Vikan - 15.02.2000, Qupperneq 17

Elva varð fyrir
miklu áfalli þegar
hiín greindist ineð
sortuæxli í auga. Það
er nijög hættulegt
krabbamein því það
getur dreifst vítt og
breitt um líkamann.
Þrátt fyrir þetta fékk
hún lítinn andlegan
stuðning frá starfs-
fólki heilbrigðiskerf-
isins.
agndofa yfir því að enginn
hafði látið mig vita. Ég hringdi
í Domus Medica og fékk þau
svör að niðurstöðurnar hefðu
verið komnar strax daginn eft-
ir rannsóknina en þeim væri
ekki heimilt að segja frá nið-
urstöðum í síma. Ég og fjöl-
skylda mín vorum búin að
bíða á milli vonar og ótta í
heila viku en enginn, hvorki
læknirinn né annað hjúkrun-
arfólk í Domus Medica, hafði
látið okkur vita um niðurstöð-
urnar. Ég bara steingleymdist
í kerfinu. Þarna vantaði einn
hlekkinn, þ.e. þann sem átti
að hringja í mig og segja mér
fréttirnar. Þarna vantar alger-
lega mannlega þáttinn."
Elva segist vita um mörg
dæmi þar sem fólk hefur verið
skilið eftir í uppnámi á sjúkra-
stofnunum þegar andleg að-
stoð hefði dugað. „Árið 1978
var ég lögð inn á sjúkrahús.
Ég var að fara á salernið þeg-
ar ég heyrði mikinn grát. Ég
fór að athuga málið og kom
að konu sem var alveg niður-
brotin. Það átti að taka úr
henni legið og hún hafði ekki
fengið neinar upplýsingar um
stöðuna, hve alvarlegt þetta
væri, hve fljót hún yrði að
jafna sig o.s.frv. því enginn
sagði henni neitt. Ég er mjög
hissa á að ekkert skuli hafa
verið gert í málunum á þess-
um 22 árum. Mér er minnis-
stætt það sem einhver sagði að
maður þyrfti helst að vera sér-
fræðingur í lækningum áður
en maður tæki upp á því að
veikjast," segir hún og brosir
út í annað.
Elva fór í augnaðgerð í
London 10. janúar sem
heppnaðist vel. „Eftir þessa
aðgerð er ljóst að sjón mín
hefur skaddast verulega en ég
sætti mig fullkomlega við það
þar sem ég tel mig hafa slopp-
ið mjög vel miðað við aðra.
Ég þakka það hinum faglegu
vinnubrögðum læknanna hér
og hversu fljótt var brugðist.
við að koma mér út til
London. Ég er hins vegar afar
ósátt við þetta skeytingarleysi
gagnvart andlegri líðan fólks
sem mér finnst viðgangast í
heilbrigðiskerfinu hér. Það
vantar þann hlekk að hugsa
um manneskjuna og láta hana
vita um það sem snertir hana.
Það vantar ekki hátæknibún-
aðinn sem tekur við skrokkn-
um á manni á spítölum en það
vantar einhvern til að hugsa
um sál og tillfinningar sjúk-
linga sem glíma við erfiða og
alvarlega sjúkdóma," segir
Elva að lokum.
Vikan 77