Heima er bezt - 01.11.1973, Síða 5

Foreldrar Krjstjáns Jónssonar: Jón Sigurðsson smiðakennari á Hólum i Hjaltadal og kona hans Nielsina Kristjánsdóttir.
margir gamlir Hólamenn Jón smíðakennara eins og
hann var jafnan kallaður. Jón og Níelsína voru traustar
persónur og hlutu almenningshylli, ekki voru þau alltaf
búsett að Hólum þó Jón starfaði þar mest, að Hofi í
Hjaltadal höfðu þau aðsetur um skeið og 4 ár var búið
að Unastöðum í Kolbeinsdal, en þar eð Jón var mikið
að heirnan kom búsýsla mikið á konuna og Kristján
litla þegar hann fékk orku til.
1922, eða þegar Kristján var 17 ára gamall, flutti
fjölskyldan að Stóragerði í Hofshreppi, — þar með hefst
í raun og veru lífsstarf Kristjáns, og síðan hefir hann
alið aldur sinn í Hofshreppi. Hann stundaði nám við
Bændaskólann á Hólum 1923 og 1929—1930 dvaldi hann
í Noregi og Danmörku við landbúnaðarstörf og verk-
legt nám, hafði hann hug á þeim tíma að fara í fram-
haldsnám, en ástæður heima munu hafa breytt því
áformi.
Arið 1932 kvæntist Kristján Ingibjörgu Jónsdóttur
frá Marbæli í Óslandshlíð, hinni vænstu og mikilhæfustu
konu. Hún var fædd 1. apríl 1907, dóttir Jón Erlends-
sonar bónda þar og konu hans Önnu Rögnvaldsdóttur
frá Óslandi.
Kristján og Ingibjörg bjuggu í Stóragerði í 13 ár eða
þar til að þau kaupa höfuðbólið Ósland 1946 af erfingj-
um Sigurðar búnaðarmálastjóra. Búskapur þeirra hjóna
var traustur og þar hefir alltaf verið talið góðbú.
Ekki hefir Kristján sloppið við áföll í lífi sínu. Um
tveggja ára bil var hann sjúklingur í Stóragerði. Þóra
systir hans sem var glæsileg og góð kona andaðist 1937
þá nýlega gift, og 1955 verður hann fyrir því áfalli að
missa konu sína aðeins 48 ára gamla.
Vitanlega breyttist hans aðstaða mikið við þetta. Um
skeið var búrekstur á Óslandi rekinn með aðstoð barna
þeirra hjóna, og þá sérstaklega elstu dótturinnar Mar-
grétar, en 1959 byrjar við búskap á Óslandi með
Kristjáni tengdasonur hans Jón Guðmundsson núver-
andi oddviti Hofshrepps. Félagsbú hefir nú verið á Ós-
landi og Undhóli sem Jón keypti, nú er þó Kristján
að draga saman og minnka sinn búskap og önnur um-
svif.
Það ætti ekki að vera erfiðleikum bundið að gera
mannlýsingu á Kristjáni, fyrir þann sem verið hefir
samstarfsmaður og vinur um tugi ára. Maðurinn er
meðalmaður á hæð, frekar þéttvaxinn skegglaus, skol-
hærður, móeygur. Hann er þéttur á velli og þéttur í
lund eins og sagt er, hverjum manni hugljúfur, vin-
fastur og ráðhollur, frekar hæggerður en drjúgur til
starfa. Kristján er að öllu eðli fyrst og fremst ræktunar-
maður sem gleðst yfir að breyta gráum melum og holt-
um í gænan völl, og hefir næmt auga fyrir framförum
í búfjárrækt. Hann trúir á framtíð íslensks landbún-
aðar og þær framfarir sem orðið hafa síðustu áratugina,
enda þekkir hann af eigin reynslu hvað það er að vinna
við landbúnaðarstörf án þeirrar tækni sem nú er al-
gengust.
Barinn Ósland í Skagafirði 1913.
Heima er bezt 381