Menntamál - 01.12.1943, Síða 11

MENNTAMÁL
57
í Vallanesi ber, sonarsyni hans. En mest er, að fulltrúi ald-
ar og stéttar er hann sakir trúar á guð sinn, land sitt og
börnin, því að án trúarinnar á það hefðu íslendingar ekki
lifað af. Hvort sem þetta skáld var kennari barna, eins og
oft var, faðir eða boöberi trúar, var hann barnsins maður,
þvi að barnið Jesús og barnið hans sjálfs 'rann í eitt í
draumsjónum hans, barnið endurleysti hann á jörðu sem
á liimni, og samruni þessa er ljós í Vöggukvæði hans, sem
þetta er úr:
í Betlehem vil ég nú víkja þá,
vænan svein í stalli sjá,
með báðum höndum honum að ná,
hvar að ég kemst í færi.
Með vísnasöng ég vögguna þína hræri.
Hvaða vöggu á Einar við? Barnsrúmin öll i Nesi, rúm
þeirra Odds biskups og systkina hans, voru hlaðin úr
hraungrýti, með gráan mosa að undirsæng og fjöl negld
framan við, og stallinn í Betlehem sá Einar vel. Þess vegna
þurfti barnið æðra rúm og fékk:
Þér gjöri eg ei rúm meö grjót og tré,
gjarnan læt ég hitt í té,
vil ég mitt hjartað vaggan sé.
Vertu nú hér, minn kæri.
Með vísnasöng ég vögguna þína hræri.
Vísnasöngurinn, sem táknaö getur þær bókmenntir ís-
lands, sem Einar kunni, hræi’ðu vögguna, hrærðu hjart-
að, þar sem þessi langafi okkar alli*a, móðui*jarðarskáldiö,
vaggaði von sinni, barninu.
Hugsum okkur, að nútíðin fái að lokum þann dóm, sem
er trúlegur þrátt fyrir tækni hennar, að hún hafi verið
eins óráðinn siöskiptatími og öld Einars prests í Nesi. Ágæti