Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 10

Mýrdœlskir sjómenn, sem bjargað var til Vestmannaeyja árið 1941.
Einar Hjaltason var nokkur ár í Víkinni, en brátt
sagði bóndaeðlið til sín og þráin eftir því að vera sem
mest frjáls og óháður. Og þá er ábúð losnaði á einu
býlinu í Kerlingardal, — en þau munu þá hafa verið 4
eða fleiri, — keypti Einar þá jörð og fluttist þangað.
Þar gerðust þeir frægir hvor af öðrum „garðurinn“ og
Einar. Hóf Einar nú búskap að nýju eftir ævintýrið í
Víkinni. Mun bú hans í Kerlingardal hafa verið með
þeim mestu og blómlegustu í Mýrdal um hans daga.
Einar lagði samt ekki sjósóknina niður, þótt lengra
væri að sækja að heiman. En frá Kerlingardal út í Vík
er um 7 km. vegarlengd. Formennsku á vetrum hélt
hann áfram, og munu sambýlismenn hans og nágrann-
ar lengst af hafa róið með honum. Einar átti bát sexró-
inn, er „Björg“ hét. Var það mesta happafleyta undir
stjórn Einars. Þó var venjulega miklu áhættusamara að
sækja sjóinn á sexæring heldur en á áttrónu sldpi.
Ég minnist þess, að eitt sinn 1925 lentu Víkurskipin
í Reynishöfn, sölcum þess að sjó brimaði, og ófært varð
í Vík. Ég var þá smástrákur. Ég sá skipin lenda hvert
af öðru, og voru þau með allmikinn afla, en allt gekk
slysalaust, enda mikill mannafli í landi til að taka á móti
þeim.
Síðastur kom að landi Einar Hjaltason á „Björgu“.
Sjór mátti þá heita með öllu ófær. Þó var ekki það
brim, að eklci kæmi „hik“ til að lenda.
Einar lá drjúga stund á legunni, ekki seilaði hann afl-
ann. En svo tók hann lagið, og landróðurinn var þreytt-
ur til hins ýtrasta af hásetum hans. „Björgin“ nálgað-
ist nú óðfluga, og sjóarnir féllu hver af öðrum við
sandinn. En á síðasta brotsjónum sat „Björgin“, og aft-
ur í stóð maður hár og beinn. Brimsjórinn sprakk nú
við sandinn, og máttur hans var þrotinn, og Einar
Hjaltason og karlar hans náðu giftusamri lendingu.
Mér þótti vel leikið á Ægi gamla í þetta sinn.
Þá er Einar var hættur búskap í Kerlingardal og
hafði látið jörðina í hendur Haralds sonar síns, settist
hann ekki í helgan stein, eins og margir aðrir myndu
gert hafa, og átt náðuga daga í skjóli hinna. Sjómennsk-
an var of ríkur þáttur í honum til þess. Á gamals aldri
stundaði hann á ný uppskipunarvinnu úti í Vík. Að
vísu var hann nú ekki framar þar, sem mest reyndi á,
en líf og fjör hafði hann til að bera bæði á sjó og landi.
Ég minnist þess, þá er ég fór að stunda þá vinnu,
hversu Einar var áhugasamur um framgang allra verka.
Það var sem væri hann lífið og sálin í öllum athöfnum.
Mér er sem ég sjái hann enn ljóslifandi í skutnum á
„Farsæl“, þar sem hann stóð við bitann og yrti við ræð-
arana, er honum þótti við liggja, að vel skriði, bæði úr
landi og í land. Var þá t. d. ekkert nýtt, að Einar heyrð-
ist kalla:
„Róið þið nú eins og menn, aumingjamir ykkar sum-
ir!“ Deyfð og volæðisháttur voru ekki að skapi Einars
Hjaltasonar.
270 Heima er bezt