Vorið - 01.12.1968, Side 22

vatn með. Seinna um daginn ætluSu
þau svo aS sjóða æðaregg, þau síðustu
seni þau höfSu tekiS með frá Lundey.
Þau voru nú algerlega skipreika hér,
þar sem þau höfðu misst bátinn og ár-
ina og voru því alveg upp á aðra kom-
in með björgun.
Nú fór nýr vandi að gera vart við
sig, sem allt einsetufólk á við að stríða:
Hvað áttu þau að taka sér fyrir hend-
ur. Iðjuleysið var lítið hetra en þorst-
inn. Þau höfðu auðvitað engar bækur,
en Einar var nýbúinn að lesa Laxdæla-
sögu. Hann bauðst nú til að segja systk-
inum sínum hana eftir minni. Því var
auðvitað tekið með miklum þökkum.
Þeim þótti mikið koma til þessarar frá-
sögu hans og hlustuðu á hana með opn-
um munni. Tíminn leið nú flj ótt. Þegar
að því kom í sögunni, að Kjartan Ólafs-
son er að þreyta sund við Ólaf konung
Tryggvason í ánni Nið, þykjast börnin
heyra flugvéladyn í fjarska, en hvernig
sem þau horfðu og horföu, sáu þau
enga flugvél. Þetta gaf þeim nýja von,
og Laxdæla entist þeim þennan dag all-
an, þótt áfram væri lialdið með litlum
hvíldum. Þau höfðu nú skoðað eyna
alla rækilega, svo að þar var ekkert
meira að sjá.
Þegar Dóra ætlaði að fara að sjóða
æðareggin seinna um daginn, kom það
í Ijós, að olían á prímusnum var þrot-
in, svo að það gat ekki verið um neina
eldamennsku að ræða.
„Getið þið borðað hrá egg, krakk-
ar?“ spurði Einar.
„Já, við höfum oft sopið úr eggjum,
einkum kríueggjum,“ sögðu þau Iiæði,
„Jæja, þá súpum við hara úr æðar-
eggjunum. Það er ósvikin fæða,“ sagði
Einar.
„Einu sinni saup ég úr kríueggi, en
þegar ég sá, að ungi var kominn í það
ætlaði ég að kasta upp,“ sagði Svanur. ;
„Já, það er nú ekki lystugt að súpa
úr unguðum eggjum, ekki sízt ef ung-
arnir eru nú orðnir fiðraðir,“ sagði
Dóra.
„Hoj, bara!“ sagði Svanur.
Þau brutu nú gat á skurnið og supu
innihaldiö með góðri lyst.
„Hvað eigum við eftir af mat, ráðs-
kona?“ spurði Einar.
„Við eigum bara þrjár brauðsneiðar
eftir, sem við höfum verið að spara og
þrjár pysjur,“ sagði Dóra. „Það er all-
ur matarforðinn.“
Undir kvöldið heyrðu þau aftur í
flugvél, og nú sáu þau hana greinilega.
Hún flaug lágt, en svo langt burtu, að
það var engin von til að hún yrði þeirra
vör, og lo’ks hvarf hún. Þetta urðu þeim
mikil vonbrigði. Hvers vegna flaug hún
ekki yfir eyna þeirra?
Það hafði verið mjög heitt um dag-
inn og hæg sunnangola. Veðriö gal ekki
verið betra. Það var nú liðið að kvöldi
og börnin vissu eiginlega ekki hvernig
þessi dagur hafði liðið. Laxdælasaga
hafði áreiðanlega stylt daginn mikið.
Þegar börnin sálu fyrir utan tjaldið
sitt um kvöldið sagði Svanur:
„Ef við hefÖum eitthvað til að
brenna, hefði verið reynandi að kveikja
bál. Það hafa rnenn oft gert undir svona
kringumstæðum.“
„Ja, þú segir nokkuð, drengur,“ sagði
164 VORIÐ