Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 27

Ég bað strax um að fá að hátta. Hans var því mjög
feginn, en bað samt bóndann að gefa mér kaffisopa
fyrst. Hann færði mér kaffið sjálfur, en beið ekki eftir
því að ég drykki það, því nú glumdi hátt í útvarpi í
næsta herbergi, og það voru tilkynningar.
Hans þaut fram eins og eldibrandur og lækkaði í út-
varpinu, svo ég heyrði ekki orðasldl. Á meðan hellti ég
kaffinu í svarta spariskó húsbóndans, sem stóðu við
rúmstokkinn, og ýtti þeim aðeins lengra inn undir
rúmið.
Þegar Hans kom aftur inn, var ég búin að snúa mér
til veggjar og tók varla undir, þegar hann talaði til mín.
Ég varð að finna upp eitthvert ráð til að sleppa burt
héðan. Nú var enginn nærri, sem gat hjálpað mér úr
klípunni.
Eg nagaði neglumar í ákafa, hveria af annarri, en
þær voru flestar eyddar upp í kviku. Ég gat aldrei van-
ið mig af þessum ósið, enda aldrei reynt alvarlega til
þess.
Tíminn mjakaðist áfram, gömul klukka tifaði hátt á
veggnum á móti mér. Hér inni var fátt til augnayndis,
ekkert nema hlutir, sem engan veginn var gott að kom-
ast af án. Hvergi dúkur né myndir auk heldur annað
glingur, sem kvenmanni tilheyrir. Þó vom þarna prjón-
ar á borðinu. Gamli maðurinn prjónaði auðvitað sjálf-
ur sína sokka.
Framan úr eldhúsinu heyrðust hlátrasköll og hávær-
ar samræður. Ég læddist fram að dyrunum og gægðist
gegnum skráargatið. Á miðju borði stóð fat með hangi-
kjöti og brauð og smjör hjá. Hans sat á kringlóttum
þrífót og var að segja gestgjafa sínum sögur af sér,
þegar hann stal reiðhesti prestsins og var hýddur fyrir.
Þá var hann í sveitinni.
„Komdu, þá skal ég sýna þér fola, sem lítandi er á,
lagsmaður,“ rumdi í karlinum og rak um leið olnbog-
ann í síðuna á Hans, svo hann var nærri oltinn ofan af
stólnum.
Hans leit í áttina til dyranna, svo ég þorði ekki ann-
að en skjótast upp í bólið í skyndi. Hann opnaði hurð-
ina og kallaði í mig, fyrst lágt, síðan hærra. Ég stein-
svaf og bærði ekki á mér.
„Hún sefur, henni er óhætt,“ tautaði hann og lokaði
hurðinni hægt.
Ég heyrði þá ganga framhjá glugganum og stefna
upp tún. Nú vora góð ráð dýr, — væm lyklamir í bíln-
um, var allt í lagi, — en væru þeir þar ekki? — Þá var
að finna annað ráð.
Þeir vora í bílnum! Mér létti svo ósegjanlega, að
minnstu munaði að ég ræki upp gleðióp. En nú var
ekki eftir neinu að bíða, svo ég ræsti bílinn og ók nið-
ur heimtröðina. Ég böðlaðist áfram, og var mesta furða
að ég braut eltki bílinn. Ég klappaði honum á stýrið
og bað hann að duga mér nú vel, allt væri undir hon-
um komið, hvort ég slyppi burt eða ekki.
Ég þóttist viss um að vera á réttri leið og gat ekkert
gert nema hraðað mér sem mest. Hver hæðin eftir aðra
kom í ljós, og eftir skamma stund var hún að baki. Ég
var að verða vongóð um, að þetta ætlaði að enda vel,
þegar ég varð þess vör, að bíll kom á eftir mér. Það var
sama, hve ég jók hraðann, hann dró á mig jafnt og
þétt, stundum hurfu Ijósin augnablik bak við hæð eða
beygju, en komu svo ískyggilega fljótt í ljós aftur enn
nær en áður.
Svo tók hann að flauta. Ég færði mig utar á veginn
og vonaði, að hann héldi áfram. En um leið og hann
rann framhjá mér, sá ég hvílíka glópsku ég hafði gert.
Vegurinn var svo mjór, að ég hefði hæglega haldið
honum á eftir mér, en nú var það of seint. Bíllinn
beygði strax aftur inn á veginn og nam þar staðar.
Ég stökk út og yfir vegarskurðinn, ákveðin í að
hlaupa þá af mér, sem í hinum bílnum væra. En þótt
ég væri létt á fæti og nærri flygi áfram, að mér fannst,
var maðurinn á eftir mér þó enn fljótari.
Ég var orðin lafmóð, þegar hann náði mér. En hann
skellihló. Ég var víst ekkert sérlega ásjáleg, eins og ég
leit út, öll í mýrarslettum, úfin og eymdarleg á svip-
inn.
Hann ók litla bílnum aftur á bak og lagði honum
utan við veginn, læsti honum svo, opnaði dyrnar á sín-
um bíl og bauð mér að gera svo vel.
Á leiðinni sagði hann mér undan og ofan af, hvernig
á ferðum sínum stæði. Það var hann, sem kom á eftir
mér, þegar ég hljóp af ballinu forðum, en sá svo Hans
og gaf sig ekki fram.
„Ég heyrði sumt af því, sem hann sagði við þig, og
sannarlega varð ég undrandi yfir, að þú skyldir tráa
honum,“ sagði hann alvarlega. „Einhverra hluta vegna
vill hann troða skóinn ofan af Birni, og þá er auðvitað
bezt að byrja á því að eyðileggja það, sem honum er
kærast, en það ert þú.“
Ég leit á hann, en hann horfði beint fram á veginn.
\rangasvipur hans var ákveðinn, nærri harðneskjulegur.
„Hvað heitirðu?“ spurði ég allt í einu, ég vildi fá að
sjá framan í hann.
Hann leit til mín. „Veiztu það ekki?“
„Nei, ég heyri, að þú ert kallaður Brói, en hefi ekki
hugmynd um, hvað þú heitir.“
„Kristinn Ananías Jósúa Foss, — ertu ánægð?“
Þá var nú betra að kalla hann bara „skipstjórann“,
eins og ég hafði alltaf gert. Ég spurði lágt, hvort Björn
hefði sent hann, en hann neitaði því, Björn væri enn
ekki kominn heim, en Brói (það er bezt ég kalli hann
það framvegis) hafði sagt Önnu, að ég færi með hon-
um í smávegis ferðalag, „hvað sem Björn nú gerir við
mig, þegar hann fréttir það,“ sagði hann og brosti ofur-
lítið.
Ég sagði honum sannleikann um ferðalagið, og
hvernig Hans gæti alltaf talið mig á sitt mál, hversu vel
sem ég reyndi að standast það.
„Hans á heima undir lás og slá, og hvergi annars
staðar,“ sagði hann hörkulega. „Sá maður er búinn að
gera meir illt af sér, en bæði mig og þig granar. Ég er
hræddur um, að haldi þessu áfram, neyðist Björn tiL
að kæra hann.“
Heima er bezt 287