Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 31

Hjónin Erlendur og Halldóra og Sigríður vinnukona
ætla til guðsþjónustunnar að Borg. Kári hefur ákveðið
að heimsækja fjölskyldu sína og ætlar að verða þeirn
samferða niður dalinn. Jórunn verður ein heima. Hún
hefur ekki enn farið neitt út af heimilinu síðan um
haustið og virðist ekki hugsa sér að ferðast neitt fyrst
um sinn. Foreldrar hennar voru óánægð með að hún
væri alein heima, en hún sagði að þau þyrftu engar
áhyggjur að hafa sín vegna, — sér myndi ekki leiðast.
Hún fór með þeim út og horfði á eftir þeim er þau
riðu úr hlaði. Síðan gekk hún inn.
Það var margt fólk komið til kirkjunnar og var að
drífa að úr öllum áttum, þegar hjónin á Heiði og Sig-
ríður stigu af baki við stóra hestarétt er hlaðin hafði
verið utan túns á prestssetrinu.
Erlendur spretti af hestunum og lét þá í réttina. Síð-
an gengu þau öll til bæjar. Séra Hálfdan bauð þeim til
stofu. Þax voru fermingarbömin ásamt foreldrum sín-
um. Mæðurnar voru í óða önn að klæða þau og búa sem
bezt áður en þau gengju í kirkju.
Fólkið frá Heiði lagfærði einnig föt sín og snyrti sig.
Síðan settust hjónin að kaffidrykkju, en Sigríður af-
þakkaði kaffið og kvaðst heldur vilja ganga út í góða
veðrið og hitta kunningjana.
. Þegar hún kom út á hlaðið, staldraði hún við og leit
í kringum sig. Kirkjufólkið stóð í smáhópum og talaði
saman. Sigríður gekk fram með bæjarveggnum og
hugðist slást í hóp með nokkrum kunningjastúlkum
sínum er voru þar skammt frá bænum. Allt í einu var
hún ávörpuð kunnuglega.
„Sæl og blessuð, Sigríður mín!“
Sigríður leit upp.
„Sæll, Agnar!“
Þau tókust í hendur.
„Ég tók eftir því, þegar þið komuð áðan, að það er-
uð aðeins þú og hjónin sem komið hafa frá Heiði tiL
kirkju í dag,“ sagði Agnar. „Jórunn kom ekki með for-
eldrum sínum nú,“ bætti hann við.
„Nei, hún hefur ekki gert víðreist síðan í haust.“
„Og Kári hefur heldur ekki haft áhuga fyrir guðs-
orðinu í dag,“ sagði Agnar.
„Kári heimsótti skyldfólk sitt í dag. Hann hefur lof-
að móður sinni því, að koma til foreldra sinna á hverri
hátíð, og hann er einn af þeim sem heldur loforð sín en
gleymir þeim ekki,“ sagði Sigríður illkvittnislega.
Ágnar beit á vörina en þagði. Sigríður hélt nú áfram
til vinstúlkna sinna og tyllti sér niður hjá þeim.
Að stundarkorni Hðnu hljómuðu kirkjuklukkurnar á
ný. Um leið opnuðust dyrnar á prestssetrinu, og séra
Hálfdan kom út klæddur hempu og kraga með Biblíu í
hönd. Silfurhvítir lokkar lögðust fallega að hvelfdu
enninu, friður og mildi fylgdu þessum virðulega öld-
ungi hvar sem hann fór. Á eftir séra Hálfdani komu
fermingarbömin og foreldrar þeirra ásamt heimafólki
á prestssetrinu. Þessi hópur gekk til kirkjunnar, og fólk-
ið er hafði dreift sér um túnið þyrptist einnig heim að
guðshúsinu.
Nú voru menn alvarlegir og hljóðir. AHt mas og
hlátrar þagnaðir. Helgi stundarinnar seitlaði inn í hugi
kirkjugesta.
Sigríður tók sér sæti framarlega í kirkjunni ásamt
stöllum sínum.
Þegar allir voru seztir, var kirkjunni lokað og síðasti
ómur klukknanna dó út. Lagið „Vor Guð er borg á
bjargi traust,“ hljómaði þýtt og bjart í gömlu kirkj-
unni. Fólkið laut höfði. Innilegur friður fyllti hugi þess
og hjörtu.
Er sálmurinn var á enda leit Sigríður upp. Hún svip-
aðist um eftir Agnari. Hún hálfiðraðist eftir að hafa
hreytt í hann ónotum. Það átti ekki við að koma til að
hlusta á guðsorð og kasta svo særandi orðum í mann,
sem aldrei hafði gert henni neitt illt. En hvernig sem
hún reyndi, gat hún hvergi komið auga á Agnar meðal
kirkjugestanna.
Þegar Agnar hafði haft tal af Sigríði, stóð hann
stundarkorn hugsi. Allt í einu var sem hann réði eitt-
hvað mikilvægt við sig. Hann gekk hratt niður trað-
irnar. Hann settist í grasið vestan undir hestaréttinni.
Þar sást hann ekki heiman frá bænum. Hann sleit upp
nokkur strá og horfði á þau í hvítum lófa sínum. Síð-
an kastaði hann þeim út í loftið og horfði brosandi á
eftir þeim. Ef til vill væri það nú að koma, tækifærið,
sem hann hafði beðið eftir síðan hann kom heim frá
Höfn. Hann hló lágt. „Of seint, sagðir þú, Erlendur
minn góður. Við sjáum nú til.“
Þegar allir voru gengnir í kirkju og guðsþjónustan
hafin, reis Agnar á fætur, beizlaði brúnskjótta folann
sinn og teymdi hann út úr réttinni, lagði á hann og
sveiflaði sér í hnakkinn. Folinn tók sprett og Agnar lof-
aði honum að stökkva talsverðan spöl. Þá hægði hann
reiðina. Folinn lyfti hálsinum, hringaði makkann og
flaug áfram á yndislegu, leikandi tölti. Agnar leit til
baka heim að Borg.
„Erlendur og Halldóra eru vel geymd þarna í guðs'-
húsinu. Messan stendur alltaf yfir tvo tíma að minnsta
ikosti,“ tautaði hann lágt, og um varir hans lék gamla
sigurvissa brosið.
Þegar Jórunn á Heiði kom inn í eldhúsið, eftir að
hafa kvatt fólkið, tók hún sér bók í hönd, settist við
vesturgluggann og horfði á eftir fjórmenningunum
meðan hún sá til ferða þeirra. Margs konar hugsanir
sóttu að henni. Alltaf hafði hún farið með foreldrum
sínum til Borgar-kirkju, þegar fermt var á vorin, frá
því að hún var barn og þar til nú. Hún sá sjálfa sig í
anda er hún á síðastliðnu vori þeysti á Glæsi, fallega
alda reiðhestinum sínum, til kirkjunnar. Hún minntist
einnar heimferðarinnar frá kirkjunni. Þá hafði Agnar
slegizt í hópinn. Hún mundi sprettinn, þegar þau
reyndu gæðingana sína á rennsléttum eyrunum við
Heima er bezt 291