Vorið - 01.12.1968, Side 46

AuÖun stóð um stund liugsandi á gólf-
inu, en sagöi síÖan:
„Vildirðu ekki reyna mig?‘
Ég hugsaði mig um litla stund, því
að ég hafði ekki trú á, að það færi
betur en fyrr. Hann var lítill og per-
visalegur. Þegar stóru drengjunum varð
ekkert ágengt, var þá nokkur von um, að
honum gengi betur? En hann lagði svo
mikið kapp á þetba, að ég ákvað að gera
enn eina tilraun. Hann fékk tíu blöð
til reynslu.
Glaður eins og lævirki hljóp hann út
um dyrnar, og hann var sannarlega ekki
mikill fyrir mann að sjá, þessi litli
patti.
Þú verður víst ekki svona upplits-
djarfur, þegar þú ert búinn að berja að
dyrum í nokkrum húsum, hugsaði ég.
En þar reiknaði ég þó skakkt. Tveim-
ur tímum síðar stóð'hann aftur hjá mér
á stofugólfinu mínu.
„Get ég fengið fleiri blöð?“ spurði
hann. ;
„Hvað hefur þú gert við blöðin, sem
þú fékkst áðan?“ spurði ég. „Hefur þú
týnt þeim?“
„Nei, ég vildi gjarnan fá fleiri blöð.“
Hann fékk öll blöðin, sem ég hafði
og um kvöldið hafði hann selt þau öll.
Peningana hafði hann í vasa sínum.
Hann fék'k talsvert mikla peninga fyr-
ir, og hann vildi fá það allt í fimmeyr-
inguro. „Þeir eru svo stórir,“ sagði
hann hlæjandi.
Hann kom eftir þetta í hverri viku
og seldi öll blöðin, sem hann fékk hverju
sinni. Hann bað mig að panta fleiri
blöð og eftir skamman tíma hafði hann
selt blað í hverju einasta húsi í fiski-
þorpinu. Auðun hafði sína sérstöku að-
ferð til að bala við fólk og fá það til að
kaupa blaðið.
„Ég kem hérna með það bezta og fín-
asta blað, sem til er,“ sagði hann, þegar
dyrnar voru opnaðar fyrir honum. Marg-
ir voru fýldir á svip og reiðilegir. Þeir
sögðust hafa meir en nóg af slíku fyr-
ir. Það væri bezt fyrir bann að hypja
sig burt.
„Þið hafið nú aldrei séð svona gott
blað,“ sagði hann. „Sjáðu bara! Er
þetta ekki fínt? Það er búið að kaupa
blaðið í öllum hinum húsunum.”
„Við viljum ekki sjá þetta blað. Það
er bezt fyrir þig að koma þér í burtu.
Svo höfum við enga peninga og okkur
langar heldur ekkert til að lesa þetta
blað. Sjáðu, þarna eru dyrnar!“
Þegar Auðun vildi samt sem áður
ekki fara, var honum hrundið út á
götuna. Hann lagði af stað áfrarn götuna
en gekk þó alltaf hægara og hægara.
Loks nam hann alveg staðar og stóð
kyrr að minnsta kosti í fimm mínútur.
Þá rétti hann úr bakinu og sneri við,
til sama hússins aftur:
„Þið hljótið að kaupa af mér eitt
blað. Ég er alveg að verða búinn að
selja þau öll.“ Þá hló fólkið og keypti
blaðið. „Ja, þú ert nú skrídnn fugl,
Auðun litli,“ sagði það.
Blaðið hafði hingað til verið sent á
mitt nafn og ég sá um að senda pening-
ana. En svo tók ég mér sumarleyfi. Þá
skrifaði ég til blaðsins og bað það að
senda blaðið hér eftir lil Auðuns og
gaf því upp heimilisfang hans. Hann var
188 VORIÐ