Vorið - 01.12.1968, Síða 45

horfði stóruni sakleysislegum augum á
Ketil.
„Nei, því trúi ég nú varla,“ svaraði
Ketill.
„Jú, þú heitir Silfurrefur
Verkamennirnir, sem þarna voru við-
staddir, vissu varla, hvað þeir asttu að
gera af sér, en Ketill hló bara góðlátlega.
Börnin urðu sjálf að leggja sér til
skólabækur á þeim tímum, en nú höfðu
komið mörg systkini í skólann einhvers-
staðar að norðan. Þau vissu lítið, og
eitthvað gekk illa fyrir þeim að útvega
sér skólabækur.
Móðir þeirra var ekkja. Þetta var
allt eins slæmt og það gat verið.
Einmitt um þetta leyti var að koma út
nýtt blað í Osló. Ég þekkti ritstjórann
og hann hafði sent mér nokkur eintök
til sölu. Það var annars hlutverk, sem
mér lét ekki vel. En þá duttu mér allt
í einu í hug tveir af nýju skóladrengj-
unum mínum. Ég ætlaði að reyna þá.
Það gat verið, að þeir með því gætu
unnið sér inn nokkrar krónur fyrir
skólabókum.
En þetta gekk ekki vel. Nokkru síðar
komu þeir með nálega öll blöðin óseld.
Þá voru þau bæði óhrein og illa útlít-
andi. Sumum blöðunum höfðu þeir al-
veg glatað. Þá reyndi ég eldri bróður
Auðuns. Það fór á sömu leið. Þá gafst
ég upp við söluna.
En kvöld eitt, þegar ég sat aleinn á
herbergi mínu, stóð Auðun allt í einu
í dyrunum. Hann liafði komið til mín
nokkrum sinnum áður, en í þetta skipti
var hann óvenjulega hátíðlegur á svip.
Hann leit á blöðin, sem mér höfðu verið
send og leizt vel á þau. Ég sagði honum,
að ég yrði víst að senda þau aftur til
ritstjórans, því að enginn gæti selt þau,
og enginn vildi kaupa þau.
VORIÐ 187