Heima er bezt - 01.08.1974, Blaðsíða 31

Hún hafði litið niður á ljós föt sín og hrist stuttklippt
höfuðið.
„Það er ekki hægt. Við yrðum öll grænflekkótt.“
„Og skítt með það.“ Hann hafði látið sig falla niður í
grænan svörðinn.
„Nú skal ég halda á þér,“ hafði hann boðið, en Bima
hafði ekki verið á sama máli. Hún hafði hörfað undan
útréttum örmum hans, og hann hafði þótzt kenna ótta-
bliks í augum hennar.
„Ekki, láttu ekki svona, Skúli. Við skulum koma heim.“
Hann hafði horft í augu hennar og reynt að grafast
fyrir um ótta hennar, en orðið engu nær. Aðeins eitt hafði
staðið skýrt fyrir hugsjónum hans: Hann var orðinn leið-
ur á þessu vinarhlutverki, vildi vita, hvar hann stóð.
„Ætlarðu ekki einu sinni að kyssa mig fyrst?“ hafði
hann spurt vondaufur.
„Ég skal kyssa þig á eftir."
Honum hafði mjög gramizt, hve mjög hún reyndi sífellt
að forðast hann, og því sagt háðskur:
„Þú meinar, að ég má kyssa þig, þegar við komum heim.
Mikið ertu elskuleg. Verður það kinnin eða ennið að
þessu sinni?“
Birna hafði litið fast á hann:
„Ef þú hefur yfir einhverju að kvarta yfir félagskap
okkar, er hægur vandi fyrir þig að leita eftir annarri, sem
þér fellur betur. Ekki er ég að halda í þig,“ hafði hún sagt
hæglátlega. Síðan hafði hún snúið sér frá honum með
hægð og haldið heim á leið. Hann hafði setið grafkyrr í
grasinu og hroft á hana fjarlægjast hægum, jöfnum skref-
um, eins og málið væri útrætt af hennar hálfu. í fyrstu
hafði hann verið gripinn ráðþrota reiði, en svo hafði hann
gert sér ljóst, að henni gat ekki verið alvara. Hún gat
ekki gengið svona frá honum, eins og það skipti hana
engu máli. Hann hafði aðeins sært hana með ósmekkleg-
um orðum, hana, sem hann elskaði þó svo heitt.
Reiðin hafði vikið burt úr huga hans fyrir ástúð og
blíðu. Hann hafði tekið sprettinn á eftir henni.
„Birna, hlustaðu á mig, elskan,“ hafði hann hrópað, án
þess að hún sinnti því. En líka án þess að reyna að komast
burt frá honum. Hún vissi ofurvel, að hún gat ekki þreytt
kapphlaup við hann. Og áður en varði hafði hann líka haft
hendurnar á öxlum hennar og snúið henni að sér. Þá hafði
hann séð, að augu hennar flutu í tárum, þessi gráu, órann-
sakanlegu augu. Hann hafði aðeins sagt eitt orð, um leið
og hann hafði faðmað hana að sér: „Fyrirgefðu.“
Hann hafði fengið yndislegasta svar, sem hann þekkti:
Mjúka arma þétt um hálsinn. En hann hafði heyrt, að hún
grét lágt við brjóst hans, og það hafði fyllt hann óróleika.
Varla gat verið, að grátur hennar stafaði af orðum hans.
Sú hugsun kom upp hjá honum eins og stundum áður,
að eitthvað í fortíð hennar ætti sök á fráfælni hennar við
karlmenn. Atvik, sem hún bæri ein. Það hefði sett mark
sitt á gráu augun hennar og svipmót allt. Á bak við hina
alvörugefnu hulu væri hún blíð, viðkvæm og fíngerð.
Honum fannst hann oft hafa skynjað þessa eiginleika
hennar, og ef til vill voru það einmitt þeir, sem drógu
hann að henni, sem vöktu ást hans til hennar, nógu heita
til þess að vera aðeins vinur, fyrst hann mátti ekki vera
annað.
En þar sem hann hafði staðið með Bimu í fanginu og
gælt við hana, hafði hann vitað, að nú krefðist hann meira
en að vera vinur hennar. Nú krefðist hann hennar
sjálfrar.
„Hvað amar að stúlkunni minni?“ Honum hafði fundizt
Birna hálfhrökkva við.
„Ekki neitt umtalsvert.“
Hann hafði brugðið fingrunum undir höku hennar, svo
að hún varð að horfa framan í hann.
„Það grætur enginn af engu,“ hafði hann mótmælt,
alvarlegur í bragði.
Tárin voru þornuð af hvörmum hennar, og augu henn-
ar sýndust skýrari en ella, en jafndularfull og fyrr.
„Það var ekkert iuntalsvert,“ hafði hún endurtekið
þrákelknislega.
„Þú átt við, að ég megi ekki taka þátt í því, sem þjakar
hug þinn,“ hafði hann sagt, dálítið særður. „En skilurðu
ekki, ástin mín, að enginn maður getur til lengdar verið
aðeins vinur þeirrar stúlku, sem hann elskar?“
Hún hafði snúið andlitinu snöggt frá honum, svo að
hann gat ekki séð framan í hana.
„Ég vissi ekki... . “ hafði hún hvíslað án þess að líta
framan í hann eða ljúka setningunni.
„Að ég elska þig? Jæja, þá veiztu það núna.“ Hann
hafði snúið henni að sér, svo að hann gæti séð augu
hennar.
„Ætlar þú ekkert að segja? Þykir þér, þykir þér ekkert
vænt um mig?“
Hún hafði rétt út aðra höndina og rennt henni gegnum
hár hans.
„Þú ert yndislegasti maður, sem ég þekki,“ hafði hún
sagt lágt.
Hann hafði staðið á öndinni af geðshræringu.
„En þú elskar mig ekki nóg til að giftast mér?“
Hún hafði hvorki svarað þessari spumingu játandi eða
neitandi. Aðeins smokrað sér undan henni með því að
höfða til hans eigin tilfinninga.
„Elskar þú mig nóg til þess að láta þessa spumingu
liggja í þagnargildi, þar til við sjáumst næst? Þetta kom
svo óvænt, að ég er tæplega búin að átta mig enn.“
„Auðvitað, elskan mín. Ef þér finnst það betra,“ hafði
hann samþykkt fúslega. Hann hafði gert ráð fyrir, að eitt-
hvað viðvíkjandi fortíð hennar ylli þessari bón hennar,
eitthvað, sem hún þyrfti að gera upp við sig, áður en hún
veitti honum fullkomið svar. í rauninni hafði honum
fundizt, að hún væri þegar búin að játast honum, þegar
hún hafði samþykkt hálfhikandi uppástungu hans að
setjast í faðm hans í grasinu. Og enn styrktist það álit
hans, þegar hann fékk í fyrsta sinn að kyssa hana að vild.
Jafnvel hendur hans fengu óáreittar að kynna sér nakin
brjóst hennar.
Það hafði verið hamingjusamur maður, sem lagzt hafði
til hvíldar þennan morgun, alltof sæll í ást sinni til þess
að geta farið að sofa. Samt hafði hann gert það vegna
Heima er bezt 295