Vorið - 01.12.1970, Blaðsíða 40

APRÍLGABB
— Nú hefurðu einu sinni enn tekið
úr „brillantine“-flöskunni minni, sagði
Adda fokvond við bróður sinn, sem var
fjórtán ára.
— Eg? sagði Steinn með sakleysis-
svip. — Hvernig dettur þér það í hug?
— 0, ég fer nú nærri um það, svar-
aði Adda hvöss. — Ég veit það! Ég
setti merki við á flöskunni, þegar ég
notaði úr henni síðast.
— Þú ert svei mér útsmogin! glopr-
aðist út úr Steini, en hann áttaði sig
fljótt og hélt áfram kæruleysislega: —
Þú hefur auðvitað sjálf notað síðar úr
flöskunni og gleymt að setja nýtt merki.
Þetta liggur ljóst fyrir. En meðal ann-
arra orða, hefurðu frétt að Stalin og
kona Trumans forseta eru gift?
— Nei, mikil endemis vitleysa er í
þér!
— Það er víst satt. Þau eru það áreið-
anlega — en ekki hvort öðru! Ha-ha-ha!
Aprílgabb, systir góð! Það er fyrsti
apríl í dag!
Adda leit á dagatalið á veggnum. Al-
veg rétt, 1. apríl.
— Oj, bara, þú ættir að fá — —
sagði hún ergileg. — En sj áðu nú til, ég
læsi hárolíuna mína inni í litla skápnum
mínum og þú getur glápt á eftir henni
löngunaraugum til afnota á þína Ijósu
lokka — að ininnsta kosti í kvöld, því
við ætluðum að hafa unglingasam-
kvæmi.
Steinn renndi fingrunum gegnum hör-
gult, þurrt hár sitt og gaut saknaðaraug-
um til flösku. systur sinnar, sem hvarf
inn í skápinn.
— Mér kæmi aldrei til hugar að taka
af hárolíunni þinni, sagði hann lymsku-
lega. — En fyrst þú ögrar mér til þess —
þá — ef ég næ í hana -— þá ert þú apríls-
glópur!
— Ég samþykki það, sagði Adda
glaðlega og sneri lyklinum í skránni.
Steinn glolti hróðugur. Systur hans
grunaði ekki að skrifborðslykillinn hans
gekk að skápnum. Frænka þeirra hafði
gefið systkinunum sitt hvort glasið af
hárolíu, en Steinn hafði verið fljótur að
eyða úr sínu glasi, og svo hafði hann
stolizt til að nota af olíu systur sinnar.
Um kvöldið ætluðu systkinin að hafa
samsæti fyrir jafnaldra sína, svo þau
snurfusuðu sig eins vel og þau gátu.
Adda varð fyrr tilbúin. Þegar Steinn sá
hana hverfa niður stigann til að taka á
móti gestunum, hljóp hann inn í her-
hergi hennar. Hann ætlaði að fá sér
agnarlítið í hárið. Hann sneri rofanum,
til að kveikja ljósið en það kviknaði
ekki á perunni. Hún hlaut að vera biluð.
Hann þreifaði sig áfram að skápnum,
og gekk vel að opna hann með sínum
182 VORIÐ