Vorið - 01.12.1968, Qupperneq 38

ÞaS skilur Áki vel. Hinir drengirnir
hafa flýtt sér hingað til að ná í öll sæt-
in. Og nú eru þeir glaðir og ánægðir.
Rauðir í framan af ákafanum Iíta þeir
í kringum sig, eins og þeir eigi þetta
allt, eins og þeir hafi leyst úr vanda-
málunum og komið þessu áfram. —
Hann veit hvað er skemmtilegt við
svona veizlu: Að taka á móti fólki, selja
gosdrykki og kaffi, taka á móti pen-
ingum og gefa til baka.
Áki hefur hlakkað til þessarar stund-
ar. Honum finnst hann vel að því kom-
inn, hugsar hann. Hann gengur til
Sveins og Agnars eins og til að hjóða
þeim hjálp sína. Þeir kinka aðeins kolli,
en segja ekkert.Þá reynir hann ekki að
hjóða hjálp sína við eldavélina. Fyrst
þegar hann er seztur á einn bekkinn, sem
þeir hafa búið til, lítur hann til Her-
dísar. Hún hefur hvítan kappa yfir hár-
inu og litla svuntu framan á sér. Kinn-
ar hennar hlómstra eins og tvær rauð-
ar rósir.
Þegar hann mætir augum hennar,
roðnar hann sjálfur, en hún horfir lengi
á hann og veifar til hans. — Hann skil-
ur hana. — Það er ræðan, sem hún
minnir hann á, hina miklu stund, þeg-
ar hann á að tala og bjóða alla vel-
komna. Þá er ekki hægt að búast við
því, að hann selji gosdrykki eða kaffi.
Hann hefur veglegra hlutverki að gegna.
En því hefur hann gleymt sjálfur.
Nokkra stund veit hann ekkert, hvað
gerist í kringum hann, því að hann reyn-
ir að rifja upp ræðuna, þar til hún er
öll ljós fyrir honum. Svo situr hann og
bíður eftir einhverju merki, því að ekki
getur hann farið að halda ræðu upp úr
þurru.
Áki situr þarna aleinn. En það er
gaman að horfa í kringum sig, þar sem
allt gengur af sjálfu sér. Húsið er lítið,
og það verður þrengra, við hvern ein-
stakan, sem bætist við. — Og hávaðinn
eykst. Hann hugsar um sumarkvöldin
hér á leikvanginum, og öll þau skipti,
sem félagar hans hafa ekið honum
hingað og heim aftur. Og hann man
eftir hinni raunalegu knattspyrnu á
Völlum, sem hann fékk þá til að taka
þátt í. Já, félagar hans hafa alltaf sýnt
honum velvild, og hann ann þeim þess
vel, að þeir skuli vera glaðir í kvöld.
— En húsið er mitt verk, hugsar
hann allt í einu. — Það var hann, sem
skipulagði bygginguna og kom henni
af stað.
-—- Og svo sjálf Mósléttan, sem
Mikael á Mói ætlaði að taka af þeim.
— Ef mér hefði ekki tekizt að út-
vega peningana, hvar hefðu þau þá ver-
ið í kvöld, Hjördís og Sigríður, Sveinn
og Agnar og öll hin?
Áki sér ömmu sína fyrir sér, þegar
hún kemur með peningana. En svo kem-
ur Lúðvík frændi til sögunnar — og
Anna. Það voru þau, sem höfðu samn-
inginn við Mikael á Mói með undir-
skrift föður hans.
Áka hlýnar við það að hugsa um
föður sinn. Hann hafði verið efni-
legasti drengurinn hér á Mósléttunni.
Hann hafði ferðazt um allt byggðar-
lagið og kynnt Bjarnardalinn. Nú er
mynd hans og nafn á stórum steini í
kirkjugarðinum. Honum átti hann mik-
180 VORIÐ