Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 6

Ólafur Sveinsson, Guðrún Auðunsdóttir, Áslaug Ólafsdóttir,
Ólafur Auðunsson og Guðrun Ólafsdóttir.
an yl skilnings, örvunar og viðurkenningar. Sú saga hef-
ur oft gerzt á Islandi og gerist enn. I gegn um þá marg-
endurteknu sögu liggur lífsþráður íslenzkrar tungu til
þessa dags og uppspretta íslenzkrar listar. Og án þessa
hvors tveggja værum við ekki þjóð og lífsþróttur okk-
ar sem þjóðar ekki virtur af stórum eða smáum. Svo
mikla hluti er barizt um, hvar sem skapandi menningar-
Úr Nauthúsagili.
viðleitni birtist, einnig þeirra, sem sá fræi sínu á ber-
angri og hlúa því í andsvala.
Eg tek stundum þulur Guðrúnar Auðunsdóttur og
les þær á sama hátt og ég hlusta á sönglist. Les þær til
þess að láta sýnimar, sem hún sér, verða mér lifandi
fyrir augum, skynja með hennar innileik og nærgætni
það líf, sem hún er að lýsa, láta þýðan klið þessara lát-
lausu hendinga síast inn í hugann eins og suð í lind eða
lækjamið:
Blánar yfir breiðu sundi,
bráðum kemur vor,
Iifnar grein í lundi,
lítil fuglaspor
marka mjúkan svörðinn.
Þetta stef er valið af handahófi af því einu að það
kemur í hugann. En litlu fuglasporin á mjúkum sverði
bera þó vott þeirri glöggu athygli, sem lýsir sér hvar-
vetna í þulum Guðrúnar.
Og svo legg ég kverið frá mér og segi:
Hví yrkir hún ekki meira, úr því að hún getur gert
það svo vel?
En skáld ber að meta eftir því, sem það hefur gert og
gert bezt. Og þakka. Og Guðrún Auðunsdóttir á þakk-
ir skilið fyrir þulurnar sínar og ljóðin. Hún hefur líka
verið dugandi húsfreyja og góður félagsþegn í sveit
sinni og skipað þar rúm sitt með sóma. Fyrir það á hún
einnig sltilið virðingu og þökk, eins og svo margar aðr-
ar, sem við blessum fyrir þeirra kyrrláta starf.
En Guðrún Auðunsdóttir á líka augu, sem sjá út
fyrir rúmhelgi og önn, og hæfileika til þess að tjá það,
sem hún sér. Ég tilfæri hér nokkrar hendingar úr þul-
unni, „Gekk ég út í grænan skóg“:
Ótal margt fyrir augun bar,
sem ekki bjóða mannheimar.
Hálfa leið mig hugurinn bar,
ég hlakkaði til að dvelja þar.
Þar hlógu strengir hörpunnar
í höndum sveina mætra.
— Blindar eru óskir Evudætra.
Liðu dagar, liðu ár,
lokaður er nú salur hár.
Ég vona í djúpri alvöru, að hann sé ekki lokaður, því
að salurinn, sem Guðrún sá þarna, er Bragasalur, þar
sem ljóðin og fegurðin verða til. Og þó að satt kunni
að vera, að blindar séu óskir Evudætra, þá heftu: henn-
ar ósk aldrei verið skyggnari, en þegar hún hlakkaði til
að dvelja þar.
Holti, 17. júlí 1962.
266 Heima er bezt