Heima er bezt - 01.11.1984, Blaðsíða 34

mér út að Samkomuhúsi. Tökum við
nú lokin af blokkinni, fáum okkur
vírbút og Magnús rekur hann í götin,
síðan setjum við lokin yfir götin.
Undirbýr nú Magnús vélina til gang-
setningar. Sé ég þá að hann styður á
takka á magnettunni, sem ég vissi
ekkert um. Vélin fór í gang um leið.
Létum við hana ganga í ca. 10-15
mínútur, drápum þá á henni og kíkk-
uðum inn á pönnurnar. Eru þá báðar
pönnurnar tómar, sem fullar voru
þegar vélin var sett í gang. Ekki varð
Magnús bjartsýnni er hann sá þetta,
og segist álíta að þýðingarlaust sé að
fara að vinna með vélina, því hún
muni strax bræða úr sér. Þó verður að
samkomulagi, að ég vinni með hana,
þangað til hún bræði úr sér.
„Því vélin er ónýt hvort sem er,“
segir Magnús um leið og hann stígur á
bak og ríður burt.
Jæja, ég var þó búinn að læra að
setja vélina í gang. En hvaða gagn var
að því, ef vélin bræddi strax úr sér?
Rétt er kannski að geta þess, að nú
er löngu hætt að smyrja stimpillegur á
öllum vélum, eins og þessi Internati-
onal vél var smurð. Nú er sveifarásinn
gegnumboraður og þrýstir dæla
smumingunni inn á stimpilstangar-
legurnar. Þessi gamla vél, sem ég er að
skrifa um, var þannig tilbúin að undir
stimpilstangarlegunum voru einskon-
ar pönnur, sem náðu þvert yfir vélina,
og inn í þær var smurningunni dælt.
Neðan á stimpilstangarlegunni var
einskonar ausa sem kom niður í
smurninguna og fylltist þegar sveifar-
ásinn snérist og rann svo úr henni í
gegnum gat inn á legurnar.
Heldur varð lítið úr vinnu hjá mér
fyrsta daginn. Þó fór ég og reif sundur
herfið og fór að draga diskana, þegar
Magnús var farinn. Heldur gekk það
rólega, því alltaf drap ég á vélinni með
stuttu millibili og tók lokin af hliðinni
á mótornum. Alltaf var einhver
pannan tóm, eða því sem næst, og
stundum fleiri en ein. Þrátt fyrir þess-
ar tafir lauk ég við að draga diskana
og setja herfið saman um kvöldið.
Morguninn eftir lagði ég svo af stað
á vélinni út í Finnastaði á Látra-
strönd, en þar átti ég að byrja að
vinna. Gekk það furðu vel, þrátt fyrir
þessi stopp sem ég hafði á hálftíma
fresti eða oftar. Held ég að fyrstu
dagana hafi alltaf verið stíflað rennsli
inn á einhverja pönnuna. Á Finna-
stöðum skipti ég svo um smurningu á
vélinni og fann ég mun á því á eftir,
hvað smurningsgötin stífluðust
sjaldnar.
Augað bilar
Á öðrum degi sem ég vann með vélina
fór ég að finna til í auganu, sem mér
fannst fara eitthvað uppí þegar ég var
að draga herfisdiskana. Versnaði
þetta jafnt og þétt, og eftir fjóra daga
er ég orðinn alveg frá. Fer ég þá heim
í Grenivík, ég var að vinna þar
skammt frá, og bið hann Arna Björn
Árnason lækni að skoða augað í mér.
Hann segir mér strax, að það hafi
farið smergel upp í augað og það sem
verra sé, að það brenni sig fast á sjá-
aldrið og sé því mjög vont að ná því.
Setur Árni nú eitthvað deyfiefni á
augað og fer svo að reyna að ná
smergelinu með einhverju áhaldi, sem
mér sýndist vera líkast því að vera
fjöður úr plasti eða einhverju mjúku
sveigjanlegu efni. Smergelarða þessi
var ekki alveg laus, og eftir nokkrar
árangurslausar tilraunir segir Árni,
mér að hann nái þessu ekki og verði
ég að fara til Akureyrar til Helga
Skúlasonar augnlæknis. Þá var ekki
eins þægilegt að komast á milli
Grenivíkur og Akureyrar og núna.
Sveitin næstum vegasambandslaus
við Akureyri og aðeins einn vörubíll
til i sveitinni.
Nú vildi bara svo vel til, að einmitt
þennan dag átti póstbáturinn að
koma vestan af Siglufirði og fara til
Akureyri með viðkomu á Grenivík.
Hringi ég nú til móður minnar, en þá
var kominn sími í Hvamm, og bið
hana að færa mér einhver föt, því ég
þurfi að fara til Akureyrar. Kemur
hún nokkru seinna með einhvern
fatnað handa mér. Þá er ég orðinn svo
slæmur í auganu, að ég er orðinn
næstum ósjálfbjarga. ég gat ekki með
nokkru móti opnað það auga sem
smergelið fór uppí. Hefur það senni-
lega stafað af deyfilyfinu sem læknir-
inn sprautaði í það. Þetta var vinstra
augað, en hægra augað var mér
ævinlega gagnslaust. Fyrst og fremst
sá ég mjög illa með því og svo þoldi ég
enga birtu á það, hafði það ævinlega
lokað þegar bjart var. Mér var næst-
um ómögulegt að halda því opnu, ef
ég hafði hitt augað lokað. T.d. var mér
ómögulegt að skjóta úr byssu á
venjulegan hátt. Það var ekki fyrr en
nærri tuttugu árum seinna, er ég fékk
gleraugu hjá Helga Skúlasyni, að ég
fór að hafa not af auganu næstum til
fullnustu.
Víkjum nú aftur að fyrri sögu, ég er
á Grenivík sárþjáður og næstum
sjónlaus, þegar móðir mín kemur með
skárri flíkur en þær sem ég var í á
dráttarvélinni. Svo aumur var ég, að
hún varð að hjálpa mér að þvo mér og
hafa fataskipti, síðan fylgdi hún mér
fram á bryggju. Svo vel vildi til, að
póstbáturinn kom örstuttu seinna, svo
biðin varð næstum engin. Sennilega
hefði móðir mín farið með mér til
Akureyrar, því henni leist ekki á að
sleppa mér einum, ef svo vel hefði
ekki viljað til, að ömmusystir mín
Hólmfríður Sigurðardóttir var að fara
til Akureyrar, einmitt til augnlæknis.
Man ég að móðir mín bað hana fyrir
mig eins og ég væri eitthvert smábarn.
Svo vel hittist á að við komum til
Akureyrar, rétt áður en viðtalstími
byrjaði hjá augnlækninum. Við
Hólmfríður fórum beint upp á bið-
stofu og voru þá ca 10 mín. þar til
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Helgi augnlæknir byrjaði að taka á
móti. Nokkrir voru komnir á biðstof-
una, en ómögulegt var mér að sjá,
hvað þeir voru margir. Svo illa leið
mér, að ómögulegt var mér að sitja
kyrr, heldur æddi aftur og fram um
gólfið, en af því sjónin var í lakara lagi
vildi koma fyrir að ég rakst á þá og
það sem inni var. Þykir mér líklegt að
þeir sem þarna voru hafi brosað að
þessum fáráðlingi.
Allt í einu verð ég var við, að lækn-
354 Heima er bezt