Heima er bezt - 01.11.1984, Blaðsíða 7

„Einar H. Kvaran áleit að þessar sýnir væru fjarsýni, en
aldrei gat ég fallist á það.“
(Skyggna konan, bls. 29).
Þegar menn dreymir huldufólk er atburðarásin oft mjög
skýr og eftirminnileg, líkari því að um vökureynslu sé að
ræða en venjulegan draum, enda kalla menn slíka drauma
oft draumleiðslur, og finnst stundum eins og þeir hafi farið
þetta og þetta í eigin líkama, og þykjast jafnvel sjá þess
greinileg merki, svo sem á snjóugum eða moldugum skóm.
Þetta er t.d. mjög algeng reynsla þegar menn dreymir að
þeir séu sóttir í híbýli huldufólks, til að hjálpa huldukonum
að fæða. Sjást þá líka stundum blóðblettir á fötum og
tækjum ljósmæðra, er fara í slíkar leiðsluferðir.
Skoðanir manna á eðli drauma eru þó ekki síður marg-
víslegar, og liggur nærri að þar hafi hver fræðimaður sina
eigin kenningu. Helgi Pjeturss taldi drauma ótvírætt vitni
um fjarsamband við fólk á öðrum jarðstjörnum, og út frá
þvi er svo sprottin kenning Nýalssinna um tilveru huldu-
fólksins og hulduheimsins, sem um var getið í upphafi
greinarinnar.
SKOÐANIR DULSPEKINGA
í þessu sambandi er fróðlegt að kynnast skoðunum
hinna svonefndu „dulspekinga“ á slíkum fyrirbærum, en
þær hafa á síðari tímum verið túlkaðar af „guðspekingum“
(félögum í Guðspekifélaginu eða Heimssambandi þeirra),
svo sem C.W. Leadbeater. Verður hér stuðst við rit hans
„Æðri heimar I. Geðheimar“, sem Sigurður Kr. Pétursson
þýddi um 1920 (2. útg. 1975).
Bók þessi er aðallega lýsing á framlífsheiminum, sem
menn hverfa til eftir líkamsdauðann, og guðspekingar kalla
„Geðheim“, og íbúum þess heims, sem eru ærið margvís-
legir skv. henni. M.a. er þar að finna alls konar „náttúru-
anda“, og þar á meðal flokka dulspekingar huldufólkið.
Heim þennan telja þeir vera efniskenndan, ekki síður en
okkar heim, og þá að sjálfsögðu íbúana líka, en efnið er í
öðru ástandi en við þekkjum, og þessvegna ósýnilegt og
óáþreifanlegt flestum. Sumir partar þessa dulheims skarast
hins vegar við okkar heim, þannig að landslag og aðrar
aðstæður þar geta verið nær alveg eins og í okkar veröld.
Hins vegar er skynjun manna á ýmsan hátt ólík í þessum
heimi. Menn sjá jafnvel í gegnum holt og hæðir, í raun-
verulegri merkingu, eins og stundum kemur fyrir skyggnt
fólk hér á jörð. Menn sjá ekki einungis yfirborð fastra
hluta, heldur bakhlið þeirra, og það efni sem í þeim er.
Kannske má líkja þessu við að hinir föstu hlutir þessa
heims væru allir úr gegnsæum efnum eins og plasti eða
gleri.
í þessum framlífsheimi eru margs konar lífverur og líf-
gervi. í fyrsta lagi er þar fjöldi af fólki sem enn er á lífi
„hérna megin“, þ.e.a.s. sofandifólki. því draumar okkar eru
ekki annað en sú lífsreynsla, er við verðum fyrir í þessum
heimi. í öðru lagi eru þar nýlega dauðir menn, sem dveljast
þar mismunandi lengi, áður en þeir flytjast til annarra
staða. í þriðja lagi eru þar ýmsar gerðir af þessum svoköll-
uðu náttúruöndum, en það eru vitsmunaverur, sem tilheyra
öðrum þróunarbrautum en við mannfólkið. Þeim er oft
skipt í flokka eftir bústöðum sinum, svo sem jarðanda,
vatnsanda, loftanda, eldanda o.s.frv.
Höfundur segir þá vera mjög sundurleitan veruflokk, og
myndi þurfa sérstaka bók til að lýsa öllum þeirra afbrigð-
um, en þó hafa þeir viss sameiginleg einkenni.
Þeir geta farið allra sinna ferða í hinum föstu efnum og
haft þar híbýli sín, eins og við getum farið um vatn eða loft,
enda hafa þeir ekki líkama úr jarðneskum efnum, að öllum
jafnaði.
„Það má með sanni segja, að náttúruandar geti brugðið
sér í allra kvikinda líki. Þó er allur fjöldi þeirra að einhverju
leyti í mannsmynd að jafnaði. Þeir eru þó flestir nokkuð
minni vexti en fulltíða maður. Þeir eru venjulega ekki sýni-
legir líkamlegum augum, en þeim er innan handar að gera
sig sýnilega, og geta birtst óskyggnum mönnum hvenær sem
þeim býður svo við að horfa, og orðið þá meira að segja
áþreifanlegir.“
(Æðri heimar I. Geðheimar, bls. 88).
„Náttúru-andar greinast í geysimarga flokka og tegundir.
Hinir ýmsu einstaklingar einnar og sömu tegundar, geta
verið ærið mismunandi að vitsmunum og kostum, að sínu
leyti eins og vér mennirnir. En allur þorri náttúruanda
reynir að forðast menn. Þeim fellur illa hin sífellda ókyrrð,
sem fylgir mönnum í geðheimum, og hafa megnan ýmigust
á lifnaðarháttum manna og óhreinindum. Þeim finnst allt
þetta trufla sig, og gera sér gramt í geði.“
(Sama rit, bls. 88-89).
Þó telur höfundur þess allmörg dæmi, að náttúruandar
hafi gerst einlægir vinir manna, og veitt þeim margvíslega
aðstoð og hjálp, eins og sjá megi af huldufólkssögum ým-
issa þjóða.
En höfundur telur að sögur af álfum og huldufólki, og
líklega af fleiri vættategundum, eigi rætur að rekja til nátt-
úruandanna og aðgerða þeirra, sem leggi nokkra stund á að
villa um fyrir mönnum og framkalla hjá þeim alls konar
sjónhverfingar, láta þá sjá t.d. hús eða bæi þar sem engin
byggð sé, o.s.frv.
„Og stundum er þetta þá meira en augnabliks missýn-
ing ... hann þykist þá sjá hina furðulegustu hluti og lenda í
hinum kynlegustu ævintýrum, sem eru þá vitanlega ekki
annað en ímyndun ein, af völdum náttúruandanna. Og ef
til vill veit hann ekki fyrri til, en hinar glæsilegustu hallir,
sem hann hefur þózt vera kominn í, eru horfnar allt í einu,
og hann er í sama eyðidalnum eða flatneskjunni, sem hann
var á, áður en hann sá þessar kynjasýnir.“
(Sama rit, bls. 123).
Svo er að skilja sem þetta geti verið skemmtun eða
dægrastytting náttúruandanna.
Höfundur telur náttúruandana ekki gædda neinum
„innra manni“, og því geti þeir ekki endurholdgast eins og
Heimaerbezt 327