Vorið - 01.12.1968, Qupperneq 9

GJOFIN, SEM ALDREI VAR GEFIN
Vorprófin voru byrj uó. Flestir tóku
því létt og kviðu engu, en þó voru þeir
til í skólanum, sem kviðu fyrir öllum
prófum og máttu ekki til þeirra hugsa,
ekki sízt þeir, sem voru undir sífelldum
kröfum að heiman. Þeim var útaf fyr-
ir sig sama, hvort þau fengu stiginu
hærra eða lægra í einkunn, en þeim
var ekki sama um álit foreldranna á
þeim hlutum.
ÞaS var því eins og ský drægi fyrir
sól, hverju sinni er prófin fóru að nálg-
ast. Þeim fylgdu alltaf einhverjir ósigr-
ar. Þessi í dag, annar á morgun.
Orri litli Gunnarsson sat uppi í her-
bergi sínu og las af kappi. Hann var
ellefu ára gamall og einn af þeim
drengjum, sem alltaf var aS bíSa ósig-
ur á prófunum. ÞaS var sama hve mik-
iS hann las. ÞaS virtist ekkert staSnæm-
ast í kollinum á honum. Var hann svona
heimskur? Pabbi lians hafSi stundum
vikiS aS þessu, líklega meir til aS brýna
hann til dugnaSar og dáSa, en aS hann
vildi særa hann.
Pabbi hans hafSi fyrir löngu ákveS-
iS, aS hann tæki aS minnsta kosli
stúdentspróf og gengi menntaveginn
eins og þaS var kallaS. En viS livert
próf, sem Orri lilli tók, minnkuSu lík-
urnar fyrir því aS þaS gæti tekizt. Jú,
stúdent skyldi hann þó alltaf verSa. ÞaS
hafSi Gunnar faSir hans ákveSiS í eitt
skipti fyrir öll.
Vegna þess aS Orra þótti vænt um
föður sinn féll honum illa aS valda hon-
um stöSugum vonbrigSum. Þess vegna
kveiS hann fyrir prófunum. En þó aS
pabbi væri góSur, þótti Orra sem hann
væri ekki alltaf sanngjarn og skilnings-
ríkur. Mamma hans skildi þetta betur
og tók oftast málstaS hans, en pabbi
hafSi þá bara sagt:
„Þú elur upp í honum „letina“. Hann
getur vel lært, ef hann les nógu mikiS
og nennir aS taka á.“
En þaS var ekki satt. Orri litli var
ekki latur. Hann var einhver samvizku-
samasti og iSnasti drengurinn í bekkn-
um. Þetta vissi mamma hans. Hún skildi
Orra litla. En þetta vildi pabbi hans
aldrei viSurkenna.
„Þetta er bara leti,“ sagSi hann alltaf.
„Hann skal aS minnsta kosti verSa stú-
dent. Hann ætti vel aS geta þaS.“ Svona
gal pabbi veriS óraunsær.
Til aS örva Orra til dáSa hafSi pabbi
hans oft lofaS honum aS gefa honum
nýtt og vandaS reiShjól, ef hann næSi
til dæmis 1. einkunn. En liann hafSi
aldrei náS henni og litlar vonir til aS
hann myndi nokkurn tíma ná henni. Þess
vegna hafði hann heldur aldrei fengiS
reiShjóliS, þótt nálega allir strákar í
bekknum hefSu eignazt þaS fyrir löngu.
Þetta jók einnig vanmáttarkennd hans.
Pabbi hans var þrár og vildi ekki láta
undan meS þetta, þó aS Orra hefSi lengi
langaS til aS eignast reiShjól. Hann
ætlaSi aS herSa dálítiS betur á honum.
Nú sat Orri litli viS borSiS sitt og
las af kappi. Hann sá fyrir sér skínandi
VORIÐ 151