Heima er bezt - 01.11.1984, Blaðsíða 26

Minnstu drengirnir, sem vanir voru
að hlýða stóru-strákunum fyrir kara-
mellur, sáu nú að þetta var satt.
Sumir kíkkuðu inn í trukkinn til að
skoða byssurnar. Jú, þarna voru
svartir kassar og brúnir pokar og
drengirnir kinkuðu kolli hver til ann-
ars þ.að bar ekki á öðru. Það var
kominn her til Hjalteyrar!!!!! Her-
mennirnir voru í dimmbláum ein-
kennisbúningum með miklu skraut-
legri húfur heldur en löggan á Akur-
eyri. Meira að segja konurnar voru
með húfur.
Það heyrðist skvaldur innan úr
barnahópnum þegar strákarnir báru
saman þessa hermenn og þá sem þeir
höfðu séð í hasar-myndablöðunum
sem til voru í þorpinu. Þessir hermenn
voru miklu flottari.
Ekki minkaði tiltrú þeirra minnstu,
þegar herinn fór að raða sér upp. En
þessir snéru á hlið, en ekki í röð hver á
eftir öðrum eins og í hasarblöðunum.
En samt í röð, hver við hliðina á öðr-
um, og horfðu á börnin brosandi.
Þeim yngstu fannst þetta fólk gott.
Það voru nefnilega ekki allir sem
brostu til litlu prakkaranna þarna á
eyrinni. En þarna brostu allir.
Drengirnir urðu lotningin ein, þeg-
ar töskunum og pokunum var dreift
frá einum til annars milli hermann-
anna. „Byssurnar“ hvíslaðist um
smádrengjahópinn.
Hinir eldri sem stóðu nokkuð fjær
voru farnir að hlæja. Þeir sáu að trú-
girni hinna yngri hafði virkað líkt og
þegar ýtt er á rofa.
Herfólkið fór að taka utan af
hljóðfærunum og eftirvæntingarsvip-
ur þeirra yngri, sem ekki höfðu séð
Hjálpræðisherinn áður, breyttist í
einni svipan í undrun. Þeir litu á stóru
strákana með virðingarleysi.
Skrökvarar! Þetta eru ekki her-
menn, hugsuðu þeir minnstu. Það var
bara verið að plata.... En þeir tóku
gleði sína á ný, þegar tónar frá hljóð-
færunum bárust um hlýtt sumarloftið.
Fólkið í búningunum spilaði dá-
góða stund og söng með. Sum börnin
fóru að raula undir þær nótur sem þau
kunnu. Inn í sönginn blandaðist jarm
frá kind uppi í brekkunni fyrir ofan.
Hún var að kalla á lömbin sín. Þessi
framandi hljóð gerðu hana órólega.
Niðri á túninu fór einn hermannanna
að segja frá Jesú. Þá fengu sumir í
fyrsta skipti að heyra um það, að hann
væri sonur GUÐS almáttuga. Þarna
undir heiðskirum himni í sólinni voru
þeim kennd boðorðin.
Á túninu sunnan við hótelið lærðu
þau að GUÐ, sem búið hafði til loftið,
sjóinn, himininn og alla hluti, vildi
ekki að þau stælu. Þau máttu heldur
ekki skrökva. Þau ættu að heiðra
mömmu og pabba sinn. Það festist
best í þeim það sem þau höfðu brotið
af sér. Sum roðnuðu. Önnur urðu
niðurlút. Eldri strákarnir reyndu að
fela sínar syndir bakvið aðhlátur og
stríðni, og með því að reyna að trufla.
Þegar samkomunni var lokið fengu
allir myndir. Líka stóru strákarnir sem
verst höfðu látið þáðu myndir af
meistara Jesú frá Nasaret.
Sjö ára drengur var á leið heim til
sin upp brekkuna. Hann var djúpt
hugsi og skoðaði myndina af Jesú í
krók og kring... hann hafði gjör-
samlega gleymt síldarbátnum sínum
niðri í fjöru. Hann var á leið heim til
að spyrja mömmu sína, hvað væri„a<J
heiðra". Það hafði hann ekki heyrt
áður. Hann var búinn að tönnlast á
þessu orði neðan af túni til að týna því
ekki á leiðinni. Honum var litið niður
brekkuna og sá ofan á fiskiskúrinn
hans Axels, þegar hann mundi eftir
önglinum sem hann hafði tekið þar.
Öngullinn var núna fastur á dorginni
hans niðri á bryggju, falinn uppá bita
undir færibandinu.
Öngullinn var orðinn ljótur og
ómögulegur á augabragði. Drengur-
inn fann til iðrunar og gekk lúpulegur
það sem eftir var heim til sín. Nú fékk
hann kannski ekki að fara inn í
himnaríki þegar hann dæi. Það var
bannað að stela. Kannske hann ætti
að skila Axel önglinum? Þá gat hann
ekki dorgað með hinum strákunum
og komið með fisk heim á morgun
handa Kalla kisu.
Þetta var mjög slæmt. Hann var
kominn inn í stofu heima hjá sér áður
en hann vissi af. Hann settist upp í
stólinn hans pabba síns, sem öll ráð
virtust vera komin úr. Að minnsta
kosti fékk hann flest svör upp úr
pabba sínum þegar hann var í þessum
stól. Mamma hans kom í gættina og
spurði því í ósköpunum hann væri
ekki úti í svona góðu veðri. Þá mundi
hann allt í einu eftir því hversvegna
hann var kominn heim.
„Mamma, hvað er að heiðra?“....
Öngullinn var í einni svipan horfinn
út í buskann. „Ég kom bara inn til að
vita það.“
„Heiðra. Ja.“ Það kom örlítið fát á
frúna mömmu hans. „Ja það, það er
nú gert þegar kóngar koma í heim-
sókn til dæmis.“
„Hvað er þá gert mamma?“ spurði
drengurinn og renndi sér fremst í
stólinn.
„Ja þá stendur fólk í röðum með
fána og lúðrahljómsveit blæs í hljóð-
færin og hermenn gera svona,“ sagði
mamma hans og bar hægri hönd upp
að enni.
„Til hvers hafa þeir hendina
þarna?“ spurði drengurinn og var nú
ekkert nema undrunin uppmáluð.
„Þetta er Honnorinn,“ sagði frúin,
„Honnor er danska og þýðir, já þýðir
einmitt heiður. “...
Drengurinn horfði á hendina á sér
„Er hann þarna „Heiðraðið?“ spurði
hann forviða og lagði hendina fyrir
annað augað og einblíndi með hinu á
mömmu sína spyrjandi. Hún skellti
upp úr og drengurinn flissaði með.
Honum fannst gaman að gera svona
við mömmu og pabba því þetta var
alveg nýtt. Þess vegna gaf hann henni
heiður og hentist niður á neðri hæð-
ina. Innan stundar var hann kominn á
kaf inní dótaskáp svo að rétt sá í
sokkana.
Loks var hann búinn að finna
pappalúðurinn sem hann hafði fengið
í jólagjöf síðast frá Þóru frænku sem
átti búð á Akureyri. En öllum þótti
nóg um, þegar hann hafði blásið í
hann öll jólin og lúðurinn verið
bannaður. Hann leit á þennan elskaða
lúður sinn og klappaði honum og blés
síðan í hann af öllum kröftum. Her-
bergið nötraði og drengurinn skaust
út á sokkaleistunum áður en mamma
hans næði í hann. Kjallaradyrnar
höfðu bjargað honum eins og svo oft
oft áður.
Drengurinn sat inni í runna með
lúðurinn og beið eftir honum pabba
sínum. Hann vissi, að þegar sólin var
346 Heima er bezt