Menntamál - 01.08.1942, Side 30

20
MENNTAMÁL
Dlsrgrét Jónsdóttir:
Dómarnlr um börnln
Ég hefi oftlega undrast það, hve íbúum höfuðstaðarins
er gjarnt til að tala illa um börn og kveða upp ómilda
dóma um framferði þeirra allt, furða sig stórlega á fá-
vizku þeirra og fáfræði, dæma þau yfirhöfuð hart, miklu
harðar en þegar hinn fullorðni maður á í hlut.
Þá hefir sú stétt manna, er hefir kosið sér það hlutverk
í lífinu, að uppfræða börn höfuðstaðarins, nefnilega
barnakennararnir, fengið sinn skerf af dómunum. Ef það
ber við, að eitthvað þyki afsakanlegt við framferði eða
þekkingu Reykjavíkurbarnsins, þá er sökinni venjulega
varpað á barnakennarana. Þeir eru óalandi og óferjandi
í augum margra manna, svo að það má heita mesta furða,
ef barnakennari fær að njóta sannmælis, hve góðum gáf-
um sem hann kann að vera gæddur, og hve miklu sem
hann afkastar. Og þó að hann sé fyrir löngu hættur við
kennslustarfið og skipi nú einhvern veglegri sess í þjóð-
félaginu, að dómi almennings, þá er árum saman haldið
áfram að spyrja með mesta fyrirlitningarsvip, hvort þessi
maður sé ekki kennari við Austur- eða Miðbæjarskólann
o. s. frv.
Það liggur við, að segja megi um kennaranafnið líkt og
Stephan G. kvað um íslendingsnafnið:
„Og hitt, hve hið einkennda íslendingsnafn
er útséð að hanga á oss jafnt,
um nöfn vor þó skiptum og skiljum við þau,
sem skugginn oss það fylgir samt.“
En það var nú ekki ætlunin í erindi þessu, að fara að