Heima er bezt - 01.05.1963, Side 22

Nú við tengjum arm við arm
og við leggjum barm við barm
dans dunar ótt
dönsum í alla nótt.
Enn er of fljótt að fara
fljúgum og dönsum bara
svífandi sálir yngjum
syngjum, klingjum.
Ekkert jafnast á við dans
aldrei látum verða stanz
sól hnígur hljótt
hvíslandi góða nótt.
Hér kemur svo að lokum Ijóðið Vögguvísa. Höfund-
ur ljóðsins er Jón Sigurðsson. Lagið er eftir Greenfields.
Skuggsæl var löngum
skammdegisnótt,
skammur er dagur
allt er myrkt og hljótt.
Barnið mitt litla
mér blunda skaltu hjá
blítt þér í draumi
ég vagga til og frá.
Sofðu, ég vaka skal hjá þér, í nótt.
Manstu hve blómin
björt voru og hrein?
Blítt söng þá fuglinn
á laufgaðri grein,
Iækurinn kátur
í lautu kvæði söng
um ljósið og sumarbjörtu dægrin löng.
Sofðu, ég vaka skal hjá þér, í nótt.
Manstu í sumar, barn í bláum kjól
bjart var þá í sveitum og blóm um laut og hól
og út í mó var lamb að leika sér
léttfætt eins og blærinn það hljóp á undan þér.
Blástu ekki vindur,
bíddu í nótt
barnið mitt litla
það sefur vært og rótt,
láttu það ekki
óttast þytinn þinn
þú verður hljóður
svo ekki heyrist inn.
Sofðu, ég vaka skal hjá þér, í nótt.
Fleiri ljóð birtast ekki að þessu sinni.
Stefán Jónsson, Skeiðarvogi 135.
Ogleymt augnablik
Á mig féllu augna þinna ljós;
ekkert vissir þú það, prúða drós,
að í hópnum eina þig ég sá.
Ein fyrir mér í salnum varstu þá.
Andartak ég hélt í þína hönd.
Hvaðan lágu þau hin fínu bönd,
sem þá fluttu hita hjartans til?
Hvaðan kenndi þann hinn Ijúfa yl?
Aftur sólin signir haf og grund,
samt til baka kemur ei sú stund;
eins og draumur er hún liðin hjá,
agnardropi í tímans reginsjá.
*
Ef sól er hæst í heiði,
sést hvergi stjarna smá;
í hennar himinljóma
þær hverfa allar þá.
Og aðrir ítrir svannar
má ætla að væru hér;
en ég sá enga þeirra,
af einni vissi ég þér.
#
Eins og andblær líði
út í geiminn bláa,
bærist bára á víði,
bliki arið smáa.
þannig ljóð mitt líður,
líf þess er: að deyja;
allt sem okkar bíður,
íturfagra meyja.
Z þýddi.
Undirritaður gerði þessa vísu er hann kom heim úr
löngu ferðalagi um landið og hafði séð marga fagra
staði:
Ég fór víða um ísafrón
aldrei mun því gleyma,
eftir marga unaðssjón
er þó fegurst heima.
Jiilíus Jónsson, Mosfelli.
174 Heima er bezt