Menntamál - 01.12.1943, Page 30

76
MENNTAMÁL
bóndans, sem honum er þessi ráðahagur þvert um geð,
heldur af hinu, að faðir hennar er heimatrúboðsmaður,
telur sig frelsaðan og er þá um leið mjög trúaður á helvíti.
Óðalsbóndinn vill ekki sjá tengdadóttur, sem ekki hefur
sömu trú og hann, enda gerir hann auðsjáanlega ráð fyrir,
að stúlkan sé sama sinnis og i'aöir hennar.
Drengurinn fer nú samt og ætlar að tala við föður stúlk-
unnar, en skóarinn vill ekki tengdason, sem ekki er frels-
aður og rekur piltinn á dyr. Það þykir óðalsbóndanum
fjandi hart og fer nú með syni sínum til að tala við þann
frelsaða. Þeir lenda í hörku rifrildi um guð og helvíti, en
ekki fæst nein lausn í ástamálunum. Skóarinn biður þess
innilega, að guð vildi opna hjarta hins villuráfandi Grundt-
vigssinna. Og þegar það fréttist, að tengdadóttir óðalsbónd-
ans sé orðin veik — en hún var vanfær, óskar hann þess
jafnvel, að hún deyi, ef það væri guðs vilji að beygja þann-
ig hinn stolta og stríðlynda bónda, með því að láta hann
verða fyrir slíkri sorg, svo hann mætti iðrast og frelsast.
Hann gleymir samt hógværðinni í guði stundarkorn, því að
bóndinn lemur hann fyrir þessi ummæli, reiðist og talar
eins og hann væri ekki frelsaður.
Þeir feðgar snúa nú heim og er sonurinn all vondauf-
ur, en faðir hans segir honum, að hann þurfi ekki að ótt-
ast, þetta komi allt af sjálfu sér. Þegar heim kemur er
læknirinn þar staddur og konan milli heims og helju.
Tíminn líður og allir berjast milli vonar og ótta. Gamli
maöurinn leitar styrks í trúnni og bæninni, en tími krafta-
verkanna er liðinn, segir hann, og honum virðist ekkert
geta hjálpað nema kraftaverk.
Geðveiki sonurinn er gerður í leikritinu að fulltrúa krist-
indómsins, ekki neinnar sérstakrar stefnu, heldur trúar-
innar, eins og maður gæti hugsað sér að sjálfur höfundur
hennar hefði flutt hana. Eigi að síður er tal hans allt tví-
rætt og torskilið eins og véfréttirnar forðum. Hann
virðist og sjá sýnir, vita fyrir óorðna hluti, kveðst