Menntamál - 01.12.1943, Síða 36

82
MENNTAMÁL
fylgja meistaranum, enda virðast lítil skilyrði fyrir
slíka trú meðal þjóðanna, þó að þær kalli sig kristnar.
Hitt viðfangsefnið að skilgreina og gera upp á milli trú-
arskoðananna tekst mun betur, en það er efni, sem aldrei
hefur átt miklum vinsældum að fagna meðal okkar ís-
lendinga, sem betur fer. Hér hafa Kierkegaard eða Björns-
son ekki gert neinn vitlausan og þætti ólíklegt að slíkt
gæti komið fyrir. Aftur á móti hafa flestir íslendingar,
sem bækur lesa, lesið „Á guðs vegum“ og mörgum eru kær
orðin, í niðurlagi hennar: „Þar sem góðir menn fara eru
guðs vegir“. Þar með eru útilokaðar margar deilur um
trúarefni. Hér hafa menn almennt kosið að rífast heldur
um eitthvað skemmtilegra en himnaríki og helvíti, og telja
skynsamlegra að snúa tali sínu að einhverju, sem frekar
er hægt að henda reiður á.
í rauninni eigum við íslendingar mikið að þakka for-
vígismönnum trúmálanna hér á landi, það sem af er þessari
öld. Vegna víðsýni þeirra og áhrifa hafa trúmáladeilurn-
ar aldrei orðið eins víðtækar hér og víða annars staðar.
Hér þykja giftingar skipta meiru máli en trúarskoðanir
og er það vel farið. Nú telja sumir, að blika sé á lofti meðal
okkar í þessum efnum, en ekki skulum við vera varbúin,
ef sú blika verður að éli. Fylkjum okkur því um merki séra
Páls Sigurö'ssonai', Jón biskups Helgasonar, Haraldar Níels-
sonar og annarra skoðanabræðra þeirra. Allir þessir menn
munu hafa verið sammála um það, að þar sem góðir menn
færu væru guðs vegir, hvað svo sem þeir hafa haldið um
orðið, sem varð hold.
Þess varð heldur ekki langt að bíða, að höfundur „Orðs-
ins“ fengi annað viðfangsefni til að glíma við, en að elta
ólar við kreddutrúarfólk. Sjónleikur hans „Níls Ebbesen"
er glöggt dæmi þess. Hann var skrifaður eftir að Þjóð-
verjar höfðu hernumið Danmörku, eins og kunnugt er og
skal hans ekki nánar getið, enda kannast flestir við hann
úr útvarpinu.