Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 24

að taka þátt í nærri hverju sem var. Áður en ég vissi
af, var hann búinn að láta mig segja sér, hvers vegna
ég hefði hlaupið svona ein út.
„Kannske er það satt, að hann hafi þurft að fá pen-
ingana þína til að komast hjá að hrökklast héðan,“ sagði
Hans allt í einu lágt og eins og við sjálfan sig.
„En húsið hans pabba fór upp í skuldir, og flestir
innanstokksmunir líka,“ sagði ég.
„Elsku Sóley mín, mikið blessað barn ert þú. Trú-
irðu öllu, sem þér er sagt? Það vissu allir, að pabbi þinn
var stórefnaður, hvernig átti líka annað að vera með
ekki stærra heimili.“
„En Páll sagði, að hann hefði skuldað ótrúlega mik-
ið.“
„Páll sagði, og Björn sagði! Hverjir aðrir hafa sagt
þér frá þessum skuldum?“
„Enginn,“ viðurkenndi ég, „mér hafði aldrei dottið
í hug að vantreysta þeim.“
„Mikill blessaður einfeldningur ertu nú, ástin mín,“
sagði Hans og lagði handlegginn utan um mig. „Hér
vissu allir, að þeir feðgar voru skuldunum vafðir eins
og skrattinn skömmunum, og aðeins vinningur í happ-
drætti eða ríkt gjaforð gat bjargað þeim. Og þar sem
Páll var orðinn of gamall til kvonbæna, varð Björn að
bjarga málinu. Páll var búinn að reita allt, sem hægt
var af Önnu gömlu .... “
Ég tók allt í einu eftir, að Hans sagði Páll, en ekld
pabbi, eins og hann var vanur.
„Þetta er ekki satt, Hans,“ mótmælti ég. „Þú gerir
þeim rangt til, Hans!“
„Jæja, þú heldur það. En viltu þá segja mér, hvers
vegna Björn giftist þér?“
„Hvers vegna giftist fólk eiginlega?“ svaraði ég.
„Af ást, venjulega,“ svaraði Hans án þess að hika.
„En það kom aldrei til þess, að Björn yrði ástfanginn
af þér. Hann er einn af þeim, sem ekki getur elskað
nema einu sinni.“
Mér hnykkti við. Nákvæmlega þetta sama hafði Björn
sagt við mig einu sinni. „É-g veit að sumir geta skipt
hjarta sínu í marga staði,“ hafði hann sagt, „en ég gæti
ekki elskað nema einu sinni.“
Þá hafði ég tekið það svo, að það væri ég, sem ætti
hann ein, nú efaðist ég.
Við vorum komin heim, en þegar ég ætlaði að opna
útidymar, dró Hans mig til baka og hvíslaði að mér, að
ég skyldi fara ein inn, hann vildi ekki að fólk færi að
stinga saman nefjum um okkur. Ég hefði nóg að bera
samt.
Hanna var ekki komin heim. Ég háttaði í snatri og
leið ótrúlega vel með fulla dós af hressandi töflum und-
ir koddanum. Þær veittu mér svo mikið öryggi, að allt
annað skipti litlu máli.
Hans sagði að þetta væri bara ofurlítið upp í pen-
ingalánið, annars væm þær alltaf að hækka í verði og
verra að ná í þær. Ég hafði engan grun um, hvernig
stóð á því, að mér entust þær svo illa, ég tók þær svo
sjaldan, aðeins á morgnana og kvöldin, — eða tók ég
þær oftar? Hans hafði varað mig við þeim og sagt, að
ég skyldi ekki kenna sér um, færi ég að venja mig á
þær, og það ætlaði ég heldur ekki að gera. Ég hafði þær
bara til að hressa mig við og við.
Ég lá á bakið og horfði á vindlingareykinn líða í
hringum upp í loftið, smá-eyðast og verða loks að
engu. Hvað hafði Hans sagt um Bjöm, að hann elsk-
aði bara einu sinni? Og myndina í skrifborðinu, hvort
ég hefði séð hana? Nei, ég ætlaði að skoða hana á morg-
un, í kvöld- var ég svo þreytt. En ef Björn kæmi nú áð-
ur, — ég varð að fara strax!
Myndina fann ég fljótlega, það gat ekki verið um
aðra að ræða. Þetta var Dóra, þó hún væri bæði yngri
og fallegri, en þegar ég sá hana. Aftan á myndina var
skrifað nettri kvenhönd:
„Þetta bros er ætlað þér einum. Látm mig ekki bíða
of lengi, ég elska þig. — Þín Dóra.“
Svo voru ótal krossar, ég vissi vel, hvað þeir áttu að
tákna.
Ég setti myndina á sinn stað aftur, læsti skúffunni og
hengdi lykilinn á naglann við gluggann.
Mér fannst ég hafa fengið högg. Hverju hafði ég bú-
izt við? Að Björn gæti farið svona að ráði sínu við mig,
gat það verið satt! Loks læddist ég upp og lagðist upp í
rúm. Það hömruðu í sífellu í huga mínum þessi orð:
„Þín Dóra.“ — Þín Dóra, já, mér er skyldast að sjá
um hana, hafði Björn sagt.
Ó hve ég hataði hann, bara að hann væri hér kominn,
ég gæti, — já, hvað gæti ég? Ekkert var svo illt, að ég
óskaði þess ekki, að það ætti eftir að koma yfir hann.
Loks þegar Hanna kom, gat ég engu svarað spurn-
ingum hennar nema „ég hata hann, ég hata hann“, og
svo þuldi ég öll þu ljótustu blótsyrði, sem ég kunni.
Hanna horfði á mig skelfingu lostin. Hún hefur víst
ekki efast um, að ég væri að verða vitlaus. Þegar ég
loks sofnaði, sat hún enn á rúminu hjá mér og strauk
á mér hárið með skjálfandi höndum.
Ég lá í rúminu í tvo daga, gagntekin af kvefi og rám
eins og hrafn. Á meðan ég lá, hugsaði ég ráð mitt. Ým-
ist var ég hamslaus af heift til Björns, eða ég skældi af
þrá eftir að hann kæmi heim, og allt yrði eins og það
var áður.
XIII.
Ég var ekki komin á fætur, þegar Bjöm kom heim.
Hann var eitthvað öðravísi en venjulega, þegar hann
heilsaði mér, það fór víst ekki fram hjá honum, að eins
var ástatt með mig.
Loks staðnæmdist hann framan við rúmið og horfði
á mig.
„Hvernig stóð á því, að þú fórst í skrifborðið mitt,
Sóley?“ sagði hann lágt.
Ég eldroðnaði og settist upp í rúminu.
„Hvað þarftu að fela þar, sem ég má ekki sjá?“
„Fela?“ át hann upp eftir mér. „Þú veizt ósköp vel,
að ég fel ekkert þar, en ég hélt, að ég hefði látið þig fá
284 Heima er bezt