Heima er bezt - 01.04.1954, Qupperneq 32

Villi Iæðist fram að dyrunum og tekur
þetta leyndardómsfulla blað upp. Það flytur
okkur kveðju frá „greifanum" og upplýsing-
ar um, að okkur sé heimilt að nota seglbát,
sem einn félaganna, Jonni að nafni, á. Jonni
hefur skrifað undir bréfið.
Við festum kaðalinn á bakhlið hússins, og
rennum okkur niður. Allt gengur eins og í
sögu og enginn verður okkar var. „Komdu
nú, við skulum flýta okkur,“ hvíslar villi.
Aftan á blaðið er teiknað landabréf. Á
því er sýndur sex kílómetra langur götuslóði,
sem liggur að vatninu, þar sem báturinn
liggur.
Við finnum strax götuslóðann, sem „greif-
inn“ sýndi á bréfinu. Við hlaupum allt hvað
af tekur, því að við vitum, að flóttinn muni
fljótlega verða uppgötvaður.
Við hikum ekki lengi. Síðla nætur, þegar
okkur virðist, að allir séu hættir að Ieita
okkar, laumumst við út um þakgluggann.
Villi fer á undan og heldur á kaðlinum, sem
nú ætti að koma í góðar þarfir.
Móðir og másandi komumst við niður að
vatninu. Við finnum bátinn næstum strax.
Hann er gamall og af sér genginn, en not-
hæfur þó. Við stígum um borð og vindum
upp segl.
Við láum góðan byr og bátgreyið þýtur
áfram. Okkur er létt um hjartarætur, þegar
við líðum frá Iandi.
Það tekur að hvessa, og við eigum fullt í
fangi með að halda bátnum í horfinu. Segl-
ið ieggst næstum niður að öldutoppunum í
snörpustu vindhviðunum.
Allt í einu heyrum við neyðaróp. Við
skyggnumst um og komum auga á mann,
sem hefur náð taki á kilinum á fleytu, sem
er á hvolfi.