Vorið - 01.12.1968, Blaðsíða 44

an. Ég fleygSi mér niður bak við stór-
an stein og þorði lengi vel ekki að líta
upp. Þetta var gífurleg sprenging, og
mikill reykur fylgdi. Málmbrotum rigndi
niður umhverfis mig, það var mesta
furða, að ég slapp óskaddaður, og þó
var ég aðeins nokkra metra frá spreng-
ingarstaðnum.
Það þeyttist mikið af sprengjubrot-
unum heim að skólahúsinu, en vonandi
höfðu þau ekki lent í neinu af skóla-
börnunum mínum. Það var eins og
steini væri létt af hjarta mínu, þegar ég
fékk að vita, að svo var ekki. Þau höfðu
ekki orðið fyrir neinu slysi. Nú kepptust
börnin um að tína saman sprengjubrot-
in, og lá jafnvel við slagsmálum út af
þeim, Sumir molarnir voru svo heitir,
að börnin brenndu sig, þegar þau tóku
þá í lófa sína.
Ég málti taka eins marga mola og ég
vildi. Hér hafði Auðun forustuna eins
og venjulega. Hann hafði fundið stóra
koparplötu, sem hafði fallið í mýri
rétt hjá staðnum, þar sem sprengingin
hafði orðið. Annar stærri drengur vildi
fá hana, en Auðun bæði klóraði og beit
til varnar, svo að hinn varð að láta í
minni pokann. Síðan kom Auðun til
mín og sagði:
„Þetta fann ég. Þetta er stærsta og
fallegasta brotið, sem við höfum fund-
ið.“
„Þetta hefði nú getað kostað þig líf-
ið,“ sagði ég.
„Nei, þetta féll niður svo sem einn
metra frá mér. Það var engin hætta,“
sagði hann.
Ég varð að gefa börnunum frí í hálf-
an tíma, svo að þau gætu jafnað sig
eftir þennan atburð. Flest notuðu þann
tíma til að skiptast á brotum, sem þau
höfðu fundið, og var það hin fjörug-
asta verzlun. Auðun kom til mín. Hann
var svo glaður, að augu hans Ijómuðu.
„Ég hef selt koparplötuna mína fyrir
eina krónu,1 ‘sagði hann og brosti breiðu
brosi.
„Ja, þar hefur þú gert góða verzlun,“
sagði ég.
„Já, er það ekki?‘ ‘sagði hann. „Þú
sérð, að ég er farinn að safna pening-
um.“
Það voru menn í vegavinnu norður
á eynni. Einn maður úr næstu sveit sá
um greiðslur til vegavinnumannanna.
Hann kom með launin til verkamann-
anna á hverjum laugardegi. Hann hét
Ketill frá Flesju og fékkst við marga
hluti.
Á þessum árum var hátt verð á silfur-
refaskinnum, og Ketill var eini maður-
inn í byggðarlaginu, sem stundaði silf-
urrefaeldi. Hann græddi mikið á því
og var af því almennt kallaður Silfur-
refurinn.
Dag nokkurn kom Ketill með peninga-
veski sitt til að greiða verkamönnunum,
og Auðun horfði mikið á þennan ó-
kunna mann. Ketill var vingj arnlegur
að vanda og spurði drenginn, hvað
hann héti. Auðun svaraði því greið-
lega.
„Ég veit, hvað þú heitir,“ sagði Auð-
un af sinni venjulegu hreinskilni og
186 VORIÐ