Heima er bezt - 01.05.1963, Síða 7

HALLGRÍMUR FRÁ LJÁRSKÓGUM:
Svipleiftur af söguspjöldum
(Framhald)
KNEFINN UR SKORÐUM
Drykkja er þreytt og dróma eytt,
dirfð er beitt í orði,
ögrun veitt og hótan hreytt,
hnefa steytt á borði.
Að Tjörnesi er gleði gerð,
— Guðmundur enn ríki
bóndurn ásamt er á ferð
að Ofeigs heimaríki.
Öndvegi á betri bekk
ber upp höldinn ríka,
Eyjafjarðar æðsta rekk,
yfrið göfgan líka.
Innarfrá er Ófeigur
óðalsbóndi úr Skörðum,
ofurmenni ódeigur
í orðasennu og gjörðum.
Fram til veizlu berast borð.
Á borð er knefi settur.
Knefinn styður Ófeigs orð
eins og dómaréttur:
„Hversu mikill þykkir þér
þessi knefi, Gvendur?“
„Ærið virðist mikill mér
og mætti búnar hendur.“
„Mundi nokkuð mega hann
meiðslum valda hörðum?“
— Ertnisglampi í augum brann
Ófeigi úr Skörðum!
„Eigi skjótt ég óska mér
undir knefans vítur,
því beinbrot eða bani er
búinn þeim sem hlýtur.“
„Hversu mundi þykkja þér
þannig dauða hljóta?“
„Stórum illur, vitum vér
og viljum þessa ei njóta.“
„Rým þá sætið,“ seggur tér.
„Svo skal nú og vera.“
LTm set er flutt, en skapraun sker
skörungslundu þvera. —
Enn er munduð ögrun hörð
í orða-tundurs-stefi,
enn eru fundin upp við Skörð
Ófeigs lund og hnefi.
GRÁTT HRÚTLAMB
Víga-Styrr að vopnaþingum
vegur menn að tyllisökum,
neytir afls til níðingsverka,
nístir fast í þrælatökum,
— yfirgangur ofsamennis
aldrei fer að neinum rökum.
Þórhall telja sögusagnir
sitji Jörva um þessar mundir.
— Leggur Styrr á þenna þykkju,
þykir von að blæði undir.
Meinlaus bóndi heimtist Flelju,
hrökkva, kurlast ævistundir.
Föðurvana sveinn og systir
sitja eftir, lostin harmi,
Gestur, Áslaug, bæði í bernsku,
barnaþrek í grönnum armi.
— Þroski eflist, árin líða,
ennþá treinist hefndabjarmi.
Hárbeitt skop að harmi drengsins,
heit, í spotti, um föðurbætur:
„Hirða máttu hrútinn gráa,
hann til föðurgjalda er mætur.“
— Þessi gráu glamuryrði
Gestur man um langar nætur.
Lítill sveinn og enn að árum
ungur, víst mun drápsins hefna,
ei skal bila, eigi hörfa,
aldrei rofin mörkuð stefna!
Öxarskaft er blóðrún blettað,
— brátt skal heit að fullu efna.
Víga-Styrr við eld sér ornar,
utar lítur Gest hinn smáa,
brælu reykjar ber um húsið,
bregður dökkva millum skjáa.
Leiftrar öxi. — Lýkur hefndum:
„Þar launaða ég þér hrútinn gráa.'
Heima er bezt 159