Heima er bezt - 01.08.1974, Blaðsíða 16

Norðurströnd Loðmundarfjarðar, þar sem eru bceirnir Nes-
hjáleiga og Nes. Myndin er tekin frá Skálanesi í Seyðisfirði.
um einhverja selategund að ræða, sem skriðið hefði
um nóttina upp á klappirnar, greip hann járnkarl með
sér. Ekki var með öllu ómögulegt, að hann gæti ltom-
izt í svo gott færi við selinn, að honum gæti tekizt að
rota hann með járnkarlinum.
III.
Þegar Arni kom þar á sjávarbakkann, sem greinilega
var hægt að sjá niður á klappirnar, nam hann staðar.
Þama var hún. Satt var það, stór var hún! Hún var hátt
uppi á klöppunum. Hún hafði auðsjáanlega komið
þangað, þegar hásjávað var, en nú var lágsjávað, því að
það var næstum háf jara.
Árni færði sig nær skepnunni, þokaði sér ofurhægt
neðar á klappirnar. Þegar hann átti skamman spöl farinn
þangað, sem hann mundi geta náð til skepnunnar með
járnkarlinum, fór hún að skima kringum sig. Svo hóf
hún sig upp að framan. Þá sá Arni, að þetta var risavaxin
skepna og að ekki gæti komið til mála að hægt væri að
bana henni með járnkarlinum. Hér þurfti að koma til
skjalanna verulega gott skotvopn, en það hafði Árni
ekki. Kom honum þá til hugar, að nágrannar sínir á
næsta bæ, Nesi, ættu góða byssu.
Fleygir Árni nú járnkarlinum frá sér og tekur á rás
inneftir í áttina að Nesi, en þangað er stutt bæjarleið
frá Neshjáleigu.
Þegar Árni kemur að Nesi, standa karlmenn þar við
slátt. Árni snýr sér þegar í stað til bóndans, Stefáns
Þorsteinssonar, og segir honum frá þessari ókennilegu
risaskepnu, sem hafi tekið sér bólfestu á klöppunum
við Neshjáleigu. Reyndi hann að lýsa henni sem ljósast
fyrir honum.
J ,
Þegar Stefán hefur heyrt lýsingu Ama á skepnunni,
er hann alls ekki viss um, hvað hann eigi að halda um
hana, hvaða dýr sé um að ræða. Hér var auðsjáanlega
um sjaldgæft dýr að ræða, því að Árna var vel kunnugt
um það, hvernig öll algeng veiðidýr við strendur lands-
ins líta út.
Stefán leggur frá sér orfið og svo ganga þeir, hann
og Árni, heim á leið að Nesbænum. Leið þeirra liggur
hjá vinnumanni Stefáns, sem Hallgrímur Árnason heitir,
frá Eyri í Fáskrúðsfirði. Stefán biður hann að ganga
heim með þeim. Einnig hann hættir nú slættinum og
leggur orfið frá sér, því að hann sagði síðar, að sér
hefði virst þeir bændurnir svo alvarlegir, að eitthvað
alvarlegt hefði komið fyrir. En svo segja þeir honum
frá málavöxtum. Ræða þeir nú þremenningarnir málið
á leiðinni heim. Ganga þeir til skemmu, sem stóð i
hlaðinu á Nesi. Varð þeim fyrst fyrir að hefjast handa
um að hvetja sjóhnífa og hvalskurðarsveðju frá hval-
veiðistöðinni, sem eitt sinn var á Fögrueyri við Fá-
skrúðsfjörð. Segir Stefán, að þeir hafi farið dult með
þessar brýnslu-athafnir sínar og veiði-áætlun, af ótta
við, að kvenfólkinu kynni að finnast sem þeir væru að
leggja út í tvísýna orustu, þar sem hér væri við ókenni-
legt dýr að eiga, sem gæti verið stór hættulegt.
Hallgrímur átti ágæta framhlaðningsbyssu, og var
auk þess viðurkenndur snjall skotmaður. Hleður hann
nú byssu sína með óvenju kraftmiklu skoti. Fyrir fram-
an skotið í byssunni var svo látinn járnteinn („tolli“ úr
bátsræði), sem yddur er í annan endann og er oddur-
inn að sjálfsögðu látinn snúa fram byssuhlaupið.
Þannig vopnaðir héldu svo þremenningarnir af stað
út að Neshjáleigu. Fóru þeir greitt yfir, því að bæði var
í þeim öllum veiðihugur og forvitni.
Þegar þeir komu svo nálægt klöppunum, að sjá mátti
dýrið, sagðist Stefán ekki hafa þurft lengur vitnanna
við. Það var ekki um að villast, að þetta var rostungur.
Bezta einkennið voru hinar geysistóru tvær vígtennur*
sem hann hafði í efri skoltinum.
IV.
Þremenningarnir hægðu á sér. Gengu þeir mjög hægt
niður klappirnar. Rostungurinn var í fyrstu rólegur.
En þegar þeir komu í, á að gizka 10 faðma fjarlægð frá
þessum risa úr norðurhöfum, tók hann að ókyrrast.
Litlum, tindrandi augum var nú beint að þeim. En svo
fór risinn að snúa hausnum oftar og oftar að vognum,
sem skarst þar stutt frá inn í klöppina, sem hann var
staddur á. En eins og ég gat um áður, var lágsjávað,
svo að honum hefur sennilega hrosið hugur við því að
steypa sér niður af klöppinni í sjóinn.
Skyndilega hóf rostungurinn sig upp að framan,
hreyfði hausinn upp og niður, en færði jafnframt fram-
hreifana undir sig. Hann var, sannast að segja, hrikalega
tignarlegur, þar sem hann gnæfði þarna yfir klappimar.
Nú námu þremenningarnir staðar og Stefán hvíslaði að
Hallgrími, að hann skyldi láta skotið ríða af. Stefán og
Árni voru viðbúnir að ráðast á dýrið með vopnum sín-
um, ef skotið hjá Hallgrími mistækist.
Hallgrímur var rólyndur og öruggur maður, sem
280 Hetma er bezt