Vorið - 01.12.1970, Qupperneq 10

DRENGURINN,
sem nam rödd
jpag narinnar
EFTIR ZACHARÍAS TOPELÍUS Jónína Steinþórsdóttir þýddi.
Einu sinni var heyrnarlaus og mál-
laus drengur, sem hét Pavo. Hann lang-
aði ákaflega mikið til þess að kunna þá
list að geta heyrt og talað. En það gat
hann ekki. Hann sá hin börnin hreyfa
varirnar og sá, að þau skildu hvert ann-
að. En Pavo varð að gera sig skiljan-
legan með bendingum. Pabba grunaði
hvað hann átti við, systir hans skildi
hann betur, en mamma hans vissi alveg
hvað hann vildi láta í ljós. Nágrannarn-
ir skildu ekki bendingar 'hans. Börnin
hlógu að honum og hermdu eftir honum.
Samt var langi Pétur allra verztur.
Hann gerði gys að Pavo. Stundum kom
Pavo til drengjanna og horfði á þá velta
gjörð og fara í teningaspil. Þá jarmaði
Pétur eins og kind. Hinum fannst Pétur
stórkostlega skemmtilegur. Það fannst
Lísu ekki. Hún fór með Pavo heim til
sín og gaf honum mjólkurbolla að
drekka, svo hann færi ekki að gráta.
Á merkjamáli hafði mamma sagt
Pavo frá Guði í himninum. Hún hafði
sagt honum að Guð elskaði allt, sem
152 VORIÐ
hann hefði skapað, en allra mest óham-
ingjusama smápatta. Pavo vissi að Guði
var ekkert ómátlugt og hjálpaði þeim,
sem báðust aðstoðar hans. Pavo sá líka
að pabbi og mamma fengu aðstoð við
ýmislegt, en þau þurftu að greiða fyrir
hjálpina. Pavo hugsaði: Ef ég ætti eitt-
hvað til að greiða Guði með, þá mundi
ég biðja hann að kenna mér að heyra
og tala.
Pavo var sex ára og hafði aldrei farið
í kirkju. Til hvers var það? Hann skildi
ekki það, sem presturinn sagði og hann
heyrði ekki sönginn eða tónið.
Snemma á jóladagsmorgun setti pabbi
hestinn fyrir sleðann. Pabbi, mamma,
systir og bróðir hans áttu að fá að fara
til kirkju. Mamma leit á Pavo og fannst
leitt að skilja hann eftir heima.
— Viltu koma með, Pavo?
Já, auðvitað þáði hann það. Börnun-
um var gefinn skildingur til að lála í
offurbaukinn. Pavo fékk líka skilding,
en mamma gleymdi að útskýra fyrir
honum til hvers ætti að nota 'hann. Þetta