Heima er bezt - 01.08.1963, Blaðsíða 23

Skáldsaga eftír Magneu frá Kleifum
HOLD OG HJARTA
NÍUNDI HLUTI:
Þegar ég kom fram í snyrtinguna nokkru seinna, var
hún þar, og ég heyrði að hún var að tala um einhverja
gálu og segja hneykslissögur af henni í hálfum hljóð-
um. Það var ekki fyrr en hún sagði, að hún væri þess
fullviss, að það væri satt, að Bjöm hefði gifzt henni
vegna peninganna, að ég áttaði mig á, að hún var að
tala um mig.
Heimurinn hmndi í rúst á einu andartaki. Það var þá
svona, sem talað var um læknisfrúna í Álftafirði. Ég
reyndi að þoka mér til baka, en komst þó ekki hjá að
heyra aðra segja, að þar hefði farið góður biti í hunds-
kjaft. Það væri þó undarlegt, að hann Björn skyldi fara
að giftast þessari stelpu, hann sem aldrei hefði litið á
kvenmann, síðan Dóra fór svona illa. En sennilega hefði
hann verið á heljarþröminni, það hefði víst kostað skild-
inginn ferðin hennar Dóru út, og stelpan átti bæði hús
og eflaust mikla peninga, þar sem hún var einbirni.
Ég ákvað allt í einu að laumast ekki burt. Þær skyldu
fá að vita, að ég hefði heyrt til þeirra! Ákveðin gekk
ég inn og bar höfuðið hátt.
Þær þögnuðu allar í einu, það varð dauðahljóð nokk-
ur andartök, síðan hurfu þær fram hver af annarri, sum-
ar rjóðar og skömmustulegar, en aðrar sigri hrósandi,
eins og vildu þær segja, að þessu hefði ég gott af. Allar
hlutu þær að vita, að ég hefði heyrt til þeirra.
Eins og í draumi, slæmum draumi, geklc ég fram og
út, en mundi þá eftir kápunni minni. En það varð að
hafa það. Hanna yrði að sækja hana, ef hún tæki hana
ekki með sér, þegar hún færi heim og sæi, að ég væri
farin.
Ég var ekki kominn langt, þegar ég heyrði hratt fóta-
tak að baki mér, sem nálgaðist.
Ég vildi við engan tala og hljóp því út af veginum
og inn með sjónum, en fótatakið nálgaðist mig jafnt og
þétt. Hver gat þetta verið? Ég fór að hlaupa við fót
og smáherti á mér, svo að síðast hljóp ég í dauðans of-
boði og hugsaði ekki um neitt nema losna við þetta
hraða fótatak.
Loks þorði ég að líta við. Það var engan mann að
sjá. Ég vafði peysunni fastar að mér og gekk áfram enn
lengra eftir svörtum, rökum sandinum. Nú var hvergi
Ijós að sjá, nema eina tíru langt hinum megin fjarðar-
ins.
Ég var alein úti í hálfdimmri nóttunni. Loks settist
ég á stein í flæðarmálinu og ætlaði að taka sjálfa mig í
gegn og reyna að komast að því, hvers konar mann-
eskja ég eiginlega væri. En það var eins og þegar ég
ætlaði að einbeita mér að einhverju, hugurinn flaug sitt
á hvað, og ég komst ekki til botns í neinu.
Ekki veit ég, hve lengi ég hafði setið þama, er ég
varð þess vör, að ég var ekki ein. Stutt frá mér sat
maður á öðrum steini.
Áður en ég vissi af, var ég rokin af stað, um leið og
sagan af stráknum með götóttu prjónahúfuna og mó-
rauða trefilinn kom fram í hug minn. Hann átti ein-
mitt að hafa rekið á land einhvers staðar þarna á sand-
inum og hélt þar til síðan, gerði karlmönnum sjaldan
neitt, en kvenfólki ýmsar glennur, svo þær þorðu fáar
að ganga einsamlar á þessum slóðum, eftir að birm tók
að bregða.
„Sóley,“ heyrði ég kallað rétt fyrir aftan mig, og um
leið var þrifið í öxlina á mér, og það ekki neitt blíð-
lega.
Ég ætlaði að hrópa á hjálp, en það varð aldrei neitt
úr því, ég hafði þekkt manninn.
„Hans!“ stundi ég upp. „Hvers vegna gerðirðu mig
svona hrædda!“
Hann hló háðslega og sagði, að ég væri orðin hug-
laus og hjartveik, síðan ég hefði gift mig, áður hefði
mér brugðið við fátt.
Hann fór úr jakkanum og klæddi mig í hann. Nú
var hann aftur gamli félaginn, sem gat komið mér til
Heima er bezt 283