Menntamál - 01.12.1943, Blaðsíða 46

92
MENNTAMÁI,
skáld í raun og veru og eru svo óskáldlegir aö halda, að
kommúnistar séu upp og ofan, eins og aðrir menn, mætti
jafnvel sennilega styðja þaö sæmilegum rökum, að yfir-
borðið af núlifandi kynslóð íslenzkra menntamanna og
skálda sé engu merkilegri en þessi Máni Mýsingur.
Skáld þetta á sér unnustu, en þegar hún sér mennina
með gylltu hnappana og prikið, uppgötvar hún, að hann
er ekki nógu karlmannlegur í ást sinni og hleypur frá
honum. Honum fellur það þungt, en tekur því skynsam-
lega. Nokkru síðar er hann þéttkenndur í samsæti með
islenzkum betri borgurum og liðsforingjum. Þar flytur
hann ræðu og átelur landa sína harðlega fyrir skriðdýrs-
hátt þeirra við hið útlenda setulið. — Margir íslenzkir karl-
menn, þar á meðal sumir trúnaðarmenn þjóðarinnar skríða
flaðrandi að fótum hins erlenda herveldis, ýmist í hags-
munavon eða af einskærri lítilmennsku er hann látinn
segja. Einkum snýr hann þó máli sínu til kvenþjóðarinnar,
sem bundist hefur einkamálum við þá menn, sem tekiö
hafa land þeirra með ofbeldi og þar meö brotið þau óskráðu
lög, sem lifa ættu í brjósti hverrar heiðvirðrar konu.
Endirinn verður svo sá, aö skáldið lemur háttsettan
foringja og er settur í varðhald, síðan fluttur til Englands
og endar þar saga hans í bókinni. Lesendum til hugar-
hægðar er þess þó getið síðar, aö honum hefði veriö sleppt
úr varðhaldinu, þegar Rússar fóru í stríöið, en þá hélt
hann austur þangað til að berjast við Nazista.
Yngsta barn þeirra Miklabæjarhjónanna heitir Embla,
kölluð fiðrildið. Hún er komin til Reykjavíkur og lifir þar
í skjóli bróður síns, fjáraflamannsins. Um morguninn 10.
maí fer hún snemma út á götur, sér Breta og verður stór-
hrifin. Eftir það missir hún alla fótfestu og verður auð-
unnin bráð fyrir kvensaman foringja. Hún telur sig lof-
aða honum og lætur sig dreyma um höll hans í Skot-
landi, þar sem hún ætlar að fæða honum barn sitt og lifa
síðan með honum í ást og eindrægni, það sem eftir er