Vorið - 01.12.1970, Blaðsíða 41

lykli. Svo náði liann í hárolíuflöskuna,
sem hann þekkti á laginu, þó dimmt
væri. Hann strauk sigri hrósandi dálitl-
um slunk af vökvanum yfir hárið. Hann
var að verða nokkuð seinn —- fyrstu
gestirnir voru víst komnir — og hann
flýtti sér niður. Já, þeir voru í anddyr-
inu hjá Oddu. Hann gat ekki stillt sig
um að hlæja. Hann taldi sig hafa séð
við systur sinni.
— Aprílsglópur, hvíslaði hann um
leið og hann fór fram hjá henni. — Eg
náði í flöskuna.
Adda leit brosandi á hann. Gestirnir
hlógu líka — tryllt og æðislega.
— Hvað hefurðu gert við hárið á
þér, Steini? spurði einn þeirra, hálf-
dauður úr hlátri.
Alll í einu hafði Steinn það á tilfinn-
ingunni að hann væri hlátursefnið.
Hann horfði hálfsmeikur í næsta spegil
og rak upp skaðræðisvein. Fallega ljósa
hárið hans var orðið svart. Kolsvart!
Það er að segja sums staðar. Aðeins þar,
sem hann í myrkrinu hafði nuddað hár-
olíu Oddu á lokkana. Hann var hræði-
legur útlits. í rokhvelli flýtti hann sér
burtu frá gestunum og upp í herbergið
sitt, en ekki svo fljótt að hann heyrði
ekki hávær hlálrasköllin og stríðnislegt
kall Öddu:
— Þú ert sjálfur aprílglópur, Steinn
litli! Ég varð að hella svörtu litarefni á
flöskuna mína, losa um peruna í her-
berginu mínu, til þess í eitt skipti fyrir
öll að kenna þér að eignarrétturinn er
heilagur og friðhelgur — einnig 1.
apríl!
Steinn nísti tönnum af reiði, en brátt
rann það upp fyrir honum, að þetta væri
verðskulduð refsing honum til handa.
Stuttu síðar tók hann þátt í gleðskapnum
hreinskrubbaður og vatnskembdur. En
hann reyndi aldrei aftur að taka eigur
systur sinnar í óleyfi. Hann vildi ekki
eiga á hættu að „skara frant úr“ sem
aprílsglópur aftur.
Jónína Steinþórsdóttir þýddi.
/ leikfimitímanum áttu nemend-
urnir aS leggjast í gólfiS og „hjóla“.
En einn pilturinn sat alveg kyrr.
— Hvers vegna hjólar Jní ekki?
spurSi kennarinn.
— Nei, J>aS er sprungiS hjá mér,
svaraSi pilturinn.
★
Asa gatnla jór meS flugvél í fyrsta
skipti. Flugþernan fœrSi jarjtegunum
tyggigúmí áSur en flugvélin hój sig
á loft.
— HvaS á ég aS gera meS Jtetta?
spurSi Ása.
— ÞaS á aS nota svo aS þú fáir
ekki ójiœgindi í eyrun, Jtcgar flugvél-
in liœkkar sig, svaraði flugjternan.
— Hálfri stund síSar voru þau
komin á ákvörSunarstaS. ASur en
Ása gekk út úr flugvélinni fór hún til
flugþernunnar og sagSi:
— ÞaS er auSvelt aS segja, aS viS
eigum aS hafa tyggigúmí í eyrunum,
en nú verSur þú líka aS segja mér,
hvernig viS eigum aS ná Jmí aftur.
VORIÐ 183