Vorið - 01.12.1970, Blaðsíða 29

KNÚTUR: Það er hjátrú.
PETUR: Heyrðu nú kemur hann.
((Það heyrist þytur í loftinu.)
JÓLASVEINNINN (kemur): Pip, pip,
hér er ég. Nei, hvað sé ég? Graular-
skál? Þá fæ ég líka jólamat. Það er
ánægjulegt, þegar einhverjir muna
eftir minnstu bræðrunum. Þökk, þökk
nú fer ég aftur í skjól og óska ykkur
háðum: Gleðileg jól!
(Aftur heyrist þytur í loftinu. Jóla-
sveinninn fer.)
PÉTUR (eftir dálitla þögn): Þarna get-
urðu séð. Þetta var jólasveinninn.
KNÚTUR: Því trúi ég ekki.
PETUR: Ileyrðirðu ekki hvað hann
sagði?
KNÚTUR: Þetta var einhver hálfviti
eins og þú Heimski-Pétur. (Heggur
áfram.)
PÉTUR: Heyrðu Knútur.
KNÚTUR: Hvað er það?
PÉTUR: Nei, það er ekkert. Mér kom
aðeins í hug, hvers vegna þú værir
alltaf svona önugur.
KNÚTUR: Önugur? (Gramur.) Ég er
ekkert önugur. En það bull. En hvers
vegna ert þú alltaf kátur?
PETUR: Ég? Hvers vegna er ég kátur?
Af því að mér finnst alltaf svo gaman.
KNÚTUR: Hvað er það, sem gleður
þig?
PÉTUR: Allt sem ég sé. Mér þykir meira
að segja gaman að horfa á þig. Sjá
hvernig veðrið er — heilsa upp á sól-
ina---heyra hænsnin gagga, hlusta á
gæsirnar garga — og geitina segja
me-ime-me. Er þetta ekki skemmtilegt?
KNÚTUR: Ég veit ekki. Mér finnst dýr-
in heimsk — alveg eins og þú.
PÉTUR: En veiztu livað mér finnst?
KNÚTUR: Nei.
PETUR: Ég kenni í brjósti um þig.
KNÚTUR: Kennir í brjósli um mig?
Hvers vegna?
PÉTUR: Af því að þú ert alltaf önugur,
sérð ekki neitt og heyrir ekki neitt.
Þú hugsar aðeins um sjálfan þig.
KNÚTUR: Geri ég það. 0, nei. Ég hugsa
um margt annað. Á morgun fer ég út
í heiminn.
PÉTUR: Hvert þá?
KNÚTUR: Ha, ha. Til kóngshallar ég
ætla að fara — prinsessan sig gifta
fer — og hvers vegna þá ekki mér?
(Slær sér á brjóst.)
PÉTUR: Þér?
KNÚTUR: Já, þá hverfur armæða öll
— er ég verð prins í kóngsins höll —
og síðar kóngur, bíðið þið — þá slepp
ég frá að 'höggva við. (Heggur.)
PÉTUR: Heyrðu, ég vil fara líka til
konungshallar.
KNÚTUR: Þú?
PÉTUR: Já, ég.
KNÚTUR: Ha, ha, ha.
PÉTUR: Hlustaðu á mig.
KNÚTUR: Þú ert ekki með öllum
mjalla . .. Reyndu sarnt að átta þig
betur — komdu svo á eftir mér
Heimski-Pétur.
(iHeggur öxinni í viðarkubbinn, fer.)
Þytur í lofti.
JÓLASVEINNINN (setur frá sér skál-
ina): Hérna færðu aftur skálina, litli
vinur. Þetta var góður grautur og
sætur og kom sér vel... En áður en
ég fer, langar mig til að spyrja: Get
ég nokkuð gert fyrir þig? Þú þarft
ekki að vera hræddur við mig. Segðu
VORIÐ 171