kald- hæðni örlaganna að foreldr- ar Arnars drukku bæði tals- vert mikið, en þeim þótti drykkja sín greinilega á öðr- um forsendum en drykkja pabba míns. Drykkja þeirra var falin inni á ríkmannlega búnu heimili og hún bitnaði ekki á afkomu fjölskyldunn- ar. Það voru farnar að renna á mig tvær grímur og ég hlakkaði ekki eins mikið til að eignast barnið. Þar við bættist að ég var veik meiri hluta meðgöngutímans og því miður hafði hún mamma mín rétt fyrir sér. Það bitn- aði á náminu að vera ófrísk. Heilu vikunar var ég ekki fær um að mæta í skólann og svo fór að þegar kom að prófunum um vorið treysti ég mér ekki til þess að mæta í eitt einasta þeirra. Sautján ára unglingar eru áhrifagjarnir. Ég fann það eftir heimsóknina heim til foreldra Arnars að viðmót hans gangvart mér breyttist. Það var eins og hann skammaðist sín svolítið fyrir mig. Ég gat lítið gert annað en að halda dauðahaldi í vonina og trúna á að allt yrði eins og áður um leið og barnið fæddist og hann sæi litla útgáfu af sjálfum sér. Hvað sjálfa mig varðar fannst mér ég þroskast og eldast um mörg ár þessa níu mánuði meðgöngunnar. Það undarlega gerðist að ég, sem alltaf hafði gengið með veggjum og látið sem minnst fyrir mér fara, varð sterkari persónuleiki. Það var ekki síst henni gömlu frænku að kenna því hún sýndi mér aldrei annað en ást og vænt- umþykju. Við eyddum mörgum kvöldum saman, vegna þess að þegar síga tók 54 Vikan
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.