Menntamál - 01.12.1943, Qupperneq 35

MENNTAMÁL
81
verkar það ekki heldur sem kraftaverk. Læknirinn er enn
með í spilinu. Hann er búinn að segja manni frá þess-
um líkskoðunarmönnum og að ekkert sé að marka vott-
orðin frá þeim. Það sé enganveginn víst að menn séu dauð-
ir, þó að þeir segi það.
Það virðist því ekki vera ætlun höfundarins að
koma lesendum sínum eða áhorfendum til að trúa því, að
guð geti birt dýrð sína með kraftaverkum nú eins og forð-
um, heldur miklu fremur það gagnstæða, því að öll krafta-
verkin gerir hann ónýt með því að hafa allt af þann var-
nagla, að það sé nú ekki víst, að þetta hafi verið neitt
kraftaverk. Virðist hann því í rauninni á sömu skoðun og
læknirinn, sem telur kraftaverkaskrafið hégilju eina, eða
standa nærri hinum skitlega klerki, sem kemur sér undan
að viðurkenna kraftaverkin, með því að tala um náttúru-
lögmálin. En um leið fellur í rauninni allt þetta skraf um
mátt trúarinnar og kraft orðsins, sé það flutt óbrjálað,
marklaust niður, og maöur verður sízt trúaðri á krafta-
verk eftir en áður. Hrópandi eyðimerkurinnar virðist hafa
mælt staöiausa stafi í því, sem skiptir mestu máli, og sá
trúlausi fær mildasta dóminn.
V.
Það virðist því ekki vaka fyrir höfundi sjónleiksins
fyrst og fremst, að leiða fyrir sjónir manna skyndimyndir
úr hinu hversdagslega lífi, lífsskoðunum og lífsviðhorfum
og láta áhorfendunum eftir aö dæma. Aðalmarkmiðið virð-
ist vera það að tefla fram lífsskoðunum fólksins, einkum
í trúmálum og dæma þær líka. í þessu er hann miklu veik-
ari, en í persónulýsingum sínum eins og sýnt hefur verið,
enda er grundvöllurinn, sem hann veröur að byggja á í
þessu efni ekki svo glæsilegur. Manni verður það á að
halda, að honum hafi mistekist að flytja þann boðskap,
sem hann vill sennilega flytja með sjónleiknum, boðskap
þeirrar trúar, sem heimtar, að menn yfirgefi allt til að
6