Heima er bezt - 01.11.1984, Blaðsíða 31

eintóm vitleysa úr sér. Svo héldu þær stöllur af stað. En
þegar hesturinn sá að þær bjuggust til að fara, vafði hann
makkanum utan um mömmu og hneggjaði svo sárt og
átakanlega að henni fannst það smjúga í gegnum merg og
bein.
Þegar heim kom sagðist hún hafa farið að hugsa meira
um þetta. Kom henni þá loks í hug rétta skýringin. Stefán
fóstri hennar hafði auðvitað orðið að selja allar skepnur
sínar áður en hann fór til Ameríku, og þar á meðal var
rauður hestur, gæðingur mikill og eftirlæti allra á heimil-
inu, en svo þægur að hvert barn réði við hann, og gat náð
honum hvar sem var. Fóstri mömmu lofaði henni oft að
fara á bak Rauð, og þar sem mamma var, eins og ég hef sagt,
mikill dýravinur, þá gældi hún mjög við hann, enda kom
hann allsstaðar til hennar, hvar sem hann sá hana. Fóstra
mömmu, þótt harðlynd væri hafði líka gaman af að sjá
vináttu barnsins og hestsins og lofaði mömmu oft að gefa
honum brauðbita og jafnvel sykurmola. Þessi hestur var
auðvitað seldur eins og annað, er Ameríkuförin var ákveð-
in. Var Rauður seldur manni er var nýfluttur í sveitina, með
því skilyrði að nýi eigandinn mætti nota hann um sumarið,
en fara mjög vel með hann þvi hann væri vanur góðu atlæti,
og fella hann svo um haustið. Lofaði kaupandinn því statt
og stöðugt, enda mun Rauður hafa verið seldur á mjög lágu
verði.
Þegar frá leið, fór mömmu að gruna að þetta hefði verið
„blessaður gamli Rauður“, eins og hún sagði alltaf er hún
minntist á hestinn. Fór hún þá að spyrjast fyrir um hestinn,
og hvort eigandinn hefði kannski svikið gefin loforð. Komst
hún þá að því, að eigandinn hafði svikið öll sín loforð, alltaf
átt hestinn og farið mjög illa með hann eins og allar
skepnur. Bað mamma þá mann sinn að kaupa hestinn, ef
hægt væri og ætlaði Friðrik að gjöra það, en það var oft
seint. Hesturinn hafði þá fyrir skömmu fundist dauður út í
haga.
Man ég að mamma sagði, að harmsaga hestsins hefði
fengið mjög á sig og eins það, að hún skyldi ekki þekkja
þennan trygglynda, kæra, mállausa vin sinn, en það hefði
reyndar ekki verið von, svo óþekkjanlegur sem hann var, og
eins að hún hefði alls ekki trúað því að eigandinn hefði
svikið loforðið, sem hann gaf.
Segi menn svo, að þetta séu skynlausar skepnur, sem
svona eru minnugar og tryggar.
Mun þá mál til komið að ég fari loks að segja dýrasöguna,
sem er um hest, er sýndi svo mikla vitsmuni og tryggð að
fágætt má telja. En sagan er svona:
Elsti bróðir mömmu var þá giftur og bjó í Vesturárdal,
sem er einn af dölunum sem ganga inn úr Vopnafirði að
norðanverðu. Nokkrum árum eftir að mamma giftist fyrri
manni sínum tók hún sér ferð á hendur að sumarlagi rétt
fyrir sláttinn til að finna þennan bróður sinn. Grannkona
hennar og vinkona fór með henni, því hún átti lika skyld-
fólk þar norður í sveitinni.
Þær gistu svo hjá skyldfólki sínu um nóttina, en síðla dags
daginn þar á eftir héldu þar svo heimleiðis. Þann dag var
yndislegt veður. Á leiðinni þurftu þær að fara yfir lágan
lyngi og kjarri vaxinn háls. Þegar þær voru komnar ofan af
hálsinum kom þeim saman um að fara af baki, því þær voru
auðvitað riðandi, og lofa hestunum að grípa niður en setjast
sjálfar og njóta sólskinsins og blíðunnar dálitla stund. Þetta
gjöra þær.
Að lítilli stundu liðinni sjá þær hrossahóp þar alllangt í
burtu. Hrossin voru öll á beit en að örstuttri stundu liðinni
sjá þær að einn hesturinn tekur sig útúr hópnum og stefnir
rakleitt til þeirra. Hann fer strax til mömmu, nuggar sér upp
við hana, stingur snoppunni í handarkrika hennar, og sýnir
henni öll þau vinahót, sem mállaus dýr geta frekast auð-
sýnt. Við hinni konunni leit hann ekki. Hesturinn var
rauður á lit, mjög magur svo segja mátti að telja mætti í
honum hvert rif. Ekki var hann genginn úr hárum þótt
orðið væri svona áliðið sumars, hárið hékk í sneplum hér og
þar og hvítir blettir víða um allan skrokkinn. Svipurinn
mjög eymdarlegur, og að öllu leyti bar hann merki skorts og
illrar meðferðar. Mamma — sem var mjög mikill dýravin-
ur, sagðist hafa gælt mjög mikið við hestinn, þótt hún skildi
ekkert í þessum vinalátum, en henni fannst samt eitthvað
kunnuglegt við hann, þótt hún hinsvegar áliti að það væri
f '
Ml W
Heimaerbezt 351