Vikan - 13.07.1999, Blaðsíða 44

Framhaldssagan
HÆTTULEGUR LEIKUR

Rusty fékk sér aðra
sneið af pizzunni og
horfði á Carol sem
varla hafði bragðað á matn-
um. Finnst þér hún ekki
góð? spurði hann.
Hún kreisti fram bros. Jú,
en ég er bara ekkert svöng.
Síminn hringdi og Carol,
sem sat við símann, fölnaði
upp. Svara þú, sagði hún og
spratt á fætur. Ég þarf að
fara á klósettið.
Hún hlustaði við baðher-
bergisdyrnar. Guði sé lof.
Hún heyrði að Rusty var að
tala við einhvern. Þetta var
þá ekki ein dularfulla hring-
ingin enn.
Þetta var Rae, sagði Rusty
þegar hún kom til baka.
Hún bað mig að líta við hjá
sér í kvöld. Hún er alveg
miður sín út af Bobby. Hef-
ur þú nokkuð á móti því að
ég komi svolítið seint heim í
kvöld?
Hvers vegna ætti ég að
hafa á móti því? Þú þarft
ekki alltaf að sitja heima og
halda í höndina á mér.
Klukkan var hálfníu þegar
Rusty hringdi dyrabjöllunni
hjá Rae. Þú ert þreytulegur,
sagði hún.
Hann stundi. Ég er líka
þreyttur. Ég kem beint úr
vinnunni.
Hvers vegna varstu svona
lengi?
Eigandi hússins vill hafa
leikherbergið tilbúið í næstu
viku, sagði hann þreytulega.
Langar þig í eitthvað að
borða? Ég hafði hugsað mér
að við færum saman í íbúð-
ina hans Bobbys en fyrst
getum við fengið okkur eitt-
hvað í svanginn.
Rusty gretti sig. Húsvörð-
urinn verður ekki glaður að
sjá okkur.
Rae brosti og sýndi hon-
um lykil. Ég sótti hann til
Söru frænku í dag.
Millý Carton stansaði fyrir
utan Valley Road númer
sautján og leit undrandi á
húsið. Hún hafði komið hér
áður - í afmælisboð. Með
klíkunni. Hún mundi að þau
höfðu hagað sér eins og
verstu dónar.
Þremur korterum seinna
var hún orðin óþolinmóð.
Hún var ennþá ein með
Viktoríu Louise. Satt að
segja má ég ekki vera að því
að bíða lengur, sagði hún.
Það lítur ekki út fyrir að
fleiri ætli að mæta, þannig
að...
Þau hljóta að fara að
koma, sagði Viktoría. Við
skulum fá okkur annan
drykk meðan við bíðum.
Millý hristi höfuðið. Ég vil
ekki vera leiðinleg, sagði
hún, en ég er ekki mikið fyr-
ir léttvín.
Þú hefðir átt að segja það
fyrr! Ég skal koma með eitt-
hvað sterkara handa þér.
Nei takk. Millý stóð upp.
Ég neyðist til þess að fara
núna. Leikskólinn minn
verður bara að sleppa því að
vera með í þetta sinn.
Nei, ekki fara. Viktoría
spratt á fætur. Leikföngin
eru niðri í kjallara. Ef þú vilt
getum við farið niður núna
og valið það sem þú telur að
kæmi sér best fyrir leikskól-
ann.
En þú sagðir að allir þátt-
takendurnir yrðu að ræða
málin fyrst, andmælti Millý.
Ég get verið sveigjanleg í
þetta sinn, sagði Viktoría
ákveðin. Ég vil endilega fá
þig til þess að taka þátt í
könnuninni. Þú lítur út fyrir
að vera ákveðin kona.
Þar hefur þú rétt fyrir þér.
Viktoría opnaði dyrnar að
kjallaranum. Farðu á undan,
sagði hún.
Þú ratar, sagði Millý. Er
ekki betra að þú farir á und-
an?
Það sauð á Viktoríu. Ekk-
ert gekk eftir áætlun.
Drykkurinn hafði ekki haft
tilætluð áhrif og nú þetta.
Hún dró djúpt að sér and-
ann.
Jæja, sagði Millý.
Viktoría gekk niður
tröppurnar, fram hjá kylf-
unni sem hékk á veggnum,
en hún gat ekki tekið hana
niður án þess að Millý sæi.
Hún flýtti sér inn í leikher-
bergið.
Hvað er eiginlega í gangi?
spurði Millý, sem var farið
að gruna að ekki væri allt
með felldu. Hér eru engin
leikföng.
Viktoría greip hamar úr
verkfærakassa Rustys. Svo
sneri hún sér við og kastaði
hamrinum af öllum krafti að
Millý.
Hvað í ósköpunum...
Millý beygði sig niður og
hamarinn straukst við höf-
uðið á henni. Hún missti
jafnvægið og Viktoría réðst
á hana.
Millý barðist fyrir lífi sínu
og sló Viktoríu hvað eftir
annað í andlitið. En svo
skall hamarinn af öllu afli í
höfuðið á henni og hún
hneig niður á steingólfið.
Carol sat á gólfinu og
starði á símann. Hún heyrði
í einhverjum frammi á gang-
inum. Hún spratt á fætur,
skelfingu lostin.
Hver er þar? kallaði hún
og Rusty leit undrandi á
hana.
Hvað gengur eiginlega að
þér?
Þú sagðist ætla að koma
heim klukkan tíu, sagði hún
kjökrandi. Klukkan er orðin
eitt. Hún fór allt í einu að
hágráta.
En litla systir ... Rusty tók
utan um hana. Segðu mér
hvað er að.
Hún gat ekki þagað leng-
ur. Kjökrandi sagði hún
honum allt saman. Frá
hringingunum, röddinni sem
hafði sagt henni að koma
sér í burtu og að hún væri
viss um að einhver hefði
hrint henni viljandi á
skautasvellinu. Ég vildi ekki
segja það, sagði hún. Ég var
svo hrædd um að allir héldu
að ég væri orðin eitthvað
skrýtin. En ég fann þegar
einhver ýtti við mér.
Það lítur út fyrir að ein-
hver sé að reyna að hræða
úr þér vitglóruna, sagði
hann þegar hún þagnaði. Og
það hefur svo sannarlega
tekist.
Finnst þér ég þá vera orð-
in eitthvað skrýtin?
Auðvitað ekki. En það er
kominn tími til að gera eitt-
44 Vikan