Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 12

BÖÐVAR MAGNÚSSON, LAUGARVATNI:
Draumar
SAMNINGUR VIÐ DÁNA MENN.
GEIR í MÚLA.
Ég hafði gert samning við þrjá vini mína, á meðan
við vorum allir á lífi, að hver okkar sem fyrst dæi,
skyldi láta hina vita, ef mögulegt væri, eitthvað sem
sannað gæti, að líf væri til eftir þetta líf og hægt væri
að ná sambandi við þá, sem farnir væru á undan.
Þessir menn voru: Geir Egilsson, bóndi að Múla í
Biskupstungum, dáinn..........., Bjöm Bjarnarson,
hreppstjóri á Brekku í Biskupstungum, dáinn 10. sept.
1920, og Gunnlaugur Þorsteinsson, hreppstjóri að Kiðja-
bergi í Grímsnesi, dáinn 3. maí 1936.
Ekki get ég sagt, að sambandið hafi gengið greitt, og
hefi ég þó haft allan hug á því að ná sambandi við þá,
ekki sízt eftir að þeir voru nýlátnir. Að vísu hefur mig
dreymt þá alloft, einkum Björn, en langoftast hefur það
verið svo óljóst, að ég hefi ekki getað ráðið í, hvað þeir
hafa meint eða viljað fræða mig um.
Þó verð ég að halda því fram, að stundum hafi verið
hægt að ráða suma þessara drauma fyrir því, sem bráð-
lega átti að koma fram.
Nokkru eftir dauða Geirs í Múla dreymdi mig, að ég
sé hann ganga fyrir baðstofugluggann, sem ég svaf við,
og á eftir honum sé ég ganga sex menn, sem báru lík-
kistu á milli sín. Þykist ég þá kalla til konu minnar og
biðja hana að taka á móti þessum sex mönnum og hafa
fyrir þeim og gera þeim gott frammi í boðstofunni, en
ég ætli að taka á móti Geir sjálfur og hafa tal af honum.
Ég vissi strax, að hann var sá eini af þessum mönnum,
sem dáinn var.
Fer ég svo til dyra að hitta þessa menn og bjóða þeim
í bæinn, sem siður var. En ég hugsa samt einungis um
Geir. Þykist ég fara með honum gegnum baðstofuna
og inn í svefnherbergi okkar hjóna og bjóða honum til
sætis á rúmi konu minnar, eins og ég hafði stundum
gert, meðan hann lifði, því hjá því var orgel á vetrum,
en Geir var söngelskur og söng vel — eins og fleiri ætt-
menn hans, svo sem Geir Sæmundsson, vígslubiskup o.
fl. Hafði hann sjaldan komið hér og staðið við, svo að
við ekki rauluðum saman eitthvert nýtt lag, sem annar
hvor var þá nýbúinn að læra.
En nú hafði ég allan huginn á því að fræðast af hon-
um, hvemig honum liði, síðan hann dó. Ekki er hann
fyrr setztur, en hann spyr mig, hvar Ragnheiður, elzta
dóttir mín sé, og hvort ég ætli ekki að láta hana spila
fyrir okkur eitt lag, en það hafði hún einatt gert, þegar
hann var á ferð. Taldi ég það sjálfsagt og þóttist láta
kalla á hana. En á meðan fer ég að tala við hann og
segi:
„Mikið áttu gott, Geir, að geta komið til mín.“
„Það er nú ekki lengi, Böðvar. Það er aðeins tæp
vika,“ segir hann.
„Hvernig líður þér þarna hinum megin?“ spyr ég.
„Jæja, svona. En það er vel sungið og spilað hjá
okkur.“
í því þykir mér Ragnheiður vera komin til að spila,
og þykist ég segja við Geir, að nú skuli hann ráða því,
hvað hún spili á orgelið. Þykir mér hann ákveða, að það
skuli vera upphafið á sálminum:
„Mín lífstíð er á fleygiferð,
ég flýti mér til grafar.
Að litlum tíma liðnum verð
ég lagður nár án tafar.
Þú, dauðleg vera, dvel ei þá
þinn dauða fljótt að minnast á.
Það ráð er þörf að hafa.“
Ekki man ég, hvort við sungum fleiri versin. Þegar
hér var komið, gat ég ekki notið lengra samtals við
Geir, sökum samtals og skvaldurs frá ferðamönnunum,
sem mér þótti tala svo mikið við heimilisfólkið í bað-
stofunni, og þóttist ég harma það. Draumurinn var því
ekki lengri.------
Daginn eftir komu sex Biskupstungna-bændur með
dauðveikan mann, sem þeir voru að flytja til Reykja-
víkur til að leggjast inn á spítala til lækninga. Þá voru
ekki bílar komnir, og fluttu þeir manninn á kviktrjám.
Báru þeir manninn vestur hlaðið að bæjardyrunum,
sömu leiðina og ég sá mennina bera líkkistuna í draumn-
um. Þeir gistu svo allir hér um nóttina.
En það er af þessum bónda að segja, að hann dó
á sjötta degi, eftir að þeir fóru með hann héðan til
Reykjavíkur, — eða eftir tæpa viku, eins og Geir kvaðst
hafa tíma til að vera hér.
Ég leit svo á þegar, að Geir hefði verið að fræða mig
á þessu, þótt í dálitlum líkingum hefði verið, eins og
einatt vill verða í draumum, og þannig lít ég enn á
þetta.
272 Heima er bezt