Heima er bezt - 01.08.1974, Blaðsíða 14

Sighvatur til Jóns:
„Höfða í Dýrafirði 13/6 1873.
Háttvirti elskulegi vin:
Drottinn gefi yður langa og góða lífdaga.
Af því eg er orðinn hreint hlessa á því, að eg hef
ekki séð frá yður línu núna nærri árlangt, til svars upp
á bréf sem eg hripaði yður, og sendi með Jóni Magnús-
syni verzlunarmanni frá Clausen í fyrra sumar og bað
hann fyrir að afhenda yður, þá verð eg nú aðeins að
gjöra fyrirspurn til yðar, hvort þér hafið ekki fengið
það bréf. Þar fór eg fram á hvort eg mundi ekki fá
með yðar mestverða tilstyrk, að skrifa af mér félags-
gjaldið, og bauð einnig félaginu handrit mín til eignar
eftir minn dag, fyrir ársbækurnar smám saman ef það
heldur vildi, eða fá að afskrifta tiltekin arkafjölda á
ári.
Eg er nýbyrjaður á að semja skýringar yfir forn ör-
nefni í Gísla sögu Súrssonar, en sá stóri galli er á, að eg
er sögulaus. Eins verð eg að hætta um stund við örnefn-
in í sögu Þorgeirs og Þormóðs, því eg hef ekki nema
skrifaða skræðu og defekt.
Enis og þér sjáið, þá flutti eg mig hingað í Dýrafjörð
nú í vor og megið þér því skrifa mig á Höfða.
Mikið væri gott að fá frá yður línu, frá Alþingi, ef
Guð lofar yður að lifa, og ofurlítið ágrip um leið af
því sem þá yrði mest í nýmælum, og eins hvernig þér
vilduð að menn höguðu sér. Eg skal reyna hvað eg get
að innprenta mönnum hér ófalskan anda, þó það máske
muni litlu, en áhugi manna er þó sannarlega að vakna,
þó ekki muni meir áfram en komið er. Við verðum,
eins og þér hafið svo iðulega brýnt fyrir mönnum, að
vera þolinmóðir og staðfastir sem allt ríður á. Eg hef
verið hér á tveim fundasamkomum og reynt að leið-
beina mönnum í aðalmálum vorum og hefur verið
gjörður að því góður rómur. En úr öllum óþarfa æsingi
vil eg draga. Einasta að hafa staðfasta einurð og óbil-
andi þrek og lofa þeim aðeins að neyta ofurvalds en
játa ekkert sem skerðir þjóðréttindi vor.
Forlátið flughastið og verið ætíð falinn algóðum
Guði, sem leiði yður og styrki í öllum þrautum.
Með vinsemd og kærri kveðju.
S. Gr. Borgfirðingur,
áður á Klúku í Bjarnarfirði“.
Síðasta bréfið í safni Jóns til Sighvats er svohljóðandi:
„Reykjavík, 27. júlí 1873.
Háttvirti kæri vin:
Það var mér mjög kært að fá bréf yðar seinasta og
vita hvar þér eruð niðurkominn. Það (er) líka hægt að
ná til yðar núna annað hvort gegnum Gram# eða gegn-
* Gram var kaupmaður á Þingeyri.
um Ásgeir á Isafirði. Ég sendi yður nú til Ásgeirs sög-
urnar, sem þér nefnið, en þegar þér farið í örnefnin, þá
verðið þér líka að taka það sem kemur fyrir í Landnámu,
Sturlungu og víðar, og eins verðið þér að gá að þeim
örnefnum, sem eru einkennilega forn, þó þau komi ekki
fyrir í sögunum. Getið þér ekki fundið það út hvaða
lækur það er, sem nefndur er í Landnámu á Ingjalds-
sandi og kallaður Ósómi? Er hann með því nafni enn?
Ég skal sjá um það, að þér fáið tillag yðar fyrir hand-
rit, og eins hef ég ekkert á móti, að þér getið fengið
borgun fyrir afskriftir eða handrit sem félagið fær frá
yður, reiknuð t. d. í arkatali. En það hefir sín takmörk
að því leyti, að við getum ekki borgað mikið á árt
hverju, og um það yrðum við að semja, hvað mikið þér
tækið fyrir örk af afskrift yðar og þess háttar. Ég gjöri
ráð fyrir að 20—30 rd. á ári mundi mega takast að út-
vega yður.
Það sem þér segið um stefnu yðar í okkar málum líst
mér vel á. Nú er það helst Bókmenntafélagið og Þjóð-
vinafélagið sem mest kemur fram. Ég skal bráðum
senda yður skýrslu Þjóðvinafélagsins og reikning.
Með kærum kveðjum,
yðar einlægur skuldbundinn vin,
Jón Sigurðsson“.
Keflavík, í júlí og ágúst 1974.
Eftir hátíðar
Framhald af bls. 261 -----------------------------
vera ljóst, að meinsemd verður ekki læknuð án sársauka,
og vandinn ekki leystur án fórna. En þar strandar.
Enginn einstaklingur eða stétt vill taka byrðarnar á sig,
heldur vísa á náungann. Og þegar til framkvæmdanna
kemur hefst upp metingurinn, um að þessi sleppi léttar
en hinn. Tortryggni og öfund eiga alltof ríkan þátt í
hugum manna.
Þetta er meinsemd nútímans, sem því miður er alltof
mikið dekrað við. I stað þess að leitast við að uppræta
hana, er henni hjúkrað og hún alin á baráttu milli starfs-
hópa og stétta, þar sem fæstir beina sýn út yfir hin
þrengstu mörk. Þetta er að vísu ekki sérkenni vort ís-
lendinga. En vér höfum sérstöðu umfram aðrar þjóðir
og það er fámenni vort. Raunar erum vér allir ein
fjölskylda, sem þegar öllu er á botninn hvolft hefir öll
sömu hagsmuna að gæta, ef vel á að fara. I einhuga fjöl-
skyldu vinna allir saman. Ef sá einhugur, sem drottn-
aði meðal vor hátíðadagana gæti kennt oss þenna sann-
leika, og fengið oss til að lifa eftir honum mundi það
skapa stærri tímamót í sögu vorri en bæði hringvegur
og landgræðsla.
St. Std.
278 Heima er bezt