Vorið - 01.12.1970, Blaðsíða 14

urlítið, svo að ég geti gert fallega rás.
Fiskurinn rak nefið upp í ísinn: — Það
er svo dimmt hérna niðri í vatninu.
Runninn hrópaði til skýbólstranna: —
Hvers vegna skyggið þið á sólina, þá
get ég ekki fengið næga orku til að láta
blómknappana mína springa út. Skíð-
garðurinn sagði við furuna: — Lánaðu
mér staur, sérðu ekki að ég er að detta?
Bláklukkan sneri upp á sig til þess að
Pavo stigi ekki ofan á hana: Vertu svo
vænn og stígðu ekki ofan á mig. Trönu-
berin teygðu sig í átt til Pavo og sögðu:
— Þú mátt gjarnan tína okkur. Við er-
um ekki mjög súr ef þú notar dálitinn
sykur með.
A sumrin sagði grasið úti á enginu:
-—• Nú græ ég svo að þið getið heyrl
það. Rúgakurinn sagði við skurðinn: —
Blessaður gefðu mér ofurlítinn vatns-
sopa! Eg er svo þyrstur. Vatnið klapp-
aði bátnum og sagði: — Fellur þér vel
að rugga? Og stóra fallega landið hans
Pavo sagði við sólina: Kæra sól, biddu
Guð að lofa þér að skína af mikilli hlýju
og veittu mínum elskuðu börnum vöxt
og viðgang.
Pavo varð þessu svo vanur, að hann
var hættur að undrast það. Hið eina,
sem hann furðaði sig á, var rödd sam-
vizkunnar. í hvert sinn sem hann gerði
eitthvað rangt, heyrði hann: — Þetta
er ekki rétt. En á hverju kvöldi, þegar
hann hafði verið jiægur og góður, auð-
mjúkur og hjálpsamur, sagði hún: —
Þetta var rétt. Allra verst var samt, þeg-
ar hann álpaðist til að segja ósatt. Þá
lieyrði hann að samvizkan grét.
Oft kom fyrir að fólk var gott við
hann. En stundum var hann ekki hrifinn
af því. Þá grét samvizkan aftur. Þetta
var hljóð sem hann kunni ekki við. Þess
vegna varS hann að segja satt og vera
góður og þakklátur við alla. Annars
fékk hann aldrei frið fyrir þessari eilífu
rödd. Hún var alltaf á verði. Hún refs-
aði eða samþykkti allt, sem hann gerði.
Pavo var oft að hugsa um, hvorl aðrir
heyrðu þessa rödd lika hið innra með
sér. Hann grunaði að svo væri. En hjá
bæði mömmu og pabba var það svo fal-
ið undir fötunum að hann gal ekki
heyrt neitt.
Dag nokkurn minntist hann þess, að
Pétur hafði fyrir ekki alllöngu kastað
ketti niður í brunn og teygt sig til að gá
að hvernig hann færi að því að drukkna,
en þá fór ekki betur en svo að Pétur dall
líka ofan í. Og þar hefði hann eflaust
drukknað ef Pavo hefði ekki með mikl-
um erfiðismunum getað rennt niður til
hans níðþungri fötunni. Með því bjarg-
aði hann Pétri og kettinum frá bráðum
bana. I það sinn fannst Pavo að hann
hefði heyrt rödd samvizku Péturs. —
Manstu hversu oft þú hefur strítt þessum
veslings heyrnarlausa og mállausa
dreng? Nú hefur hann bjargað lífi þínu.
í annað skipti fannst honum hann
heyra í samvizku Lísu. Hún átti hænu,
sem henni þótti mjög vænt um. Einn dag-
inn egndi Pavo stóra roltugildru. Hann
ætlaði að veiða Ijótu rotturnar, sem átu
öll eggin. Eitt sinn kom hæna Lísu út
og ætlaði að ná sér í góðan matarbita.
Nokkru síðar kom Pavo til að líla eflir
rottugildrunni. Þá lá hæna Lísu dauð
undir henni. Lísa varð auðvitað bæði
leið og reið yfir þessu. Já, hún varð svo
reið við Pavo að hún ætlaði að berja
156 VORIÐ