Heima er bezt - 01.11.1973, Síða 37

eftir Katý í leigubíl. Hann skyldi þó ekki vera frá sælu-
ríkinu Lágeyri.“
Svenni hafði litið hróðugur í kringum sig, sjálfsagt í
von um góðar undirtektir. Ekki hafði heldur staðið á
þeim, því að Erlingur hafði sagt ákafur:
„Þama hittir þú eflaust á það, drengur. Ég hélt, að sá
feimni væri orðinn blankur. En vitanlega er piltur farinn
heim til sín að Lágeyri.“
„Hættum þá að spyrna fótum gegn örlögunum og látum
Katý fara þangað á eftir honum,“ hafði Palli lagt til mál-
anna af víðsýnu umburðarlyndi.
„Ofreynið ekki ímyndunaraflið í hel, þótt mikið sé í
húfi,“ hafði Raggi sagt háðskur. „Gleymið ekki, að Katý
er orðin nógu gömul til þess að vita, hvað hún vill. Sé það
kennarastaða úti á landi, þá hún um það. Alla vega hefur
hún sjálf aflað sér þeirrar menntunar, sem til þarf, en
ekki við.“
Erla og Líney höfðu tekið undir orð Ragga. Aðrir höfðu
þagað nema Svenni, sem tautað hafði máttleysislega:
„Katý hefur ekki ennþá upplýst, hvort feimni höfðing-
inn á heima á Lágeyri."
„Æ, hver heldurðu að anzi slíkri þvælu,“ hafði Raggi
svarað fyrir hana næstum gremjulega.
„Ég vildi gjarna vita það fyrir víst,“ hafði faðir hennar
sagt úr stofudyrunum. „Nokkuð hæft í þessu, Katrín?“
Hún hafði horft í skörp, rannsakandi augu föður síns
og brosað.
„Það getur vel verið, að mennirnir á Lágeyri séu feimn-
ir. Ég þekki engan af þeim, svo að mér er ókunnugt um
það.“
Hún hafði séð óróleikann leysast upp í feginleika í aug-
um föður síns. Aumingja pabbi hennar. Hann var svo
dæmalaust smeykur um, að hún færi að binda sig „of
ung“. í augum hans var hún ekki ung stúlka, heldur „htla
barnið“. En allt um það höfðu þau öll, sem skiptu ein-
hverju máli, loks sætt sig við fyrirætlun hennar, jafnvel
sagt sem svo, að ef til vill hefði hún bara gott af því að
standa á eigin fótum. Svo að verra gat það verið, fannst
henni.
Hún ýtti þessum hugsunum frá sér, sneri frá gluggan-
um og leit yfir nýja svefnherbergið sitt. Það var mjög
rúmgott og búið smekklegum húsgögnum, eins og bezt
var á kosið. Hún átti að búa hjá góðlegri, miðaldra ekkju,
Lovísu að nafni, sem átti tvo uppkomna syni. Þann eldri
hafði Katrín þegar séð. Hann var dökkur á brún og brá,
á að gizka hálfþrítugur, og hét Skúh. — Augu Katrínar
beindust að einum vegg herbergisins. Þar horfðu til henn-
ar bræður hennar fimm og brostu við. Á náttborðinu
hennar stóð ljósmynd af foreldrum hennar, svo að hún
hafði næstum alla fjölskylduna fyrir augunum. Afskap-
lega notaleg tilfinning, fannst henni.
Katrín snerist á hæli og gekk út úr herberginu. Við
stofudyrnar frammi á ganginum nam hún staðar og lauk
hurðinni varlega upp.
Raggi, sem ekið hafði henni til Lágeyrar daginn áður,
stejnsvaf þar inni.
2. KAFLI
GULLFALLEGT, BLESSAÐ BARN
Katrín lokaði hurðinni hljóðlega og sneri sér við. í sömu
andrá lukust dymar gegnt henni upp, og hún stóð and-
spænis ungum, dökkhærðum manni.
Yngri bróðirinn, hugsaði Katrín, því að maður sá er á
móti henni stóð, var ótrúlega líkur Skúla þeim, sem hún
hafði áður séð. Auk þess var henni ekki kunnugt um, að
öðrum væri til að dreifa þar á heimilinu en þeim bræðr-
um. Örstutta stund stóðu þau grafkyrr í sömu sporum og
virtu hvort annað fyrir sér. Hann varð fyrri til máls:
„Nei, hvert í logandi. Lítur þá kennslukonan svona út.“
Það var glettnisblik í brúnum augum hans, þegar hann
virti Katrínu fyrir sér, feimnislaust, eftir því sem bezt var
séð.
Katrín leit snöggt, nær því ósjálfrátt á hann, eins og
hún vildi lesa úr svip hans, hvað hann meinti með
„svona“. Af svip hans varð ekkert ráðið í þeim efnum,
svo að hún spurði sakleysislega:
„Hefur þú eitthvað við það að athuga?“
Henni til gamans roðnaði pilturinn og brosti vandræða-
lega. En svo tók hann sig óðar á og hristi dökkt höfuðið
stríðnislega.
„Nei, annað hvort væri nú,“ flýtti hann sér að segja.
„Ég átti aðeins við, að þú værir ekki ýkja gömul, alls ekki
nógu gömul til að hafa kennararéttindi, eftir útliti þínu
að dæma,“ lauk hann við útskýringu sína hlæjandi.
Katrín gretti sig og varð á að hlæja um leið, svo að út-
koman varð miklu fremur fallegt bros heldur en afmynd-
irn á andliti hennar. Það fannst að minnsta kosti unga
manninum, sem gegnt henni stóð.
„Það hef ég nú samt, skaltu vita,“ sagði Katrín og von-
aði, að Raggi væri ekki vaknaður til þess að skemmta sér
yfir þessum orðaskiptum. Bláu augun hennar htu rann-
sakandi á piltinn. Síðan sagði hún yfirlætislega:
„Ég dreg mjög í efa, að þinn aldur sé hærri en mín
tuttugu ár. Mér sýnist á útliti þínu... .“
„Blessuð, segðu það ekki, ekki þín vegna,“ tók við-
ræðumaður hennar fram í fyrir henni stríðnislega. Hann
rétti úr sér og sagði:
„Hér stendur maður heilu ári eldri en þú.“
„Það var þá líka,“ sagði Katrín og steig nokkur spor í
áttina til eldhússins.
„Jæja, ég er að minnsta kosti feginn,“ tautaði ungi
maðurinn og hélt fáein spor í humátt á eftir henni. En
skyndilega nam hann staðar og gaf frá sér undrunar-
stunu.
Katrín sneri sér við, svo að aftur stóðu þau grafkyrr í
sömu sporum og störðu hvort á annað. Nú með undrunar-
svip á andlitum sínum. Katrín, af því að hún skildi ekki,
hvers vegna hann var svona hissa.
„Hér stöndum við og þvöðrum um aldur okkar án þess
að hafa fyrir því að heilsast,11 sagði hann og skellti upp úr.
„Hefur þú vitað nokkuð fíflslegra?“ spurði hann á milli
hláturhviðanna.
Heima er bezt 413