Heima er bezt - 01.03.1970, Page 9

C.W. SHEPHERD
Islandsferá 1862
Steindór Steindórsson frá HlöSum þýddi
III. KAFLI
Frá Úlfsvatni til Hrútafjarðar
Brottförin frá Úlfsvatni — Núpsá — Óhapp — Ógest-
risni — Efri-Núpur — íslenzkar kirkjur — Staður —
Hrútafjörður — Dauður sjófugl — Stormur — Borðeyri
— Prestbakki — Guðlaugsvík — Vetur á íslandi — Siðir
fólksins — Heyannir.
Fyrirætlun okkar var nú að fara til Vestfjarða, þess
landshluta, sem engir ferðamenn hafa heimsótt fram að
þessu eftir því sem vér bezt vitum. Fyrir um það bil
hálfri öld náði trúboðinn Henderson* að ferðast um
vesturhluta þessa mikla skaga, en norður- og austurhlut-
ar hans voru ókunnir öllum, nema heimamönnum. Skagi
þessi er að mestu klofinn í tvo meginhluta af miklum
firði, sem heitir ísafjarðardjúp, austan við það liggur
Drangajökull, en Glámujökull að vestan. Það var í upp-
hafi ætlan okkar að kanna þessa jökla og nágrenni þeirra.
Við vorum við því búnir að mæta misjöfnu veðri og
fara um illa vegi og vegleysur. Hið eina sem við óttuð-
umst var skortur á fóðri handa hestunum. Við höfðum
hugsað okkur að eyða svo sem mánaðartíma á Vest-
fjörðum og halda síðan norður um land til Akureyrar
og Mývatns og ná þangað um miðjan júlí. Síðan ætluð-
um við að fara suður Sprengisand og að Skaftárj ökli,
og koma loks við hjá Heklu á leiðinni til Reykjavíkur.
Við vöknuðum eldsnemma um morguninn við úr-
hellisrigningu og storm, sem dundi á tjaldinu. Tjald-
dúkurinn skalf og svignaði á næsta óhugnanlegan hátt.
Það reyndi því ekki lítið á kjarkinn að skríða úr bólun-
um, en Ólafur krafðist þess að lagt yrði af stað í skyndi.
Ólafur er maður lítill vexti og ágætur fylgdarmaður.
En einn var sá galli hans, að hann naut þess, að bjóða
hvaða illviðri sem var birginn og virtist aldrei glaðari
en þegar hann var holdvotur. Af þessum sölaim fannst
honum nú, að versti illviðrisdagurinn, sem við enn
höfðum fengið, væri tilvalinn til þess að yfirgefa tjald-
* Ebeneser Hendersen, ferðaðist hér 1814—15 og gaf út merki-
Iega ferðabók.
stað, þar sem okkur gat þó liðið tiltölulega vel, og brjót-
ast nú af stað gegn miskunnarlausu illviðrinu. Ekki var
því um annað að gera en að taka sig upp og leggja af
stað í 12 stunda ferð um veglausar auðnir. Það var
tilgangslaust að reyna að sannfæra hann um, að það væri
betra að bíða annars, ef veðrið kynni að skána.
Við urðum að hlýða. Það þýddi ekkert að rökræða
veður við mann, sem stóð þarna berhöfðaður og snögg-
klæddur í tjalddyrunum, og þótt klukkan væri ekki
nema sex að morgni, hafði hann þegar verið svo lengi
úti, að hann var orðinn gegnvotur. Það var næsta erfitt
verk að búa farangurinn upp á hestana þenna morgun.
Allir hlutir voru rennblautir og fyrirferðarmiklir. Eng-
inn hlutur virtist rúmast á sínum stað. Það var illmögu-
legt að brjóta saman tjöldin. Ofan á allt annað bættist
svo það, að þegar hestamir höfðu verið reknir heim
að tjaldstaðnum úr skjóli því, sem þeir höfðu verið í
um nóttina, kom að þeim fælni í einni stormhrinunni,
svo að þeir þutu í allar áttir, og á eftir þeim fauk allt
lauslegt, sem við tjöldin var. Ólafur tók hressilega í
nefið og fór síðan ásamt Bjarna að elta hestana.
í fullar tvær ldukkustundir sátum við þar hjá far-
angrinum, og gafst okkur þá tóm til að íhuga hið
skuggalega útlit um framhald ferðarinnar. Leiðin fram-
undan var lítt kunn, en víst var þó, að þar var mjög
votlent. Leiðsögumaður, sem okkur hafði verið sendur
af prestinum í Reykholti, var þó sagður ekki ókunnug-
ur leiðinni, en Ólafur sagði um hann, að hann væri
„ekki góður.“ Þétta þoku lagði fyrir úr norðri, og huldi
hún öll kennileiti, og ofan á allt saman blés nístings-
kaldur stormur af norðaustri, með snjó og krapahryðj-
um, sem gerði útaf við allar vonir um nokkurn veginn
sæmilegt ferðalag. Þarna sátum við á koffortunum og
snerum saman bökum og tókum á allri þeirri þolinmæði,
sem við áttum til, unz Ólafur kom aftur með hestana.
Loksins komumst við af stað, en ennþá elti ólánið okk-
ur. Ekki höfðum við lengi farið, lafhægt að vísu, eftir
þeirri skipan sem Ólafur hafði á gert eftir sínu höfði,
og fögnuðum því að klukkan var þó ekki nema um 12.
En hvað finnum við þá annað en eitt af koffortum
okkar, þar sem það lá að hálfu leyti í kafi úti í miðju
fyrsta flóasundinu, sem leiðin lá hjá. Þar sem við fór-
Heima er bezt 85