Heima er bezt - 01.11.1984, Blaðsíða 35

irinn opnar dyrnar inn á lækninga-
stofuna, bíð ég þá ekki boðanna og
ætla að ryðjast inn, en læknirinn
stöðvar mig í dyrunum og spyr heldur
höstuglega, að mér finnst, hvort ég sé
fyrstur. Ég segi honum að svo sé víst
ekki. Segir hann mér þá að ég skuli
bíða, þar til röðin komi að mér. Finnst
mér hann heldur stuttur í spuna. Snýr
hann sér síðan að fólkinu og biður
þann sem fyrstur sé að gjöra svo vel.
Ég fer aftur á móti til frænku minnar
og bið hana að láta mig vita, þegar
röðin komi að mér.
Loksins kemur að því að ég fer inn
á lækningastofuna og Helgi fer að
skoða mig. Spyr síðan með nokkrum
þjósti, því ég hefði ekki komið fyrr. Ég
segi honum að ég hafi komið með
fyrstu ferð sem orðið hafi frá Greni-
vík, eftir að ég fór að finna til. Helga
gengur vel að ná smergelinu, en hann
segir að augað sé mjög illa farið og ég
verði að vera undir sinni umsjá í
nokkra daga. Ég gekk svo til hans í
þrjá daga og líkaði betur við hann
eftir þvi sem ég kynntist honum
meira. Þegar ég fór lét hann mig hafa
áburð til að bera í augað og sagði að
ég yrði jafn góður i auganu, sem og
reyndist verða.
Innskot um síðari
augnlækningar
Þegar ég er að pára þetta dettur mér í
hug önnur saga, sem gerðist miklu
seinna. Það var sumarið 1951 að
Steinþór Egilsson frændi minn og
vinur kemur til mín og spyr mig, hvort
ég vilji koma með sér austur í
Kringluvatn að draga fyrir silung. Ég
var undireins til í það. Lögðum við
svo af stað eftir hádegi á laugardegi.
Við komum við á Ytra-Holti og tók-
um Karl Jóhann, bónda þar, með
okkur. Ókum svo beina leið að Kast-
Hvammi í Laxárdal, en þar átti
Steinþór vinum að mæta. Við fengum
þarna bát og fyrirdráttarnet og dróg-
um fyrir alla nóttina, og fiskuðum
mjög vel.
Áður en við fórum af stað á laug-
ardeginum hafði ég verið að draga
eitthvað á smergelhjóli. Hafði ég eng-
ar augnhlífar sem var þó sjaldgæft við
þetta, eftir það sem kom fyrir mig á
Grenivík forðum. Mér fannst þá
hálfpartinn eitthvað fara upp í augað
á mér, en eftir nokkra stund fann ég
ekkert fyrir því, og hugsaði svo ekkert
meira um það.
Þegar við erum að draga fyrir um
nóttina fer ég að finna til i auganu.
Smá versnar þetta og á heimleiðinni
er ég orðinn svo slæmur, að ég bið
Steinþór að taka við að aka bílnum.
Á mánudagsmorgninum, sem var
frídagur verslunarmanna, ákveð ég að
fara til Akureyrar og hitta lækni.
Þegar þangað kemur kemst ég að því
að Helgi Skúlason augnlæknir er ekki
í bænum, er í lækningaferð einhvers-
staðar úti á landi.
Engir læknar höfðu opnar lækn-
ingastofur þennan dag, nema einn
vaktmaður. Var það sá ágæti maður
og læknir Ólafur Sigurðsson. Fór ég
til hans og sagði honum mínar farir
ekki sléttar. Fór hann að athuga aug-
að í mér með stækkunargleri og sá
strax smergelið, sem hann sagði að
hefði brennt sig fast á sjáaldrið.
Sprautaði Ólafur nú einhverju deyfi-
efni á augað og fór svo að reyna að ná
smergelögninni af sjáaldrinu með
samskonar áhaldi og Árni læknir
hafði notað mörgum árum áður. Hér
fór alveg eins og á Grenivík forðum,
Ólafur náði smergelögninni ekki,
hvernig sem hann reyndi. Síðast sest
hann á stól og segir:
„Ég gefst upp við þetta, ég verð að
senda þig til Reykjavíkur það verður
flogið núna kl. eitt.“
Ja, nú leist mér ekki á blikuna. Ég
var algjörlega ókunnugur í Reykjavík,
þekkti þar engan, sem ég gat snúið
mér til, og vissi af fyrri reynslu að ég
yrði algjörlega blindur og hjálparvana
eftir þessa meðferð. Ég kom í fljótu
bragði ekki auga á neinn sem gæti
farið mér mér í hasti. Konan mín var
nýkomin heim af Kristneshæli. Hafði
hún gengist undir mikla skurðaðgerð
á sjúkrahúsinu á Akureyri, svo-
nefnda höggningu, og mátti því ekk-
ert á sig reyna.
Eitthvað af þessu sagði ég Ólafi, og
segi síðan: „Fáðu þér eitthvað öflugra
verkfæri og taktu svolítið fastar á
þessu og vittu hvort það lætur sig
ekki.“
„Ekki er gott ef kemur gat á sjá-
aldrið,“ segir Ólafur. Tók hann samt
lítið áhald úr járni, einskonar hnif, og
með honum náði hann smergelögn-
inni.
Ég held ég hafi sjaldan séð glaðari
mann en Ólafur varð er hann var bú-
inn að ná smergelögninni. Ekkert lét
Ólafur mig hafa til að bera í augað, og
var ég miklu lengur að ná mér en
þegar ég fór til Helga áður.
Um tuttugu árum síðar fór ég til
Gissurar Péturssonar augnlæknis og
fékk hjá honum gleraugu. Þá segir
hann: „Fyrst þú ert kominn þá ætla ég
að athuga hvort þú ert með gláku.“
„Þess þarf nú ekki,“ segi ég, „því
gláka er ekki til í minni ætt svo ég viti.
„Það er best að athuga það samt,“
segir Gissur.
Þegar hann er búinn að athuga mig
segir hann mér að ég hafi svolitla
gláku í vinstra auga en það sé svo lítið,
að það sé ekkert farið að skemma.
Lætur Gissur mig hafa meðul og segir
mér að koma eftir hálft ár, þá eigi
þetta að vera orðið gott.
Þegar ég kem svo á tilsettum tíma
segir Gissur: „Þetta er einkennilega
þrálátt, hefurðu nokkurntíma meitt
þig í auganu?" Segi ég honum þá hvað
komið hafði fyrir mig.
„Já þar kemur skýringin,“ segir
Gissur. Hef ég orðið að nota þessi
meðul tvisvar á dag síðan.
Þegar ég kom út frá Ólafi lækni,
sem áður er sagt, gat ég með engu
móti litið upp. Það var glaðasólskin
enda heiðríkur heiminn, og var mér
gjörsamlega ómögulegt að opna aug-
un. Sonur minn Sævaldur, fjögurra
ára, var með mér. Hann leiddi mig nú
að jeppanum. Ég hafði oft setið með
hann tímunum saman og lofað hon-
um að stýra jeppanum og var hann
orðinn leikinn í því. Settist ég nú með
hann undir stýri og ók af stað. Svo vel
vildi til, að bíllinn var við aðalgötuna
og vísaði i áttina heim. Svo lítil um-
ferð var á veginum á þessum tima, að
við mættum aðeins einum bíl á heim-
leiðinni, það er svosem rétt eins og
núna.
Heimaerbezt 355