Heima er bezt - 01.03.1970, Síða 22

uðust þau 3 elskuleg börn. Þá kom þar í sveitinni fyrir
mjög leiðinlegur atburður, er ekki verður sagt frá hér,
en varð þess valdandi að þau hjón ákváðu að hætta bú-
skap og flytja sem lengst í burtu frá átthögunum. Hvort
þessi ákvörðun hefur verið tekin að lítt athuguðu máli
skal ósagt látið, eða voru örlögin að verki, — ef til vill
voru þau að spinna þáttinn.
A vordögum kvöddu þau sveitina sína og fluttu í
lítið sjávarþorp á öðru landshorni. Þar þekktu þau enga
sál, húsbóndinn fékk atvinnu og vann sér strax álit í
starfi og viðkynningu.
En breytingin varð meiri en þau hjón höfðu nokkru
sinni látið sér til hugar koma, bæði liðu af óyndi. Það
herti svo að Guðrúnu að henni lá við örvilnan. Húsið,
er þau fengu til íbúðar, stóð á sjávarkambi, brimhljóðið
heyrðist inn um gluggana. Niðri var fiskhús, á efri hæð
tvær íbúðir, gangur var eftir húsinu og annars vegar
við hann var stofa og svefnherbergi, en eldhús og bað
sjávarmegin.
Dag einn seint í ágúst var Guðrún venju fremur lasin
og leið illa. Hún gekk þá með fjórða barnið sitt. Heim-
ilisstörfin drógust á langinn, og þegar maður hennar
kom heim frá vinnu, fór hún að þvo þvott í eldhúsinu,
og við það var hún fram eftir kvöldi. Allt var kyrrt og
hljótt, börnin voru sofnuð, faðir þeirra var inni hjá þeim.
Grípur þá Guðrúnu sá geigur er varla verður með
orðum lýst. Hún hafði aldrei myrkhrædd verið eða
brostið kjark; hugsaði hún með sér að þetta stafaði af
lasleikanum. Allt í einu heyrir hún kallað: „Barnið mitt!
Barnið mitt!“
í þessu kalli, er henni fannst koma frá sjónum, var
svo mikil angist, að hræðsla hennar hvarf með öllu, hún
var alveg viss um, að þetta væri neyðarkall. Hún flýtti
sér yfir ljóslausan ganginn og inn til mannsins síns og
sagði honum hvað hún hefði heyrt, en hann hafði einskis
orðið var. Sama var með mótbýlisfólk þeirra. Þau fóru
út, engan mann var nokkurs staðar að sjá, enda orðið
áliðið og fólk var gengið til náða.
Þau hjón háttuðu án þess að fá nokkra skýringu á
því, er Guðrún hafði heyrt, en viss var hún um að kallið
kom frá sjónum.
Seint var sofnað þessa nótt. Þegar Guðrún loks gat
fest blund, dreymir hana að hurðin á herberginu er
opnuð ofur hægt, og inn kemur kona. Hiin heldur
höndum fyrir andlitið. Aðkomukonan beygir sig yfir
Guðrúnu og segir: „Þú átt að sjá um barnið mitt.“
Guðrún glaðvaknar og finnst hún sjá á eftir konu út
úr herberginu. Vekur hún þá mann sinn og segir honum
drauminn. Féll þeim draumurinn illa og héldu hann fyr-
irboða — jafnvel feigðarboða.
Nú vöknuðu börnin og önn hins daglega lífs kallaði:
húsbóndinn fór til vinnu sinnar; Guðrún að sinna börn-
unum. Glaðværð þeirra og léttir hlátrar dreifðu skugg-
um næturinnar, og dagur leið til hádegis. Maðurinn kom
heim að borða og með honum eldri börnin. Guðrún
sá strax á honum að honum bjó mikið í hug. Hann bað
hana að endurtaka allt, er hún varð áskynja kvöldinu
áður, einnig drauminn og útlit konunnar. Atburðirnir
stóðu Guðrúnu fyrir hugskotssjónum, svo það var ofur
auðvelt, því þó hún sæi ekki andlit konunnar í draumn-
um, þá sá hún vaxtarlag hennar og einnig að hún var
ung. Maður hennar sagði þá að ung stúlka hefði drekkt
sér skammt út með firðinum kvöldinu áður, sennilega
um svipað leyti og Guðrún heyrði köllin. Lítil stúlka
hefði orðið móðurlaus, — ætti nú engan að, — því alger
dul væri um faðerni hennar.
Þennan dag ákváðu þessi góðu hjón að taka litlu
stúlkuna að sér, sem sitt eigið barn.
„Við áttum að gera það,“ bætti Guðrún við.
„Sama haustið og við tókum hana Gunnu, fluttum
við til Reykjavíkur. Síðan hefur allt gengið vel, hver
dagur fært okkur nýja blessun. Við létum skíra litlu
stúlkumar okkar í einu, þær eru nokkrar vikur á sama
árinu.
Systkinin eru mjög samrýnd, líklega þykir okkur
öllum vænzt um hana Gunnu, hún er svo fórnfús og
góð.u
Nokkra stund þagnaði Guðrún, en svo bætti hún við:
„Við hjónin höfum stundum talað um það, hvort
við ættum ekki eftir að hitta móður hennar Gunnu
okkar, þegar við flytjum héðan.“
Morguninn eftir kvaddi ég þessa góðu konu. Þó nokk-
uð sé um liðið er minning hennar skýr í vitund minni
og verður mér alltaf kær.
Sögu hennar læt ég nú frá mér fara ef ske kynni að
hún yrði hvatning til kærleiksþjónustu við einhvern
smælingjann.
BRÉFASKIPTI
Jónina Guðný Bjarnadóttir, Þrastalundi, Norðfirði, Suður-Múla-
sýslu, óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 16—
19 ára.
Helga Magnea Magnúsdóttir, Syðri-Ey, Austur-Húnavatnssýslu,
óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 16—18 ára.
Ingibjörg Magnúsdóttir, Syðri-Ey, Austur-Húnavatnssýslu, óskar
eftir bréfaskiptum við pilta á aldrinum 14—15 ára.
Katrín Þórarinsdóttir, Þrúðvangi 26, Hellu, Rangárvallasýslu,
óskar eftir bréfaskiptum við telpur og drengi á aldrinum 13—14
ára.
Elin Ágústsdóttir, Þrúðvangi 9, Hellu, Rangárvallasýslu, óskar
eftir bréfaskiptum við telpur og drengi á aldrinum 12—14 ára.
Birna Borg Sigurðardóttir, Útskálum 7, Hellu, Rangárvallasýslu,
óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 13—14
ára.
Sigriður Aðalbergsdóttir, Fossgötu 5, Seyðisfirði, og Maria Ólafs-
dóttir, Brekkugötu 7, Seyðisfirði, óska eftir bréfaskiptum við stúlk-
ur og pilta á aldrinum 14—16 ára.
Sigurður Benediktsson, Króki, Borgarhöfn, Suðursveit, Horna-
firði, Austur-Skaftafellssýslu, óskar eftir bréfaskiptum við stúlkur
á aldrinum 12—16 ára. Mynd fylgi fyrsta bréfi.
Sigríður Hrólfsdóttir, Skógargötu 13, Sauðárkróki, óskar eftir
bréfaskiptum við pilta á aldrinum 15—18 ára. Helzt í sveit. Mynd
fylgi fyrsta bréfi.
98 Heima er bezt