Vorið - 01.12.1968, Qupperneq 28

ráð fyrir að væri flugmaðurinn, því aS
ekki kunni pabbi þeirra að' stjórna
þyrlu.
„Pabbi! — Pabbi! — Pabbi!“ hróp-
uðu börnin og fleygðu sér um háls
pabba síns hvert á eftir öðru, eða jafn-
vel öll í einu.
„Komið þið blessuð og sæl, börnin
mín elskuleg,“ sagði pabbi þeirra. „Var
ykkur ekki farið að leiðast?“
„0, jú, jæja, dálítið,“ sögðu börnin.
Þið eruð mestu hetjur,“ sagði pabbi.
„En nú er ekki tími til að hlusta á neina
ferðasögu. Við látum hana bíða þar til
við erum komin heim og lofum þá
mömmu að heyra hana líka,“ sagði
pabbi. „En mikið er búið að leita að
ykkur og mikið hefur verið talað um
hvarf ykkar. Það hefur verið leitað um
þveran og endilangan Eyjaflóa.“
„Já, við erum oft búin að sjá flug-
vélar, en við héldum, að þær ætluðu
aldrei að koma til okkar.“
„0, jú, en síðast var hringt til Reykja-
víkur af Skarðsströnd. Þá hafði ein-
hver lítill fiskibátur þótzt sjá reyk út
við sjóndeildarhringinn í vestri.“
„Það hefur verið frá bálinu okkar,“
sagði Einar.
„Kveiktuð þið bál?“ spurði faðir
þeirra.
„Já, við gátum kveikt bál í gærmorg-
un,“ sagði Svanur. „Það hefur þá verið
það, sem bjargaði okkur!“
„Já, alveg vafalaust. Þessi litli bát-
ur gat gefið svo vel upp stefnuna, þang-
að, sem reykurinn sást, að flugvélin,
sem lagði af stað í morgun, gat hæglega
fundið ykkur,“ sagði pabbi.
„Svo fengum við þessa þyrlu til að
sækja ykkur.“
„Ég hef aldrei farið í þyrlu. Ég hlakka
til að fljúga í henni,“ sagði Dóra.
„Ja, þetta hefur nú verið meira ævin-
týrið, börnin mín. Ég hlakka til að
heyra alla söguna,“ sagði pabbi.
„Þið hafið víst ekki mikinn farangur
með ykkur?“ spurði flugstjórinn bros-
andi.
„Nei, ekkert nema okkur sjálf,“ sagði
Einar.
„Jú, pottinn, prímusinn og tjaldið
okkar,“ sagði Dóra.
„Og svo fáeinar skeljar, sem við tínd-
um,“ sagði Svanur.
„Jæja, upp í með ykkur,“ sagði
pabbi. „Mamma ykkur bíður heima.“
Þegar börnin voru sezt upp í þyrl-
una, sem sveif í háa lofti og stefndi
inn Eyjaflóa, urðu þau öll hrifin af úl-
sýninu, sem blasti við þeim. Hvílík feg-
urð. Nú sáu þau í fyrsta sinn, að eyj-
arnar voru óteljandi. Þetta var dásam-
legt ferðalag á eftir öllu, sem á undan
var gengið!
Eftir stutta stund komu þau auga á
eyjuna sína, Sóley. Þama var hún,
blessuð, og brosti til þeirra. Þarna sáu
þau móður sína, sem veifaði til þeirra,
þegar þyrlan var að lenda. Þegar þau
voru öll komin út, köstuðu þau sér
hvert á eftir öðru í fang móður sinnar,
sem grét af gleði. Ég held, að þau hafi
öll grátið af gleði.
Ég held að við ættum að fylgja þess-
ari hamingjusömu fjölskyldu inn í hús-
ið þeirra, en lofa þeim að njóta endur-
fundanna í næði. Framhald.
170 VORIÐ