Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 30

Erlendur út á milli samanbitinna tannanna:
„Ert þú svo óskammfeilinn að láta sjá þig hér, svik-
ari?“
Agnar gekk fram að borðinu, rétti hendina yfir það
og sagði nokkurn veginn rólega:
„Komdu sæll, Erlendur á Heiði! Já, ég er kominn
aftur. Ef til vill er það af óskammfeilni, eins og þú seg-
ir, — ef til vill er það af öðru.“
Erlendur lét sem hann sæi ekki útrétta hönd Agnars,
en horfði á hann hatursfullum fyrirlitningaraugum.
„Hvað gæti það verið sem drægi þig hingað, nema ef
vera skyldi að þig munaði í aurana. Þú hefur sæmileg
laun héma.“
Agnar roðnaði við:
„Nei, ég gæti fengið jafn-vel launaða stöðu annars
staðar; það var ekki kaupið, sem dró mig hingað aftur.
Hvað myndir þú segja, Erlendur, ef ég héldi því fram
að hingað hefði ég verið rekinn, já blátt áfram rekinn,
af hugarkvöl og iðrun? Jafnvel svikuram, eins og mér,
er ekki alls vamað.“
Erlendur þagði góða stund. Loks sagði hann lítið eiu
mildari:
„Það getur verið, Agnar Ólafsson, að þú hafir ein-
hvem smá-snefil af samvizku. Þó á ég bágt með að trúa
því. En ef svo er, þá hefur hún sofið í haust, og þó hún
sé ef til viM að mmska nú, er það of seint. Sumt er
aldrei unnt að bæta.“
Að svo mæltu snerist hann á hæli og gekk út úr búð-
inni.
„Of seint! Ekki er ég alveg viss um það,“ sagði Agn-
ar og gekk inn á skrifstofuna.
Fólkið á Heiði varð eigi lítið undrandi, er það sá hús-
bóndann koma á þeysireið neðan dalinn löngu fyrr en
búizt var við.
Kári gekk út, er Erlendur reið í hlaðið. Það var auð-
séð að húsbóndanum var mikið niðri fyrir. Hann heils-
aði Kára hlýlega, bað hann að taka við Glóa, láta hann
inn og gefa honum vel. Síðan gekk hann í bæinn.
Halldóra, Jórann og Sigríður vinnukona voru í eld-
húsinu, er hann kom inn. Hann heilsaði þeim og tók sér
sæti. Mæðgurnar sáu undireins að eitthvað hafði kom-
ið fyrir.
„Vilt þú ekki eitthvað að borða, góði minn?“ sagði
Halldóra.
„Nei, mig langar ekki í mat,“ sagði Erlendur.
Hann sneri sér að Sigríði og sagði:
„Mig langar til að biðja þig, Sigríður mín, að ganga
framfyrir svolitla stund. Ég þarf að tala svolítið við
konu mína og dóttur.“
Sigríður gekk út. Halldóra settist við eldhúsborðið.
Jómnn stóð og hallaði sér upp að þilinu.
„Vilt þú ekki setjast, Jómnn mín?“ spurði Erlendur.
„Nei, pabbi! Ég fæ tæplega þær fréttir, sem ég get
ekki tekið á móti standandi,“ svaraði Jómnn.
Erlendur ræskti sig. „Hm, það er ekki nein skemmti-
saga, sem ég verð nú að segja ykkur.“
„Nú, hvað er það, pabbi?“ spurði Jómnn rólega.
„Agnar er kominn.“
Hjónin horfðu áhyggjufull á dóttur sína. Þau vissu
ekki hvaða áhrif þessi tíðindi hefðu á Jörunni.
„Hvað kemur það mér við, pabbi? Mér finnst ekk-
ert eðlilegra en að Agnar komi aftur til að taka við
starfi sínu við verzlunina.“
Erlendi létti sýnilega.
„Það er gott að þú tekur þessu svona, barnið mitt,“
sagði hann-. „Agnar verður áreiðanlega ekki lengi við
þetta starf. Það skal ég sjá um. Það hefur enginn rétt
til að hlaupa frá starfi sínu og koma að því aftur eftir
eigin geðþótta,“ bætti hann við hörkulega.
„Hvers vegna skyldi hann ekki verða það, faðir minn?
Agnar hefur reynzt mjög vel, sem verzlunarstjóri. Það
má segja að hann hafi sýnt sérstakan dugnað og fram-
sýni. Þið hafið enga ástæðu til að láta hann fara. Þið
fáið tæplega betri mann til að stjóma þessu fyrirtæki
fyrir ykkur.“
Erlendur leit hvasst á dóttur sína.
„Á ég að skilja það svo, að þú óskir að hann sé hér
kyrr?“ sagði hann.
„Já,“ svaraði Jórunn. „Það vita allir hér, að það er
engin ástæða til að skipta um mann í verzlunarstjóra-
stöðunni nema ef vera skyldi þetta fráhvarf í vetur.
Líka er það á allra vitorði að duglegri mann fáið þið
tæplega í þetta starf. Þess vegna verður það áreiðan-
lega lagt út sem persónuleg ofsókn, ef þú reynir að bola
honum burt. Á því er enginn vafi, að það verður skoð-
að sem hefndartilraun fyrir hvemig hann fór með mig.
Ég bið þig því, pabbi, að gera ekkert í þessa átt. Fyrir
mér er Agnar Ólafsson og verður alla tíð, býst ég við,
fullkomlega einskis virði. Svo það er alveg sama mín
vegna, hvort hann er í Hamarsfirði eða einhvers staðar
annars staðar.“
Erlendur stóð upp, gekk til dóttur sinnar, lagði hend-
ina þungt á öxl hennar og sagði með klökkva í rödd-
inni:
„Þú ert hetja, bamið mitt. Við mamma þín eram
hreykin af þér.“
IV. MISTÖK.
Það er hvítasunnudagur, heiður og sólríkur. Fegurð
vorsins hefur náð hámarki og allt ber vott um sigur
lífsins og gróandans yfir öflum kuldans og klakans. Á
þessum fagra vormorgni berast langt í lognkyrrðinni
mildir og huggandi ómar kirkjuklukknanna á Borg. Þar
á að messa í dag, en það er meira en venjuleg messu-
gerð, — það er einnig ferming. Nokkur saklaus og fög-
ur ungmenni eiga í dag að krjúpa fyrir altarinu í Borg-
ar-kirkju og lofa að varðveita hreinleika hjartans og
kappkosta að ganga á Guðs vegum.
AÍegi Guð styðja þau til að halda það heit.
Á hlaðinu á Heiði standa fjórir söðlaðir gæðingar.
290 Heima er bezt