Vorið - 01.12.1968, Side 23

Einar og leit á börnin til skiptis. „ViS
getum safnað hrísi og kjarri. ÞaS er
nóg af því hér. ÞaS er alveg skrælþurrt
eftir þennan heita dag.“
„Og svo getum viS safnaS spýtum í
fjörunum og þörum og þönglum. Þetta
getur orSiS mikiS eldsneyti,“ sagSi
Dóra.
„Já, viS getum áreiSanlega fengiS
nóg efni í stórt bál,“ sagSi Svanur, sem
var nú uppveSraSur af því, hversu til-
laga hans hafSi fengiS góSar undir-
tektir.
„Ég held, aS viS ættum ekki aS gera
þetta fyrr en á morgun,“ sagSi Einar.
„ÞaS eru meiri líkur til aS þá verSi
fleiri á ferS, sem kunna aS sjá báliS og
reykinn.“
„En viS getum safnaS í báliS í kvöld,“
sagSi Svanur.
„Já, viS getum þaS,“ sagSi Einar.
„Okkur liggur ekkert á aS fara aS sofa.
ViS sofum bara belur, ef viS erum dá-
lítiS þreytt.“
Og svo var þaS ákveSiS. Börnin
gengu nú aS þessu af miklu kappi. Þau
rifu hrís og lyng, birkikjarr og mosa og
allt, sem brunniS gat. Einnig þara og
þöngla úr fjörunni. Svo gengu þau um
allar fjörur og fundu mikiS af spýtum,
sem allar fóru á bálköstinn. Kösturinn
stóS þar, sem eyjan reis einna hæst.
„Bara aS þaS rigni nú ekki í nótt,“
sagSi Dóra.
Þeir bræSur litu til lofts og athug-
uSu skýjafar og önnur teikn himins-
ins gaumgæfilega.
„Nei, þaS rignir áreiSanlega ekki í
nótt,“ sagSi Svanur spekingslega. Nátt-
úrubörn, eins og börnin í Sóley, læra
snemma aS ráSa veSur af skýjum him-
insins og öSrum fyrirbærum hans, flugi
fugla og öSrum háttum. Þetta er þáttur
í stafrófi lífsins, sem þessi börn læra
smátt og smátt og af sjálfu sér.
Þegar kösturinn var fullgerSur, stóSu
börnin kyrr um stund og horfSu á þetta
verk sitt. Þó aS þetta bæri kannski eng-
an árangur var allt annaS betra en vera
iSjulaus.... og svo höfSu þau getaS
orSiS þreytt. En þegar þessu var lokiS,
læddist kvíSinn aS þeim aftur. En þeim
hafSi hingaS til tekizt aS bægja honum
frá sér og „heimili“ sínu.
Eftir þetta skriSu þau inn í tjaldiS,
lásu bænirnar sínar og sofnuSu vært.
— Næsta morgun vöknuSu þau hress
og óþreytt. Þetta var þriSji dagurinn
hér á þessari eySiey. Þau borSuSu nú
síSustu brauSsneiSarnar og síSustu
pysjurnar, sem voru farnar aS verSa
vondar á bragSiS. Á eftir drukku þau
vatn, því aS af því var nóg í bili. Meira
var ekki til aS borSa þennan daginn og
enginn matur var til á „heimilinu“ eft-
ir þetta. Hér eftir urSu þau aS halda í
sér lífinu meS hráum eggjum.
VeSur var enn gott, en lífiS var aS
verSa nokkuS tómlegt í þessari einangr-
un og óvissu.
ASalviSburSur dagsins var þó eftir,
en þaS var aS kveikja í bálinu. ÞaS
voru enn nokkrar eldspýtur eftir og var
því hægt aS kveikja í því á tveimur
stöSum og innan stundar logaSi þaS
glatt. Þesus báli fylgdi geysilegur reyk-
ur, því aS spýturnar, sem börnin höfSu
VORIÐ 165