Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 28

„Það gerir Björn aldrei, þó hann þoli ekki Hans, er
hann þó fósturbróðir hans, og Birni finnst enn, ein-
hvern veginn, eins og hann sé stóri bróðir, sem verði
að koma litla bróður til hjálpar.“
Björn var kominn heim. Hann sagði ekki neitt, bara
horfði á mig eins og ókunna manneskju, sem hann sæi
nú í fyrsta sinn.
„Eg tala við þig seinna,“ sagði Brói við Björn, sem
kinkaði aðeins ko-lli og fór svo sína leið.
Það var ekki nokkur leið að sjá á Birni, hvað hann
hugsaði. Ég þorði ekki að segja neitt, heldur fór upp í
svefnherbergi og settist á rúmið. Einhvern veginn varð
ég samt að koma honum í skilning um, að hann mætti
ekki vera skipstjóranum reiður.
Ég sat enn á rúminu, þegar Björn kom inn. Hann
settist hjá mér og strauk hendinni blíðlega yfir hárið á
mér. Það var meir en ég þoldi.
„Ekki gráta meir, vina mín,“ sagði hann loks eftir
langa stund. „Segðu mér heldur sannleikann.“
„Ég tók ekki peningana, Björn.“
„Það veit ég, fyrirgefðu hvað ég var vondur við þig,
en ég hélt að þú vissir, hver hefði tekið þá.“
Björn hringdi til skipstjórans og bað hann að koma,
og hann sagði Birni frá ferðalagi sínu. Það sem kom
honum til að fara að elta okkur, var reiði bílstjórinn,
sem Hans vildi ekki sleppa framúr. Hann var ekki enn
búinn að ná sér fyllilega, þegar hann hitti Bróa, en þeir
voru lítilsháttar kunnugir.
„Ég var ekkert að gera, og það þurfti enginn að kom-
ast að þessu,“ sagði hann loks og yppti öxlum. Svo fór
hann að hlæja.
Þegar hann var snúinn við, fullviss þess, að framhjá
mæðiveikishliðinu værum við ekki farin, — en það full-
yrti vörðurinn, — ók hann fram á traktor, sem tveir
menn voru á og þekkti þar Hans. Bað hann strax um
far, en áttaði sig ekki á hver bílstjórinn var, fyrr en
hann var setztur upp í bílinn.
„Ég lofaði honum að sitja í upp á miðja heiðina, þar
lét ég hann út,“ sagði Brói loks og glotti.
Bjöm gat ekki varist brosi, en ég beit á vörina. Það
var víst ekki viðeigandi, að ég skellti upp úr.
Þeir töluðu lengi saman. Ég sofnaði loks og vakn-
aði ekki, fyrr en Björn færði mig ofar í rúminu, svo
hann kæmist fyrir.
„Ég tók ekki peningana,“ sagði ég hálfsofandi.
„Það gerir ekkert til með þá, fyrst þú ert hér aftur.“
„En þú sagðist verða að selja húsið.“
„Nei, sem betur fer, — hugsaðu ekki meir um þetta.“
Mig dreymdi vindsnældu, sem snerist í sífellu, og ég
var þessi vindsnælda. Hvernig sem ég reyndi, hélt ég
áfram að snúast. Loks kom Björn, og ég heyrði hann
segja, að nú væri tími til kominn, að hún hætti, því
komið væri logn. „Og ég sé að fara á sjóinn,“ kallaði
Brói til mín.
Ég var dauðþreytt eftir allan þennan snúning og feg-
in, þegar ég vaknaði.
Anna var þurr á manninn. Henni hefur víst ekki lík-
að ferðalag mitt með skipstjóranum. Björn yrði víst að
segja henni sannleikann, ekki gat ég það.
Ingimar glápti á mig, eins og hefði hann séð draug.
Því sló allt í einu niður í hug minn, að honum væri
eitthvað kunnugt um tilgang Hans og fyrirætlanir,
hverjar sem þær nú hefðu verið.
Brói sótti litla bílinn og sagði mér þegar hann kom,
að Hans væri farinn suður. Sennilega yrði hann dæmd-
ur í fangelsi fyrir þjófnað og fleira, en þegar hann sá,
að ég var eins og álfur úr hól og vissi varla, við hvað
hann átti, því ég vissi, að Bjöm hefði ekki kært hann,
hætti hann allt í einu að segja mér frá þessu og spurði,
hvort ég þekkti Hans ekki vel.
Ég játaði því, ég hefði þekkt hann frá því ég var
smákrakki.
„Og hefirðu aldrei heyrt neitt misjafnt um hann?“
„Ekkert sem þyrfti að dæma hann í fangelsi fyrir.“
„Jæja,“ sagði þá Brói. „Það er þá bezt, að ég sé ekki
að lepja neinar slúðursögur í þig, en ég hélt bara, að
þú vissir hvernig sögur ganga um hann. — Hefur Björn
ekkert sagt þér?“
(Framhald.)
ÓTRÚLEGT, EN SATT
Framhald af bls. 278. -------------------------
frásögn lífsreynslu sinnar, og hana ríflega að manni
skilst. — En fær raunverulega nokkur sá, er ber lífs-
reynslu sína á alþjóðartorg hana greidda, verður hún
nokkurn tíma metin réttilega til fjár, sett í prósentur
eða henni samin lög?---
Ég hef slökkt á miðstöðinni, frostbitur vetrarvind-
urinn þýtur við gluggann. Ég horfi á rúðurnar meðan
þær eru að héla. Það er fögur sjón og sérstæð list, sem
aldrei hefur barizt til listamannslauna. A rúðumar koma
þyrnar og rósir, pálmablöð og grátviður, og öll þessi
fumlausa dráttlist felur mér sýn út í nóttina, svo ég fæ
ekld greint, hvort utan gluggans er stjörnubjartur him-
inn eða hrannaður skýjum.---
Dagskrá útvarpsins er lokið. í þrjú hundmð sextíu
og fimm daga á ári í rúm þrjátíu ár hefur það sagt
okkur að einn dagur sé þúsund ár og þúsund ár einn
dagur í guðsfriði.
288 Heima er bezt